Ετσι θα πετύχει ο Στραματσόνι!
[ads]
Aπ’ τη Ρώμη στην Αθήνα, απ΄ το Καμπιονάτο στον Παναθηναϊκό λίγο πριν πατήσει τα 40 του χρόνια, με τη φιλοδοξία στο μάξιμουμ και την (υπαρξιακή) ανάγκη επιστροφής στο ποδοσφαιρικό στερέωμα και το χρηματιστήριο αξιών.
[ads]
Δεν τη λες και μικρή την πρόκληση για έναν τεχνικό που προέρχεται από μία σαφώς πιο προηγμένη ποδοσφαιρικά (και προπονητικά) από μας χώρα και που είναι ξεκάθαρο ότι δεν είπε το “ναι” στον Παναθηναϊκό για να συμπληρώσει “ένσημα”.
Διότι είναι πασιφανές ότι η επιλογή του έγινε με στόχο να ανακτήσει τη δυναμική του και να ξαναφτιάξει το όνομά του.
Το αν τα καταφέρει θα το δείξει ο χρόνος και θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους.
Το σίγουρο είναι ότι ο Στραματσόνι είχε το χρόνο να κάνει την αυτοκριτική του, να καθαρίσει το μυαλό του και να κατανοήσει ότι ουδείς σε αυτήν την ζωή γεννήθηκε για να πορευτεί μόνο με επιτυχίες.
Στο ποδόσφαιρο η “σούμα” γίνεται στο τέλος και μόνο μέσα από τις κακουχίες και τις στραβές φτάνεις στην αναγνώριση. Είτε λυγίζεις και σε τρώει η μαρμάγκα, είτε επιμένεις, διορθώνεις τις αδυναμίες σου και στο τέλος δικαιώνεσαι. Οπως ακριβώς και στη ζωή.
Είναι τέτοια η φύση των ανθρώπων που δημιουργούνται και πορεύονται με θετικά και αρνητικά, με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, στο πλαίσιο της ισορροπίας του σύμπαντος. Ολοι (οι ικανοί) δεν “κολλάνε” με όλους.
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα στα 37 του ανέβηκε στην πρώτη ομάδα της “Μπάρτσα” μη έχοντας την παραμικρή εμπειρία από κοουτσάρισμα πρώτης ομάδας. Στην Ελλάδα μία παρόμοια επιλογή (μεγάλης) ομάδας θα επέφερε… χαλασμό!
Ο Λουίς Ενρίκε στα 43 του, τα πήγε καλά στη Θέλτα, απέτυχε όμως να βγάλει τη Ρόμα στην Ευρώπη και αποχώρησε. Αυτή η αποτυχία όμως δεν εμπόδισε την Μπαρτσελόνα να τον εμπιστευτεί και να του δώσει τα κλειδιά.
Ταίριαζε στη “χημεία¨ της, αρπαξε την ευκαιρία, δούλεψε και την επανέφερε εμφατικά στην κορυφή παρά το φτωχό (για την… ελληνική λογική) βιογραφικό του.
Ο “πολύς” Ζοσέ Μουρίνιο έχει χάσει τ’ αβγά και τα πασχάλια φέτος στην Τσέλσι. Ο Ρότζερς κούνησε μαντίλι στη Λίβερπουλ νύχτα. Ο Κλοπ, την τελευταία του χρονιά στη Ντόρτμουντ, λίγο έλειψε να την υποβιβάσει.
Κι ο “ρούκι” Αναστασίου έκανε “παπάδες” την πρώτη του σεζόν στον Παναθηναϊκό και ενάμιση χρόνο αργότερα αποκλείστηκε απ’ την Καμπάλα και γνώρισε την κατακραυγή.
Κανείς δεν γεννήθηκε με μαγικό ραβδάκι στα χέρια. Ανθρωποι είναι (και οι προπονητές) και σφάλματα κάνουνε.
Τα κυρίαρχα ζητούμενα είναι η “χημεία”, το πως θα ταιριάξει κάποιος σε ένα σύλλογο, το πόσο θα τον εμπιστευτούν και το τι είδους επιρροή θα έχει στο σύνολο.
Συν φυσικά τη δουλειά, τις γνώσεις και το ταίριασμα της αγωνιστικής φιλοσοφίας του με τα “θέλω” του (κάθε) κλαμπ.
Δεν είναι δηλαδή το “όνομα”, το βιογραφικό, οι εμπειρίες και τα όποια δεδομένα υπάρχουν και αναλύονται εκ των προτέρων, που μετράνε στο γήπεδο. Αυτά είναι περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση, για τις εντυπώσεις, όχι για την ουσία.
Στον Παναθηναϊκό για παράδειγμα ούτε ο Τεν Κάτε ολοκλήρωσε το συμβόλαιό του, ούτε ο Ζεσουάλδο Φερέιρα. Τα δυο πιο πρόσφατα νταμπλ του ο σύλλογος τα κατέκτησε με τον Νιόπλια και τον Σουμ, το κύπελλο το πήρε με τον “πρωτοεμφανιζόμενο” Αναστασίου, η δε κορυφαία ομάδα που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια ήταν με τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα στο “τιμόνι” του που είχε έρθει απ΄ τον Πανηλειακό. Και η ειρωνεία έπεφτε (τότε) σύννεφο.
Ο Φερνάντο Σάντος στη μοναδική ομάδα της καριέρας του που βίωσε χλευασμό και… κυνηγητό ήταν στον Παναθηναϊκό. Γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που υπομονή δεν υπήρχε ούτε για δείγμα και η ανοχή ήταν άγνωστη λέξη. Προφανώς όχι επειδή ήταν κακός προπονητής…
Το κυριότερο διαβατήριο για την επιτυχία, εν ολίγοις, είναι οι συνθήκες που επικρατούν εντός (ενίοτε και εκτός) των κλαμπ.
Ξεκινώντας από τη διοίκηση και φτάνοντας μέχρι τους φιλάθλους. Πίστη, στήριξη, υπομονή (μόνο στην Ελλάδα η συγκεκριμένη έννοια εκλαμβάνεται ως αδυναμία!) και πάνω απ’ όλα σωστή διαχείριση των συναισθημάτων.
Μόνο όταν άπαντες λειτουργούν ως “ένα”, όταν όλοι αποτελούν μια γροθιά και διαχειρίζονται ψύχραιμα τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα στη διάρκεια κάθε σεζόν, υπάρχουν ελπίδες επιτυχίας. Για τον Στραματσόνι και τον κάθε Στραματσόνι…
sdna.gr