Συγκλονιστική συνέντευξη του Νέλσον!
Μεγάλωσε σε περιβάλλον που δεν πρέπει καν να βλέπουν παιδιά. Αποφάσισε πως θέλει κάτι καλύτερο για τη ζωή του. Προφανώς και κάτι ήξερε ο Μάικ Σιζέφσκι που διάλεξε τον ΝτεΜάρκους Νέλσον, για αρχηγό στο Duke. Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού αποκαλύπτεται.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Αυτά που πέρασε ως παιδί, ο ΝτεΜάρκους Νέλσον θα μπορούσαν να τον κάνουν εγκληματία. Από μόνο του λοιπόν, το γεγονός ότι διεκδικεί μια καλύτερη ζωή, είναι στα συν του. Ομολογουμένως, όποιος του μιλά σκέφτεται κάποια στιγμή ότι είναι πολύ καλός, για να είναι αληθινός. Σίγουρα είναι διαφορετικός. Τα όσα είπε στη συνέντευξη που έδωσε στο Sport24.gr αξίζουν λίγο από το χρόνο σας.
Δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν τον Μάικ Σιζέφσκι στην ταχεία κλήση του κινητού τους τηλεφώνου. Όταν υπέγραψε στον Παναθηναϊκό, ένιωσε πως επιτέλους, είχε φτάσει η ώρα να αποδείξει (σε όλους), ποιος είναι. Τραυματίστηκε και το πλάνο δεν τσακίστηκε. Πήγε πίσω. Μιλά για το σκοτεινό μέρος που βρέθηκε το μυαλό του, τι τον κράτησε, εξηγεί γιατί πιστεύει πως “ο ΠΑΟ μπορεί να νικήσει τους πάντες” και τι εννοεί όταν λέει πως… θέλει να καταστρέψει τύπους.
“Η απειλή στη θέση 2, ΝτεΜάρκους Νέλσον, μεταφέρθηκε στο St. Mary’s” ήταν ο τίτλος άρθρου της Berkeley Daily Planet που κυκλοφόρησε στις 15/6 του 2001. Ο κόουτς Jose Caraballo θα δήλωνε ότι “είμαι ο πιο ευτυχισμένος προπονητής της California, γιατί έχω ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή στο δάχτυλό μου και αύξησα τις πιθανότητες να πάρω άλλο ένα”.
Ο Nelson, ο οποίος έπαιζε football, μπάσκετ και baseball, ως πρωτοετής στο Vallejo High (το σχολείο της γειτονιάς) είχε αποφασίσει να αλλάξει σχολείο. Ως “ο καλύτερος πρωτοετής όλων των σχολείων στην California”.
“Ο μόνος τύπος με τον οποίον μπορώ να τον συγκρίνω, είναι ο Jason Kidd” είχε προσθέσει ο Carabello, που υπήρξε προπονητής του νυν προπονητή των Bucks στα παιδικάτα του.
Γιατί όμως, άλλαξε σχολείο το παιδί; “Δεν έμεινε ικανοποιημένος από ακαδημαϊκής άποψης. Η μητέρα του, Denise ήθελε πραγματικά να ‘χει τις καλύτερες ευκαιρίες, στην εκπαίδευση. Άλλωστε, είχε διαλέξει το Vallejo, για να κάνει παρέα στην αδελφή του, στην τελευταία της χρονιά”, αποκάλυψε ο πατέρας του, Ron.
Κατά του ιδίου το ρηθέν, ήταν “πολύ ενεργητικό παιδί. Για αυτό ασχολήθηκα με τα σπορ. Οι γονείς μου με ώθησαν προς αυτήν την κατεύθυνση, για να σταματήσω να τρέχω μέσα στο σπίτι σαν τρελός και να τα σπάω όλα. Χρησιμοποίησαν τα αθλήματα, για να ελέγξουν αυτήν την ενέργεια”. Ευτυχώς για τους γονείς του, τα αδέλφια του (ο μεγαλύτερος αδελφός, Darnele, η μεγαλύτερη αδελφή Kesia και ο βενιαμίν της οικογένειας, Darius) δεν ήταν σαν και αυτόν… Πράγμα που θα διαπίστωναν όλα, στα one on one -έως τα 5 καλάθια- που έστηνε ο πατέρας τους (μετά τις προπονήσεις -ναι, ήταν ο πρώτος κόουτς που είχε), χωρίς φάουλ, χωρίς κανονισμούς. Το μόνο που μετρούσε, ήταν το σκορ. “Κυριολεκτικά, ματώναμε για να φτάσουμε στο καλάθι”, θυμάται ο Νέλσον.
