Κινέζοι-Μιζέρια και Ευκαιρία!
Αν το πάμε για να αλλάξει το γούρι, οκ. Πάω πάσο. Αν το κάνουμε στη γενικότερη μεμψιμοιρία που ταλαιπωρεί τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, συγγνώμη, αλλά εμένα θα με βρείτε αντίθετο (αυτή τη φορά).
Κράξτε, αλλά δείτε πρώτα…
[ads2]
Οποιαδήποτε κριτική στον Παναθηναϊκό θα ασκηθεί όταν γίνουν τα πρώτα επίσημα παιχνίδια, όταν διαπιστώσουμε τι θέλει να δείξει εφέτος ο Αντρέα Στραματσόνι και αν το πάθημα της Γκαμπάλα ήταν απλά μία κακή παρένθεση στις τόσες που έχουν σημαδέψει την ιστορία του τριφυλλιού.
Πέρυσι τέτοια εποχή το ρόστερ του Παναθηναϊκού είχε ολοκληρωθεί. Ο Εσιέν έτυχε αποθεωτικής αποδοχής, αλλά έπρεπε να φτάσουμε Χριστούγεννα για να τον δούμε στο χορτάρι. Οι Σάντσεθ, Βέμερ και λοιποί που ήρθαν στην ομάδα έπεσαν στον κυκλώνα που δημιούργησε η Γκαμπάλα και τους… πήρε ο διάολος. Ο πρόωρος αποκλεισμός από την Ευρώπη και τα όσα ακολούθησαν, πάγωσαν τα χαμόγελα του κόσμου του τριφυλλιού και τα “πάμε για πρωτάθλημα” έδωσαν τη θέση τους στα “βοήθα Παναγιά”.
Εφέτος ο Παναθηναϊκός δείχνει να μην έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και πιο συγκεκριμένα με τα περίφημα “μνημονιακά” του Γιάννη Αλαφούζου. Και μεταγραφές έκανε και το επίπεδο ανέβασε και τον Λεντέσμα έφερε. Είχε πρόγραμμα, όπως κυκλοφορεί τελευταία στα social media.
ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ…
Δεν μπορεί να πει κάποιος φέτος ότι ο Παναθηναϊκός δεν ενισχύθηκε. Καθαρά ποδοσφαιρικά μιλώντας. Πήρε ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, βασικά πήρε αυτούς που ήθελε και ουσιαστικά έκλεισε πολλές τρύπες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Εννοείται πως υπάρχουν οι ποδοσφαιρικές ενστάσεις και οι απόψεις ότι “πάλι ο Ζέκα θα τρέχει για όλους”. Εννοείται πως υπάρχουν οι προτροπές “πάρτε κι άλλον αμυντικό”. Όλα αυτά είναι στη γενικότερη συζήτηση που δεν είναι κακό να γίνεται όταν αφορά το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Και καλό είναι να γίνεται γιατί με τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου έχουμε ξεχάσει να μιλάμε για ποδόσφαιρο και ασχολούμαστε με όλα τα άλλα.
Τούτη τη στιγμή δεν πρέπει να μας απασχολούν όλα τα άλλα. Οι φήμες για Κινέζους, τα έργα στη Λεωφόρο, η ΕΠΟ, οι τηλεμαραθώνιοι κτλ. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να φτιάξει ομάδα, να δημιουργήσει ένα σύνολο για να χτυπήσει το πρωτάθλημα, να παίξει στην Ευρώπη και να αποκαταστήσει το όνομά του στον κόσμο.
Όλα αυτά μόνο εύκολα δεν είναι. Δικαιολογημένα οι φίλαθλοι είναι ξενερωμένοι. Πέρυσι ήρθε ο Εσιέν και πήγαν στο αεροδρόμιο ευελπιστώντας ότι κάτι θα αλλάξει. Ακόμα κι αν υπήρχαν αυτοί που δεν ήθελαν τον Εσιέν ή είχαν προαίσθημα για το φιάσκο με τον Γκανέζο, πήγαν γιατί το είχαν ανάγκη. Είχαν ξεχάσει το συναίσθημα της προσμονής ή, για να το πω πιο απλά, της λέξης που αρχίζει από “κ” και τελειώνει σε “αύλας”.
