Το σκληρό ροκ του Παούνοβιτς!
[ads]
Η επιτυχία έχει πάντα ένα τίμημα. Η κιθάρα που σκουριάζει στην αποθήκη και η ροκ μουσική που παίζει πλέον μόνο σε cd είναι το τίμημα της επιτυχίας του Βέλικο Παούνοβιτς, με το ροκ dna.
[ads]
«Ο Vejlpau έπαιξε τον 1ο γύρο. Παίζεις εσύ τώρα»! Θα μπορούσε να είναι μια ειδοποίηση στο κινητό του Μίκαελ Εσιέν στην Γκάνα. Θα μπορούσε να το δει ο Μάρκους Μπεργκ την ώρα που παίζει με την κόρη του στη Σουηδία. Ο Ζέκα την ώρα που βάζει για ύπνο το νεογέννητο παιδάκι του ή ο Σωτήρης Νίνης βλέποντας μια από τις αγαπημένες του σειρές στην τηλεόραση. Έτσι, δημιούργησε τη σχέση του με τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της Σερβίας, με τους οποίους όπως και να το δεις ένα χάσμα γενεών το είχαν. Δεν ήταν μόνο το facebook, το google plus και το Instagram! Ήταν πολύ περισσότερο τα παιχνίδια…
«Θεώρησα ότι ένα παιχνίδι trivia μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά και επιμορφωτικό παράλληλα. Βρισκόμασταν αντιμέτωποι με ερωτήσεις που φαίνονται απλές, αλλά στην ουσία σε βοηθάνε να κατανοήσεις το παιχνίδι καλύτερα», σχολιάζει ο Βέλικο Παούνοβιτς για τη χρήση της τεχνολογίας, την οποία κατόρθωσε να πάει και ένα βήμα πιο πέρα! Σε adventure παιχνίδι, με τον ίδιο και τους συνεργάτες του να φοράνε κόκκινα (σ.σ. όπως τα χρώματα της Σερβίας) και να οδηγούν τους παίκτες του σε μια μάχη υποβρυχίων!! Αντί για βόμβες, το υποβρύχιο πετάει μπάλες ποδοσφαίρου, οι διεθνείς είναι οι ναύτες που μετά από κάθε νίκη βάζουν τη σημαία της Σερβίας, στο υποβρύχιο που βυθίζεται!
Σίγουρα μέχρι τώρα θα έχετε καταλάβει ότι ο Βέλικο Παούνοβιτς είναι διαφορετικός απ’ όσα έχουμε συνηθίσει. Ένα προπονητής μόλις 38 χρονών, που ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 2009, την ξαναολοκλήρωσε το 2012 και που έκτοτε φτιάχνει τη δική του φιλοσοφία. «Θα ήθελα να αφομοιώσω το πνεύμα νικητή του Μουρίνιο με τη καθαρότητα του Γκουαρντιόλα», είχε πει σε ερώτηση που του έγινε για τους δύο καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη, όταν ακόμα ο Πορτογάλος κέρδιζε… Κανένας από τους δύο, ωστόσο, δεν επηρέασε τον τρόπο σκέψης του, όσο τρεις Σέρβοι.
Ράνταμιρ Άντιτς, Μπόρα Μιλουτίνοβιτς και Μπλαγκόγιε Παούνοβιτς. «Οι δύο πρώτοι πάντα ξεχώριζαν στο μυαλό μου. Η μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου, όμως, ήταν ο πατέρας μου». Ας γυρίσουμε για λίγο στη δεκαετία του ’60. Ένας σπουδαίος κεντρικός αμυντικός μεσουρανεί στην Παρτιζάν, παίζει στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας και φτάνει μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όπου οι πλάβι θα ηττηθούν στη Ρώμη από την Ιταλία. Αργότερα ακολουθεί καριέρα προπονητή, όμως δεν καταφέρνει σπουδαία πράγματα κυρίως λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα και του ελεύθερου πνεύματός του. Προλαβαίνει, όμως, να περάσει τις αρχές του στον γιο του.
«Ήμασταν πάρα πολύ κοντά και πάντα ακολουθούσα τις αρχές του. Ό,τι κάνω είναι συνέχεια του δικού του έργου. Κατάφερα να στεφθώ πρωταθλητής κόσμου, κάτι που ήταν το δικό του όνειρο. Η μεγαλύτερη στεναχώρια μου είναι ότι δεν έζησε για να το δει». Ο Μπλαγκόγιε πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 2012 σε ηλικία 67 ετών, έξι μήνες πριν η Σερβία κατακτήσει το μουντιάλ κάτω των 20 ετών. Είχε προλάβει, ωστόσο να αντιληφθεί ότι ο γιος του, θα τον ξεπερνούσε.