Ένα άθλημα δεν ήταν αρκετό, για να ξεδώσει, για αυτό τα έκανε όλα. Δηλαδή, τρία (basketball, baseball, football) “ενδεχομένως και γιατί το πνεύμα των ημερών ήθελε τους αθλητές να ασχολούνται με τα πάντα. Και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο καλοί θα μπορούσαν να γίνουν κάποιοι, αν αφοσιώνονταν σε ένα σπορ. Πιθανόν να ήμουν καλύτερος στο football από ό,τι στο μπάσκετ. Δεν ήμουν στο μπάσκετ όσο καλός ήταν οι φίλοι μου και αυτό με ενοχλούσε. Χρειάστηκε να προπονηθώ περισσότερο για να τους φτάσω. Αυτή η προπόνηση και η προετοιμασία ήταν που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το άθλημα περισσότερο από τα άλλα.
“Στα άλλα σπορ ήταν καλύτερος, χωρίς να προπονείται ιδιαίτερα. Ήταν στη φύση του. Ο χρόνος που αφιέρωσε στο μπάσκετ, συν του ότι όλα γίνονται εν κινήσει και γρήγορα, ήταν που τον έκαναν να το αγαπήσει”.
Η απόφαση πάρθηκε “μετά μια συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου. Με ρώτησε τι ήθελα να κάνω. Ποια ήταν τα όνειρα, οι στόχοι. Του απάντησα πως θέλω να είμαι στην All American ομάδα των high schools, να πάω κολέγιο και να έχω τη δυνατότητα να επιλέξω εγώ σε ποιο θα φοιτήσω και φυσικά να γίνω επαγγελματίας. Μου απάντησε “αν αυτοί είναι οι στόχοι σου, αυτά είναι όσα πρέπει να θυσιάσεις για να τα καταφέρεις”. Θυσίασα φιλίες, χρόνο, τα παιδικά μου χρόνια, για τις προπονήσεις, τα ταξίδια, τα ματς. Και όλα αυτά απέδωσαν καρπούς. Παίζω το σπορ που αγαπώ, ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο, έχω την ευκαιρία να συντηρώ τον εαυτό μου και την οικογένεια μου…”.
Λένε πως τα σορτσάκια που φορούν οι παίκτες, κρατά “ζωντανό” για πάντα το παιδί που κρύβουν μέσα τους. “Μέχρι και πέρυσι, φορούσα σορτσάκι πάντα κάτω από τα ρούχα μου, ώστε να είμαι πάντα έτοιμος για μια προπόνηση, ένα μονό”.
Από το football κράτησε “την ικανότητα να πρέπει να πάρω απόφαση, σε 3″. Ήμουν quarterback, που σημαίνει ότι έπρεπε να αποφασίσω για το πώς θα αντιμετωπίσουμε το play. Είχα την ικανότητα να παίρνω αυτές τις γρήγορες αποφάσεις”. Από το baseball “το συγχρονισμό ματιού και χεριού”.