ΘΕΛΕΙ ΕΓΩΙΣΜΟ…
Φέτος υπάρχει η απόλυτη… νιρβάνα. Δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, αλλά ο κόσμος παρακολουθεί διακριτικά τις μεταγραφικές εξελίξεις, δεν λέει πολλά, δεν θέλει να γκρινιάξει από τώρα (αν και κρατιέται) και μπαίνει στη νοοτροπία ότι στο τέλος θα γίνει το ταμείο. Βέβαια, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση, λόγω της περσινής ευρωπαϊκής αποτυχίας, να κάνει το πρώτο του ταμείο τον Αύγουστο, όταν θα δει τι μέλλον θα έχει στο Europa League, όταν θα δει αν θα μπει στους ομίλους, αν θα έχει ευρωπαϊκή παρουσία μεγαλύτερη σε διάρκεια της περσινής, όταν θα δει ότι αυτός ο Παναθηναϊκός που δημιουργείται τώρα μπορεί να αποκλείσει ομάδες σαν την Γκαμπάλα. Όχι αγωνιστικά, αλλά εγωιστικά (γιατί αγωνιστικά και πέρυσι μπορούσε).
Το μόνο ανησυχητικό στοιχείο στην τελική ευθεία για το πρώτο επίσημο παιχνίδι, είναι ότι ο Παναθηναϊκός μπαίνει στη μάχη με έναν προπονητή που δεν τον πιστεύουν. Γιατί αν το πίστευαν δεν θα έμπαινε στην κουβέντα ένας άλλος ρόλος από αυτόν του προπονητή ή η πρόσληψη ενός ανθρώπου δίπλα του για να τον βοηθά στην τακτική. Όλα αυτά βγάζουν μία ανασφάλεια ως προς τις προπονητικές ικανότητες του Ιταλού, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αξίζει ιδιαίτερης μνείας για τον διαπραγματευτικό του ρόλο στις μεταγραφές. Εκεί τουλάχιστον ξέρει.
Ο ΛΕΝΤΕΣΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΣΙΕΝ…
Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός έχει ολοκληρώσει το 80%-85% του ρόστερ του με πολλούς παίκτες που δεν ανήκουν στην κατηγορία της “αμφιβόλου ποιότητας”. Ίσα-ίσα ανήκουν στα ψηλά ράφια που οι “πράσινοι” δεν ψώνιζαν, τόσο μαζικά, τα τελευταία χρόνια. Ο Λεντέσμα αν ερχόταν σε άλλη ομάδα θα έκανε μεγαλύτερο θόρυβο από του Εσιέν ή του Καμπιάσο. Με μοναδικό μειονέκτημα την αγωνιστική του απραξία και ουχί κάποιο χρόνιο πρόβλημα τραυματισμού, ο Αργεντινός είναι ο παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά αν και δεν τον αντιμετώπισε ως τέτοιον η δημοσιογραφική μάζα.
Τούτη τη στιγμή οι φήμες για Κινέζους, η γκρίνια για το αν το ρόστερ έχει γεμίσει σε συγκεκριμένες θέσεις με ποδοσφαιριστές που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, η απογοήτευση για τον ανθελληνισμό της ομάδας και η συνεχόμενη κρούση του κώδωνα κινδύνου -λόγω Γκαμπάλα- ενόψει των πρώτων ευρωπαϊκών αγώνων, το μόνο που κάνουν είναι να γιγαντώνουν την έτσι κι αλλιώς παγιωμένη μεμψιμοιρία, αλλά και να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο για… Τιτανικούς. Τώρα που κανονικά θα έπρεπε να χτίζεται μία ψυχολογία στήριξης ενός νέου πλάνου, μίας νέας αρχής -ακόμα κι αν αυτή είναι η “νιοστή” εδώ και χρόνια.
πηγή: contra.gr