Νικόλας Πατέρας: Ο ΠΑΟ, οι σχέσεις με Μαρινάκη, τα πλοία
Photostop στην πορεία ζωής του Νικόλα Πατέρα. Ο Zastro γράφει για τον επιβλητικό “Έλβις”, έναν από τους σημαντικότερους ναυτιλιακούς παράγοντες της πατρίδας μας, ο οποίος πριν από 7 χρόνια ανέλαβε την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Όταν πριν από ακριβώς επτά χρόνια ο Νικόλας Πατέρας αναλάμβανε την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, το ευρύ κοινό ξαφνιάστηκε και αναζητούσε αρειμανίως πληροφορίες για τον άνθρωπο που καλείτο να διαχειριστεί τη νέα τάξη πραγμάτων μετά την ιδιοκτησιακή «κοσμογονία» που επέφερε η κίνηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη να διευρύνει το μετοχικό σχήμα της εταιρείας. Γιος του Καπετάν Διαμαντή, με καταγωγή από τις Οινούσσες του βορειοανατολικού Αιγαίου, ένα μικρό νησί χιλίων μόλις κατοίκων με ιστορία εντελώς δυσανάλογη σε σχέση με την έκτασή του. Το πολύπαθο νησί πέρασε από χίλια κύματα. Αποικήθηκε ή κουρσεύτηκε από Πέρσες, Σαρακηνούς, Ενετούς, Τζενοβέζους, Τούρκους, μέχρι που μετά τη μεγάλη σφαγή της Χίου το 1822 από τους Οθωμανούς, οι λιγοστοί αυτόχθονες αναγκάστηκαν να μετοικήσουν προς γειτονικά νησιά του Αιγαίου, όπου ανέπτυξαν εμπορικές δραστηριότητες εκμεταλλευόμενοι το ταλέντο τους στη ναυτιλία.
Έτσι άρχισαν όλα
Περίπου εκείνα τα χρόνια, εμφανίζεται στο προσκήνιο ο γενάρχης της οικογένειας Πατέρα, ο Ιωάννης, πρωτεργάτης της μίνι αυτοκρατορίας που εγκαθίδρυσε η οινουσσιώτικη οικογένεια πρώτα με τα σπάνιας αισθητικής ιστιοφόρα και κατόπιν με τα φορτηγά ατμόπλοια που σιγά σιγά κυριάρχησαν στο χώρο του ναυτεμπορίου. Το νησί τονώνει τον πληθυσμό του υποδεχόμενο ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό προσφύγων κατά τη μικρασιατική καταστροφή και οι τρεις γιοί του Ιωάννη Πατέρα, ο Βασίλης, ο Γιώργης και ο Νικόλας (παππούς του πρώην Προέδρου του Παναθηναϊκού) εξακολουθούν να υψώνουν τη σημαία της ελληνικής ναυτιλίας παρά τις αντιξοότητες και την καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο οινουσσιώτικος στόλος καταστρέφεται ολοσχερώς και τα πλοία της οικογένειας τορπιλίζονται (με πιο γνωστή την καταστροφή του ατμόπλοιου «Δίρφυς») αλλά μετά την απελευθέρωση, η αμερικάνικη Κυβέρνηση εμπιστεύεται τα τρία αδέλφια παραχωρώντας τους ένα από τα 2795 ναυπηγημένα Liberty, τα οcean liner φορτηγά πλοία που βοήθησαν μεταπολεμικά στην επανεκκίνηση της οικονομίας και των εμπορικών συναλλαγών. Βασιζόμενοι σε αυτό το Liberty, οι τρεις αδελφοί ξαναστήνουν στα πόδια της από το μηδέν την αυτοκρατορία τους και κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην ποντοπόρο ναυτιλία. Επιτυγχάνουν επικερδείς εμπορικές συμφωνίες, διευρύνουν τις επιχειρηματικές δράσεις τους και εκτός Ελλάδος (όντες από τους πρωτεργάτες του εφοπλιστικού lobby στο Λονδίνο) και σε συνδυασμό με τις νέες επενδύσεις που επέβαλλαν οι καιροί, αυξάνουν σημαντικά την οικονομική τους ευμάρεια.
Δέκα χρόνια πριν τη γέννησή του εγγονού του, ο Νικόλας Πατέρας αφήνει την τελευταία του πνοή όντας μόλις 63 ετών και είναι η σειρά των γιων του, Διαμαντή και Ιωάννη να αναλάβουν τις τύχες της οικογενειακής επιχείρησης. Ιδρύουν το 1957 την Pateras Brothers Ltd, την οποία παρά τη δριμεία ναυτιλιακή κρίση του 1974, οδηγούν στο να διαχειριστεί και να νέμεται πάνω από 30 φορτηγά ποντοπόρα πλοία. Εκείνα τα χρόνια, περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο Διαμαντής Πατέρας πρωτοεμφανίζεται στα κοινά του Παναθηναϊκού.
Ο Οινουσσιώτης εφοπλιστής, συνδέει την παρουσία του στο ποδοσφαιρικό τμήμα των πρασίνων με την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου: είναι ο Γενικός Αρχηγός της θρυλικής ομάδας του Wembley, συνοδεύει την αποστολή στο όνειρο του Λονδίνου και δίνει και το παρόν στη διπλή μάχη εναντίον της Nacionàl για το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Ο γιος του Νικόλας, είναι μόλις 8 ετών.