Για κάποιους παίκτες λυκείων, βράδυ με 35 πόντους, 12 ριμπάουντ και 9 ασίστ θα ήταν από αυτά που θα θυμούνταν για πάντα. Για τον πρωταγωνιστή μας, ήταν… μια συνηθισμένη εμφάνιση. Το 2003, όταν τελείωσε το σχολείο (με τιμές για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις, όλα τα χρόνια) ήταν τρεις φορές “καλύτερος παίκτης της California” (μια “ο καλύτερος quarterback”), ενώ θα αποφοιτούσε ως ο πρώτος σκόρερ της περιφέρειας, στο μπάσκετ (με 3.462 πόντους). Σε ένα τουρνουά (Mel Goode Holiday Tournament) μέτρησε 95 πόντους, σε τρία ματς και “έσπασε” ρεκόρ που υπήρχε για 30 χρόνια. Έπαιζε ως σούτινγκ γκαρντ. Οι φίλοι του, εν τω μεταξύ, τον φώναζαν “Ice Man”, λόγω του πώς αντιδρούσε στην πίεση. Ναι, δεν αντιδρούσε.
Ήταν ένας από τους δέκα καλύτερους παίκτες του έθνους (στην “τάξη” του) και αυτό έφερε στο κατόπι του όλα τα major κολέγια. “Οι προσφορές που είχα, ήταν απεριόριστες. Ειλικρινά, μπορούσα να επιλέξω όποιο πανεπιστήμιο ήθελα. Ήταν μια πολύ δύσκολη και σημαντική απόφαση, για να πάρει όποιο παιδί στην ηλικία μου και για αυτό χρειάζεσαι μια ομάδα υποστήριξης δίπλα σου. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου. Με ήθελαν όλα τα μεγάλα κολέγια των ΗΠΑ, όλοι οι κόουτς μου έλεγαν πάνω κάτω τα ίδια. Για εμένα, ήταν πολύ σημαντική η εκπαίδευση”.
Είναι πτυχιούχος στην κουλτούρα ανθρωπολογίας, με δεύτερο πτυχίο στο θέατρο, ενώ πήρε και μαθήματα σχετικά με τις επιχειρήσεις. Έχει ήδη ξεκινήσει τις διεργασίες, για αυτά που θέλει να κάνει, όταν σταματήσει το μπάσκετ “για να είναι πιο ήπια η μετάβαση”.
Πώς όμως, κατέληξε στο Duke; “Όταν πήγα εκεί, είδα το campus και αισθάνθηκα την ιστορία αυτού του πανεπιστημίου. Ανατρίχιασα από αυτό που απέπνεε το μέρος. Μου έδειξαν κάποια videos με παλαιότερους παίκτες και είδα τον εαυτό μου σε αυτά. Τότε σκέφτηκα πως αυτό είναι το μέρος στο οποίο θέλω να βρίσκομαι. Ήθελα να είμαι μέρος ενός μεγαλύτερου πράγματος. Όχι μόνο του μπάσκετ”.
Κατά την παρουσία του στο Tournament of Champions, ως δευτεροετής στο λύκειο, έδινε σε κάθε ματς 26.7π. (συν ασίστ, συν ριμπάουντ). Οι “Διάβολοι” τον πλησίασαν και του πρόσφεραν πλήρη υποτροφία. Την επόμενη χρονιά, στο ίδιο τουρνουά, πρόσφερε 24π. κατά μ.ο., πίσω από τον Jordan Farmar που είχε δεσμευτεί με το UCLA και μπροστά από τον Sebastial Telfair. Ο Νέλσον ωστόσο, άνηκε ήδη στο Duke. Ήταν και ο νεότερος, σε ηλικία, μπασκετμπολίστας που είχε κάνε αυτή τη δέσμευση με το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Πέραν της επίθεσης, είχε γίνει γνωστός και για την άμυνα που έπαιζε, με μια από τις καλύτερες στιγμές του το βράδυ που κράτησε τον ύψους 2.05 Cedric Simmons στους 16π. Εκείνος σταμάτησε στους 34π., τα 10 ριμπ., τις 5 ασίστ και τα 8 κλεψ. “Ο κόουτς Σιζέφσκι ποτέ στη ζωή του δεν αντέδρασε για κάποιον, όπως για τον ΝτεΜάρκους” αποκάλυψε ο Ron Nelson, “πήγε σπίτι και είπε στη γυναίκα του πως επιτέλους είχε βρει κάποιον, τον οποίον ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά”.
