Έτσι καλείται να διαχειριστεί ομάδα με οκτώ παίκτες για τις τέσσερις θέσεις της επίθεσης: Τετέ, Πελίστρι, Τζούρισιτς, Μαντσίνι, Γερεμέγιεφ, Ουναχί, Μπακασέτα, Ιωαννίδη. Βάσει αναγκών και προγράμματος κρίνονται λίγοι όσο την ίδια ωρα Σπόραρ, Βιλένα, Λημνιός, Βέρμπιτς πληρώνονται για να κάνουν προπονήσεις στο Κορωπί.
Για την ώρα η ομάδα τρέχει με μέσο όρο κάτι λιγότερο από ένα γκολ ανά αγωνιστική, επίδοση άθλια που όμως κρατά τον Παναθηναϊκό κοντά στην κορυφή. Και η άμυνα; Εδώ υπάρχουν ακόμα πιο μεγάλα ερωτηματικά. Η σεζόν θα κριθεί από το αν και κατά πόσο ο Γεντβάι θα κάνει ματς όπως επί ημερών Τερίμ (τότε όμως δεν έπαιζε αριστερό στόπερ) κι αν ο Ινγκανσον μπορέσει να ηγηθεί.
Είναι θετικό ότι το πρόγραμμα “στρώνει” μέχρι την αλλαγή του χρόνου αλλά υπάρχουν και τα παιχνίδια του Κόνφερενς που πιθανόν θα κοστίσουν σε φρεσκάδα, ενέργεια, μέχρι να δούμε αν το κλαμπ προκριθεί στην επόμενη φάση. Όταν η ομάδα δεν τρέχει, γίνεται προβλέψιμη, η σεζόν μαρτυρά ότι οι αντίπαλες άμυνες μπορούν να αντέξουν την (όποια) πίεση της.
Είτε μιλάμε για την άμυνα της Λαμίας, είτε για την άμυνα της Μπάνια Λούκα, είτε γι αυτή της Καλλιθέας η προσαρμογή των αντιπάλων γίνεται σχετικά απλά. Διακρίνουμε επίσης ότι κάθε στραβοπάτημα της ομάδας (εδώ και δεκαετίες) αποδίδεται στον προπονητή, πράγμα που είναι λάθος. Αλλά είναι δυστυχώς και για τον Βιτόρια ο κανόνας του παιχνιδιού και ο Πορτογάλος το γνωρίζει. Όπως γνωρίζει πως σερί νίκες του συλλόγου ως τις γιορτές μπορούν να αλλάξουν θεαματικά προς το καλύτερο την σχέση του με τον κόσμο. Πράγμα απαραίτητο.