«Ο Βέλικο θα γίνει σπουδαίος προπονητής. Αρκεί να μην είναι το ίδιο τρελός με μένα! Τον βλέπω πόσο ενδιαφέρεται και ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Είναι συνέχεια στον υπολογιστή και γράφει, αναλύει, ακολουθεί τις νέες τάσεις. Καμιά φορά τον διακόπτω για να ρωτήσω κάτι και με κοιτάει με απορία… «Τι είπες; Τι;». Εκεί είναι που καταλαβαίνω ότι είναι τελείως στον κόσμο του, βυθίζεται στη δουλειά και στην πραγματικότητα δεν ακούει κανέναν γύρω του. Νιώθω τυχερός που οι γείτονές μου, απλοί άνθρωποι στο δρόμο και στα μαγαζιά με συγχαίρουν για το παιδί που έκανα. Αυτό με κάνει να δακρύζω».
Στο μπαλκόνι του Βελιγραδίου!
Τα δάκρυα ήταν για όλη την οικογένεια το πρωί της Κυριακής στις 20 Ιουνίου. «Είναι το πιο ενδιαφέρον κυριακάτικο πρωινό στην ιστορία της σερβικής τηλεόρασης», προλόγιζε το ματς με τη Βραζιλία ο δημοσιογράφος που θα έκανε τη μετάδοση του τελικού, αφού η διαφορά ώρας με το Όκλαντ έφερε το ματς πριν καν μεσημεριάσει στο Βελιγράδι. Η Σερβία είχε χάσει στο πρώτο ματς του ομίλου από την Ουρουγουάη, είχε κερδίσει Μάλι και Μεξικό και στα νοκ άουτ ματς δεν έπαιξε ούτε ένα 90λεπτο. Η Ουγγαρία λύγισε στην παράταση, οι Ηνωμένες Πολιτείες στα πέναλτι, το Μάλι στην παράταση και η Βραζιλία επίσης!
«Θέλω να πιστεύω ότι στείλαμε ένα μήνυμα στο λαό μας. Ένα μήνυμα ενότητας, πάθους και τι γίνεται όταν αγωνίζεσαι με την καρδιά του. Μετά από 20 χρόνια δυσκολιών και βασάνων, ήρθε η στιγμή να ζούμε με αυτό τον τρόπο», δήλωνε ο Βέλικο Παούνοβιτς που ξέσπασε δείχνοντας τον ουρανό μόλις άκουσε το σφύριγμα της λήξης. Το ίδιο συναίσθημα ένιωθε η μητέρα του, χήρα του Μπλαγκόγιε, η γυναίκα του και τα τέσσερα πιτσιρίκια που έβλεπαν τον μπαμπά στην τηλεόραση. «Άρχισα να κλαίω. Ήταν όλα μπερδεμένα. Λύπη, περηφάνεια, ευτυχία», εξιστορείται η Σόφκα, που είχε το μητρικό ένστικτο. «Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το ματς, ήξερα ότι θα γυρίσουν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές. Μη με ρωτάτε γιατί, απλά το ήξερα. Ο Βέλικο είναι ένας κύριος και όταν αναλαμβάνει μια δουλειά, δίνει τον καλύτερο εαυτό του».
Η Σερβία τον υποδέχτηκε μαζί με όλη την ομάδα, ως ήρωες. Στο μπαλκόνι υποδοχής στο Βελιγράδι έμοιαζε πιο όμορφο, όπως και η καριέρα του από εκείνο το σημείο και μετά. Η προπονητική ήταν στο μυαλό του χρόνια… Το 2012, αφού πήρε το δίπλωμά του, επισκέφτηκε τους καλύτερους προπονητές του κόσμου και αν δεν μπορούσε να τους δει, τουλάχιστον τους άκουσε. «Προτίμησή μου ήταν να δω τη δουλειά τους, τη μεθοδολογία τους. Αν, όμως, δεν είχαν ομάδα, τότε απλά ήθελα να μου μιλήσουν. Ήθελα να μάθω και να είμαι έτοιμος για την ευκαιρία που θα μου παρουσιαστεί. Αν και όταν…»
Δούλεψε ένα διάστημα στις υποδομές της Ατλέτικο Μαδρίτης, πριν προσληφθεί από τη σερβική ομοσπονδία. Αρχικά, προετοίμαζε την Ολυμπιακή ομάδα και ακολούθησαν η Εθνική ομάδα κάτω των 18, κάτω των 19 και τελικά κάτω των 20 ετών. «Κάνουμε το καλύτερο προκειμένου να εκπροσωπούμε τη Σερβία επάξια. Θέλουμε ο κόσμος να μας σέβεσαι, αλλά την ίδια στιγμή οφείλουμε να σεβόμαστε τους αντιπάλους μας. Δε θέλουμε να κάνουμε καθυστερήσεις, δε θέλουμε να βουτάμε, δεν είναι σωστή νοοτροπία αυτή. Παίζουμε ποδόσφαιρο για να το ευχαριστηθούμε».