“Ο θρύλος του κόουτς Κ μιλά για εκείνον. Είναι εκπληκτικός. Ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του μπάσκετ. Αυτό που τον κάνει τόσο καλό, είναι ο τρόπος που προετοιμάζεται. Μας δίδαξε να είμαστε μαθητές του παιχνιδιού, πώς να μελετάμε το παιχνίδι.
Ο τύπος δεν κοιμάται ποτέ. Αλήθεια. Αυτό που κάνει είναι να κλείνει τα μάτια του για καμια ώρα μέσα στην ημέρα, δυο το βράδυ. Γενικά, δεν κοιμάται ποτέ. Το πάθος που νιώθει, αυτό που τον υποκινεί ακόμα και σήμερα, είναι μεγαλύτερο από τους νέους προπονητές.
Έχει τόσο πάθος που το περνά στους παίκτες του. Απαιτεί πολλά. Μας προετοίμασε πολύ όχι μόνο για τα ματς, αλλά και για τη ζωή. Ήταν εκπληκτικός μέντορας. Ακόμα είναι. Μιλάμε τακτικά”.
Φέτος μόνο, έχουν μιλήσει ήδη δυο φορές. “Κάθε φορά που χρειάζομαι κίνητρο, μιλώ μαζί του, γιατί ξέρω πως θα με βοηθήσει. Όταν είμαι προ μεγάλων αποφάσεων, ζητώ την άποψη του. Τον πήρα πριν υπογράψω στον Παναθηναϊκό. Ήταν χαρούμενος και υπερήφανος που ήλθα εδώ. Προφανώς, ξέρει ποιος είναι ο Παναθηναϊκός για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τις δυο τελευταίες φορές που μιλήσαμε, ήταν και μετά την επέμβαση που έκανα. Έτυχε να μου τηλεφωνήσει, όταν μόλις είχε τελειώσει το χειρουργείο και οι γιατροί προσπαθούσαν να με ξυπνήσουν. Ξαφνικά, άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπά. Το ζήτησα από τους γονείς μου που μου φώναζαν “τι κάνεις;”. Τους έδειξα ποιος ήταν και… σώπασαν. Μου ευχήθηκε ταχεία ανάρρωση. Η τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν όταν πήρε την 1000η νίκη του”.
Το να σε επιλέγει ένας προπονητής, όπως ο Σιζέφσκι, για αρχηγό της ομάδας του, προφανώς και λέει πολλά ως γεγονός. “Πάντα ήμουν τύπος που ήθελα να δίνω το παράδειγμα. Δεν ήθελα να κάνω ό,τι δεν μου άρεσε να μου κάνουν. Και δεν ζητούσα κάτι που προηγουμένως δεν έκανα εγώ. Κανείς δεν θα σε σεβαστεί, όχι μόνο ως αρχηγό, αλλά και ως άνθρωπο, αν ζητήσεις κάτι που αρνείσαι να κάνεις. Ήξερε πως είμαι εργάτης, ότι με σέβονται στα αποδυτήρια.
“Ήταν πολύ μεγάλη τιμή που με διάλεξε για αρχηγό. Ωρίμασα περισσότερο ως ηγέτης, ως παίκτης. Ανέλαβα την ευθύνη να διασφαλίζω πως 12 τύποι θα ήμασταν στην ίδια συχνότητα. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη αυτή για το Duke”.
Από τότε, πάντα ήμουν σε αυτή τη θέση. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά έτσι γινόταν. Φυσικά. Δεν είμαι αυτός που θα βγάλω τρελούς, παθιασμένους λόγους. Δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Είμαι ήρεμος, δουλεύω πάρα πολύ σκληρά, αλλά όταν μιλώ πιστεύω ότι οι άλλοι με ακούν, γιατί βλέπουν ότι κάνω ό,τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω”.
