Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιοφυία της προπονητικής για να καταλάβει πως ο εφετινός Παναθηναϊκός έχει καλύτερη άμυνα από επίθεση – χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει πως κι η ανασταλτική του λειτουργία …φυσάει.
Ο Λάζλο Μπόλονι τα βάζει κάτω και ψάχνοντας την απαραίτητη ισορροπία που κάθε ματς απαιτεί, συνήθως προσθέτει στο σχήμα του επιπλέον χαφ ζητώντας του να αποτελεί ένα ακόμα στόπερ όταν η ομάδα αμύνεται.
Οι πράσινοι παρότι προσέχουν τα νώτα τους τρώνε συνεχώς γκολ κι από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλες είναι οι αγωνιστικές τους αδυναμίες.
Είναι αλήθεια πως το τριφύλλι δεν απειλεί με πολλούς παίκτες, αλλά από την άλλη αυτή η επιλογή δημιουργεί μια περιορισμένη επιμήκυνση του που παραμένει μη συμπαγή στα μετόπισθεν.
Γιατί; Γιατί και να γίνει επίθεση με κατοχή μπάλας, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου επιστροφές (απόρροια της κακής φυσικής κατάστασης) κι έτσι οι πίσω πρέπει να καθαρίζουν τους όποιους κινδύνους μόνοι τους παίζοντας με τους επιθετικούς του αντιπάλου ένας προς ένας. Εκεί είναι που αρχίζουν τα ζόρια.
Δημήτρης Στρατής