Η μαγιά με την οποία είχε φτιαχτεί ο Βέλικο Περάσοβιτς έμοιαζε να έχει πέραση. Η Βοϊβοντίνα προσπάθησε να τον προσλάβει το 2013, όμως η ομοσπονδία δεν του επέτρεπε να εργαστεί παράλληλα κι εκείνος προτίμησε την Εθνική ομάδα. Το καλοκαίρι αποχώρησε οικειοθελώς, κρίνοντας ότι ήρθε η στιγμή να περάσει σε συλλογικό επίπεδο. Δεν έχουν περάσει παραπάνω από είκοσι μέρες που τα ισπανικά μέσα ισχυρίζονταν ότι απέρριψε πρόταση από την Αλμερία, επειδή επρόκειτο να προσληφθεί στην Παρτιζάν. Εκεί όπου είχε κλείσει τον πρώτο κύκλο της ζωής του…
Θέα στον κόσμο!
Μπήκε στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου σε ηλικία 16 ετών… Έπαιξε μόλις μια χρονιά στην αντρική ομάδα της Παρτιζάν κι έχει να το λέει για το πόσο μικρός ένιωθε όταν έφυγε για την Ισπανία και τη Μαδρίτη. Στην Ισπανία πέρασε δέκα χρόνια στην καριέρα του. Μαγιόρκα, Οβιέδο, Τενερίφη, φυσικά Ατλέτικο, Χετάφε, Αλμερία και ενδιάμεσα ή αργότερα Γερμανία και Ρωσία. Γύρισε στο Βελιγράδι για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που ονειρευόταν. Έπαιξε μόλις έξι μήνες στην Παρτιζάν, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια για λόγους υγείας, αλλά τα… ξεκρέμασε το 2011 για να παίξει στην Αμερική. Ο κύκλος, ολοκληρωμένος ή μη, έκλεισε στη Φιλαδέλφεια.
«Η γενιά μου δεν είχε έναν καλό οδηγό, ένα στέρεο σχέδιο. Ήταν δύσκολες εποχές για τη χώρα μου. Υπήρχε ένας πόλεμος και δεκάδες πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα», απολογούταν για το γεγονός ότι η δική του Εθνική Γιουγκοσλαβίας, παρά το ταλέντο, δεν κατόρθωσε ποτέ να ξεφύγει από την μετριότητα. Όπως και ο ίδιος, που μικρός θαύμαζε τον Μάρκο Φαν Μπάστεν και ονειρευόταν να έχει και εκείνος την ίδια επιρροή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
«Ήμουν πάντα ένας πολυθεσίτης στην επίθεση. Έπαιζα πάντα όπου μου ζητούσαν. Ένιωθα ότι το πιο σημαντικό προσόν που μπορεί να έχει ένας παίκτης είναι να είναι στρατιώτης του προπονητή». Ίσως γι’ αυτό να έγινε ο Βέλικο Παούνοβιτς και καλός προπονητής, όπως έγινε καλός πατέρας και σε ρόλο-έκπληξη καλός ροκ σταρ! Ο Σέρβος έχει δύο κόρες και δύο γιους από ηλικία δύο ως 13 ετών κι έχει και την κιθάρα του για τις δύσκολες ώρες… «Παίζω τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι πως εσχάτως δεν έχω και πολύ χρόνο για εξάσκηση. Και η κιθάρα είναι σαν το ποδόσφαιρο, πρέπει να προπονείσαι για να παίζεις», λέει μάλλον απογοητευμένος που δεν μπορεί να γρατζουνίσει τα αγαπημένα του τραγούδια του Τζόε Μποναμάσα, των AC/DC και των Red Hot Chili Peppers.
Είναι η εποχή που πρέπει να εντρυφήσει στην ποδοσφαιρική του φιλοσοφία, εκείνη που φέρνει και στον Παναθηναϊκό.«Προετοιμασία χωρίς ερμηνεία είναι άχρηστη», επιλέγει ως προπονητική του αρχή. Περιμένουμε να τη δούμε…