Μήπως σας ακούγεται πολύ καλός, για να είναι αληθινός; Πριν βιαστείτε να εξάγετε συμπεράσματα, μάθετε και κάτι ακόμα. “Ο Θεός με ευλόγησε με συνείδηση, με πνευματική δύναμη. Όλα ξεκίνησαν… Υποθέτω ότι η ζωή ήταν αυτή που με έκανε έτσι. Έμαθα να είμαι έτσι. Όλοι στη ζωή μας βιώνουμε δυσκολίες. Ως παιδί, πέρασα πολλά που ένα παιδί δεν θα πρέπει καν να τα βλέπει. Η οικογένεια μου ήταν ασταθής, οικονομικά. Οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί, αλλά δεν είχαμε χρήματα και μετακομίζαμε συχνά. Πολλές φορές, τα παιδιά μοιραζόμαστε σε σπίτια συγγενών, όπου ζούσαμε αρκετούς μήνες. Έχω δει πολλά.
Στο περιβάλλον μου υπήρχαν ναρκωτικά, πορνεία, δολοφονίες, φτώχεια. Τα 9 από τα δέκα παιδιά που μεγαλώνουν έτσι, χάνουν το δρόμο τους. Εγώ ήθελα περισσότερα από αυτά.
Δεν ήθελα να γίνω έτσι. Οι γονείς μου έμαθαν σε εμένα και τα αδέλφια μου να σκεφτόμαστε διαφορετικά, να είμαστε ηγέτες και όχι ακόλουθοι. Οπότε, από παιδί ξεκίνησα να σκέφτομαι έτσι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν ήταν κάτι εύκολο για εμένα. Ακόμα και σήμερα σκέφτομαι “γιατί θα πρέπει να περάσω αυτό το εμπόδιο, για να φτάσω εκεί που θέλω;”. Γενικά, στη ζωή μου είχα πολλά αναπάντητα “γιατί”. Το μόνο που μπορώ να κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να αποταθώ στην οικογένεια μου, τους φίλους μου, την ομάδα υποστήριξης που έχω. Και πάντα καταλήγω στο ότι “δεν θα κλάψω. Αυτό είναι που πρέπει να το αντιμετωπίσω και θα το αντιμετωπίσω”.
Το πιο πρόσφατο αναπάντητο “γιατί” “ήταν ο τελευταίος μου τραυματισμός. Δεν ήταν ο πρώτος. Είχα αρκετούς στην καριέρα μου. Αλλά ειλικρινά, αυτός ήταν ο πιο δύσκολος -να αντιμετωπίσω και να αποδεχθώ. Ο λόγος που το λέω αυτό είναι ότι πάντα ένιωθα πως για κάποιο λόγο, όταν έφτανα κοντά στο να επιτύχω πράγματα που ήθελα να επιτύχω, κάτι συνέβαινε. Ποτέ δεν γινόταν, όπως ήθελα”.
Εδώ, ας κάνουμε μια στάση. Στα τέσσερα χρόνια του στο Duke, ξεχώρισε για όσα έκανε εκτός και εντός παρκέ. Έπαιζε σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις και μέτρησε 2.202 λεπτά συμμετοχής, σε 90 ματς, έγινε 43 φορές διψήφιος, ενώ χαρακτηρίστηκε “εξαιρετικός ριμπάουντερ, για το ύψος του”. Το καλοκαίρι, πριν την τελευταία του χρονιά, έπαθε κάταγμα στον καρπό. Όσο προσπαθούσε να επανέλθει, έχανε έδαφος εν όψει του ΝΒΑ draft, όπου δήλωσε συμμετοχή (2008), αλλά δεν επελέγη. Παρ’ όλα αυτά, υπέγραψε στους Warriors, για να γίνει (στις 9/9) ο “πρώτος ρούκι που δεν έγινε πικ και έγινε starter στην πρεμιέρα της σεζόν, στην ιστορία του ΝΒΑ”. Ενώ όλα ξεκίνησαν υποδειγματικά “για κάποιο λόγο η ομάδα μου αποφάσισε να μη με χρησιμοποιεί”.
Χρειάστηκε δυο χρόνια για να καταλάβει ότι “στο ΝΒΑ είναι όλα αριθμοί. Πρόκειται για επιχείρηση. Κάθε χρόνο δέχομαι προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ, που θέλουν να πάω στις προπονήσεις τους, να δοκιμάσω για μια θέση στο ρόστερ. Δείχνουν πολύ ενδιαφέρον. Κάποιες δίνουν και μικρά συμβόλαια. Αλλά είμαι μεγαλύτερος τώρα και σκέφτομαι πως αν μια ομάδα σε αγαπά αρκετά, σου δίνει τουλάχιστον ετήσιο συμβόλαιο. Ήμουν μεταξύ των 10 καλύτερων παικτών όλων των high school στην Αμερική, πήγα στο καλύτερο κολέγιο των ΗΠΑ και τώρα βρίσκομαι στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης. Άρα, στη δουλειά μου όλοι ξέρουν ποιος είμαι. Αν με θέλουν, ξέρουν τι να κάνουν και πού να με βρουν. Τώρα δεν κυνηγώ την επιστροφή στο ΝΒΑ. Το έκανα για δυο χρόνια που κατέστρεφα τα καλοκαίρια μου, πηγαίνοντας σε διάφορες πολιτείες για προπονήσεις, γιατί πίστευα πως έχω πιθανότητα. Δεν είχα καταλάβει πως δεν εξαρτάται από το πόσο καλός είσαι. Όλα είναι επιχείρηση”.
“Όσα χρόνια είναι στην Ευρώπη, έχει δει πολλούς παίκτες που θα μπορούσαν εύκολα να παίζουν στο ΝΒΑ και επιλέγουν να μη το κάνουν”.
Άπαξ και δεν έγινε λοιπόν, το 2009 το όνειρο του ΝΒΑ πραγματικότητα, πήρε την αμέσως επόμενη επιλογή: αυτή της Ευρώπης (με πρώτο σταθμό τη μικρή πόλη της Αβελίνο με το σοκ να προσπερνά αυτό του πολιτισμικού, ακολούθησε η Σολέ, η Ντόνετσκ, ο Ερυθρός Αστέρας και… τη συνέχεια τη ξέρετε).
“Στην αρχή, αισθανόμουν πως γίνεται σε διαφορετικό επίπεδο, από εκείνο που θα ήθελα. Χρειάστηκα χρόνια για να φτάσω στον Παναθηναϊκό. Πέρυσι, είχα μια πολύ καλή σεζόν και όταν υπέγραψα στον ΠΑΟ, σκέφτηκα πως αυτή θα είναι η χρονιά μου, για να δείξω σε όλους και στο ύψιστο επίπεδο, πόσο καλός άνθρωπος, ηγέτης, παίκτης είμαι. Όλοι είχαν μεγάλες προσδοκίες, αλλά πίστεψε με, αυτές που είχα από τον εαυτό μου ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Οι στόχοι που είχα θέσει για αυτή τη σεζόν -για τον εαυτό μου και την ομάδα- ήταν πολύ υψηλοί. Και έπαθα αυτό που έπαθα.
Ήταν δύσκολο. Από όλες τις απόψεις. Σωματικά και πνευματικά. Η περίοδος της αποθεραπείας ήταν εξαιρετικά οδυνηρή. Με τον φυσικοθεραπευτή περνούσαμε 10-11 ώρες κάθε μέρα, μαζί. Πιστέψτε με, όσο επώδυνο και αν ήταν, ήταν το εύκολο μέρος της ιστορίας. Το πιο δύσκολο ήταν το πνευματικό. Είχα τραυματισμούς και στο παρελθόν και αυτό με βοήθησε να καταλάβω πως μπορώ να επανέλθω. Ήθελα όμως, να γίνουν όλα γρήγορα. Αυτό ήταν αδύνατο και απογοητευόμουν.
“Συνήθως, αθλητές που παθαίνουν ό,τι έπαθα εγώ, χάνουν όλοι τη σεζόν. Επέστρεψα σε δυο μήνες. Φυσικά, δεν ήμουν έτοιμος”.
Είσαι λοιπόν, στη μέση της σεζόν και πρέπει να επιστρέψεις σε μια ομάδα που είναι ήδη δομημένη, να διεκδικήσει από το μηδέν τις ευκαιρίες σου. Και όλα αυτά, ενώ είσαι εν μέσω πολύ σημαντικών ματς και δεν έχεις βρει ακόμα την κατάλληλη φυσική κατάσταση. Δεν ήμουν σίγουρος πως το σώμα μου θα ανταποκριθεί. Ήταν όλα μια τεράστια διαδικασία προσαρμογής, που έπρεπε να κάνω βήμα, βήμα. Γιατί όσο και αν ήθελα, δεν μπορούσα. Τότε χρειάστηκα πάλι, τους δικούς μου ανθρώπους.
Υπήρξε περίοδος, όχι πριν πολύ καιρό, που το μυαλό του ήταν σε ένα πολύ “σκοτεινό” μέρος. Χρειάστηκε να γυρίσει σε αυτά που τον έκαναν τον άνθρωπο που είναι. Ήταν ένα τεστ για να τσεκάρει τον εαυτό του.
Έκλεισε τα τηλέφωνα, άρχισε να διαβάζει περισσότερο βιβλία, του έστειλε η μητέρα του ένα με προσευχές (“προέρχομαι από χριστιανικό περιβάλλον”, λόγω του πάστορα πατέρα του) και αφοσιώθηκε στο να γίνει πνευματικά δυνατός, ώστε να καταφέρει να ξαναγίνει ο παίκτης που μπορούσε. Θυμήθηκε το πόσο έχει μοχθήσει, τίμησε το παρελθόν του και έτσι φτάσαμε στο ματς με τη Ρεάλ.
Οι συμπαίκτες του κατάλαβαν τι περνούσε το δύσκολο καιρό της αποθεραπείας και τον στήριξαν πολύ. “Ακόμα με στηρίζουν”, ομολογεί. “Όλοι ήταν δίπλα μου, σε κάποια διαφορετική φάση και το εκτιμώ. Ακόμα μια γλυκιά χειρονομία ήταν αρκετή. Με βοήθησαν πολύ. Όλοι”. Κάποιος πιο πολύ από τους άλλους; “Ξέρω τον Τζέιμς (Γκιστ) από το σχολείο, παίζαμε αντίπαλοι στο κολέγιο. Οπότε ήξερε τι μπορώ να κάνω. Μου έλεγε λοιπόν, για κανέναν μήνα “τι θα γίνει; Θα καρφώσεις ποτέ; Τι περιμένεις;”. Στην αρχή, του έλεγα “δεν είμαι έτοιμος, δεν μπορώ, δεν μπορώ”. Τελευταία σκεφτόμουν πως σιγά σιγά, φτάνω εκεί. Και με προκαλούσε, λέγοντας “δεν θα το κάνεις, δεν μπορείς”! Αυτή είναι μια χαρακτηριστική συζήτηση από αυτές που κάνουμε με τον Τζέιμς. Με στηρίζει και με βοηθά να νιώσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση”.
Το ματς με τη Ρεάλ ήταν σημαντικό για τον Παναθηναϊκό, ήξεραν πως ο μόνος τρόπος για να νικήσουν είναι να παλέψουν “και σκεφτόμουν πως αν παίξω άσχημα, αν κάνω λάθη, θα είναι επιθετικά λάθη, θα δώσω όλον μου τον εαυτό και ό,τι γίνει. Θα ήμουν σούπερ επιθετικός”. Κάτι που σκοπεύει να κάνει διαρκώς, από εδώ και στο εξής.”Δεν είμαι ακόμα εκεί που θέλω να βρίσκομαι, γιατί πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση, για κάτι καλύτερο, αλλά νιώθω βέβαιος πως μπορώ να φτάσω εκεί που θέλω. Ήμουν τόσο μακριά και τώρα πια όλα τα κομμάτια του παζλ είναι μπροστά μου. Μένει να τα βάλω στη θέση τους”.
Και τι να περιμένουμε γενικότερα, από την παρέα του; Γιατί έχει διαπιστωθεί μια αδυναμία στις εκτός έδρας νίκες. “Είναι ξεκάθαρο πως αν θέλουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, πρέπει να νικήσουμε εκτός. Αν θέλουμε να φτάσουμε στο Φάιναλ Φορ, επίσης πρέπει να νικήσουμε εκτός. Βέβαια, πρώτα πρέπει να διασφαλίσουμε τη συμμετοχή μας στα playoffs και εκεί έχουμε επικεντρώσει τώρα.
“Ουδείς πάει στο Φάιναλ Φορ, επειδή είναι τυχερός. Πιστεύω ωστόσο, πως έχουμε ομάδα που μπορεί να νικήσει τους πάντες”.
Μπορούμε και να χάσουμε από κάθε ομάδα. Αυτό που κάνει τη διαφορά, αυτό που δημιουργεί ομάδες όπως είναι ο Παναθηναϊκός για την Ευρώπη, είναι να μαθαίνεις από κάθε εμπειρία, να βελτιώνεσαι κάθε μέρα, να νικάς σε εχθρικές ατμόσφαιρες, όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά. Με κάποιο τρόπο, κάποιοι παίρνουν μεγάλα σουτ, ριμπάουντ, δίνουν εκπληκτικές ασίστ και όλα αλλάζουν. Αυτές είναι οι ομάδες που κερδίζουν τίτλους και η δική μας είναι στη διαδικασία εκμάθησης όλων αυτών”.
Προφανώς είναι ξεκάθαρο ότι αυτή είναι διαφορετική ομάδα, από εκείνες που εμφάνιζε ο Παναθηναϊκός τα προηγούμενα χρόνια. “Υπήρχαν 7-9 βετεράνοι στο ρόστερ, που ήταν μαζί για πολλά χρόνια και ήξεραν πώς να παίξουν και πώς να νικήσουν εκτός. Σε κάθε περίπτωση, για να τα καταφέρουμε πρέπει να κάνουμε λιγότερα λάθη. Δεν έχει να κάνει με το αν θα παίξεις καλά ή κακά, αλλά με το να προσέχεις να μην κάνεις λάθη. Έχουμε στην ομάδα πολλούς νέους παίκτες, πολλούς που βρίσκονται στην πρώτη χρονιά στη Euroleague ή στην πρώτη σεζόν που έχουν σημαντικό ρόλο σε ομάδα της Euroleague. Με την επιστροφή μου αλλάζουν πάλι λίγο οι ισορροπίες.
Πολλοί έπρεπε να μάθουμε, μέσα από τα λάθη μας. Και σε αυτό το επίπεδο, που είναι το ύψιστο, δεν συγχωρούνται εύκολα.
Επίσης, στο υψηλότερο επίπεδο μπάσκετ, υπάρχει και το υψηλότερο επίπεδο πίεσης, το οποίο επίσης πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αλλά κανείς δεν μαθαίνει, χωρίς να κάνει λάθη. Τώρα, είμαστε καλύτεροι, όλοι βλέπετε πόσο έχουν βελτιωθεί κάποια παιδιά, είμαστε πιο προσεχτικοί και φυσικά υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εξέλιξη. Ερχόμαστε κάθε μέρα και πιο κοντά στο επίπεδο της ομάδας που μπορούμε να γίνουμε”.
Σε περίπτωση τώρα, που δεν καταλάβετε ποιος είναι (πράγμα απίθανο, αλλά λέμε) συγκρατήσετε το εξής:”Δεν θα σας πω ποτέ ότι είμαι ο πιο ταλαντούχος ή ο πιο φινετσάτος παίκτης. Θα σας πω όμως, ότι είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Θα τα δώσω όλα, απέναντι σε… δεν με νοιάζει ποιος είναι απέναντι μου. Στο μυαλό μου έχω τη δουλειά μου, να καταστρέψω αυτόν τον τύπο. Αυτό είναι το στιλ μου. Αν προσπαθήσω να παίξω με το δικό τους στιλ, ίσως να με νικήσουμε. Με το δικό μου, όμως, δεν με νικά κανείς”.