Η οικογένεια Πατέρα, προϊόντος του χρόνου, εξακολουθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της στο χώρο της ναυτιλίας και ο Διαμαντής επικευάζει τα πλοία του ομίλου στην επισκευαστική μονάδα ενός Κρητικού, συνομήλικού του στην Πειραϊκή: του Μιλτιάδη Μαρινάκη. Διαμαντής και Μιλτιάδης γίνονται φίλοι, η οικογένεια Μαρινάκη σιγά σιγά κάνει επίσης ανοίγματα στη ναυτιλία και οι γιοι των δύο ανδρών, ομήλικοι γαρ (γεννημμένος το ’63 ο Νικόλας, το ’67 ο Βαγγέλης) συναντιούνται από πάρα πολύ μικροί και κάνουν παρέα. Ο στόλος του Διαμαντή εν τω μεταξύ έχει ισχυροποιηθεί και πλέον αριθμεί περισσότερα από 25 υπό διαχείριση ή ιδιόκτητα πλοία. Η σχέση των δύο αγοριών θα διακοπεί για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, όταν ο Νικόλας Πατέρας μετακομίζει στο Rolle της νοτιοδυτικής Ελβετίας για να φοιτήσει στο σχολείο των γαλαζοαίματων, το φημισμένο Institut Le Rosey.
Πρόκειται για ένα σχολείο από το οποίο αποφοίτησαν εκτός από δεκάδες μέλη βασιλικών οικογενειών, τέκνα των ισχυρότερων οικογενειών του πλανήτη, όπως οι Rothschild, οι Metternich, οι Borghese, οι Radziwiłł και εμπιστεύτηκαν μεταξύ άλλων για τη μόρφωση των τέκνων τους οι ελληνικές οικογένειες Ωνάση, Λιβανού, Νιάρχου, κ.ά. Ο Νικόλας αφού τελειώνει το σχολείο, μεταβαίνει στο Λονδίνο όπου θα σπουδάσει στο City Polytechnic και θα αφήσει εποχή με τις παρουσίες του στο Elysèe μαζί με φίλους του γόνους εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών, καθώς και μέλη βασιλικών οικογενειών που έτρωγαν και διασκέδαζαν στο θρυλικό μαγαζί της Percy Street που άνοιξε στα μέσα της δεκαετίας του ’30 ο George Varnavas.
Το 1986 ολοκληρώνει τις σπουδές του και πτυχιούχος πια με ειδίκευση στα ναυτιλιακά επιστρέφει στην αγαπημένη του Αθήνα, όπου επίσης έχει αφήσει εποχή στα club της εποχής: Αυτοκίνηση στα Σίδερα Χαλανδρίου, Bora-Bora στη Σούτσου, ο «Έλβις» όπως ήταν το προσωνύμιό του είναι ένας γιος πλοιοκτήτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αν και διατηρεί ένα πολύ σοβαρό και μετρημένο προφίλ, όντας ιδιαιτέρως προσεκτικός στις δημόσιες εμφανίσεις του, ακόμη και στα mid 20s του. Άμα τη επιστροφή του, θητεύει αμέσως στο πλάι του πατρός και του θείου του στην Pateras Brothers, μπαρκάροντας με τα βαπόρια του ομίλου με προορισμό κάθε γωνιά της γης. Μόλις 6 χρόνια αργότερα, αναλαμβάνει τις τύχες της οικογενειακής επιχείρησης. Στα 29 του χρόνια κρατά στα χέρια του την τύχη του και αποφασίζει με πολύ μικρή βοήθεια από την οικογένειά του, να ιδρύσει τη δική του εταιρεία: την Pacific&Atlantic Shipmanagers με την οποία θα κάνει θαύματα.
Στο μεσοδιάστημα, ο φίλος του και κατάτι μικρότερός του Βαγγέλης Μαρινάκης έχει επιστρέψει κι εκείνος από τις σπουδές του στο Λονδίνο, ανοίγει επίσης τη δική του ναυτιλιακή (Curzon Maritime) και οι δύο άνδρες εξακολουθούν να συνδέονται κοινωνικά ενισχύοντας τη φιλική σχέση που εκκολάφθηκε από τα παιδικά τους χρόνια. Βοηθά στη σύσφιξη των σχέσεών τους, το γεγονός ότι γειτνιάζουν (Ηρώδου Αττικού ο Πατέρας, Αραβαντινού ο Μαρινάκης) αλλά και το κοινό πάθος για το ποδόσφαιρο.
Αμφότεροι έχουν επιλέξει τη μη έκθεση στα media, προτιμούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ακτή Μιαούλη παρά στις κοσμικές στήλες των περιοδικών και με το χρόνο αναπτύσσουν ανάλογη φιλική σχέση και οι σύζυγοί τους, η Τιτίνα Στραβελάκη-Πατέρα και η Αθανασία Κασσιώτη-Μαρινάκη. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όμως, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο θα τον οδηγήσει σε ένα από τα λάθη του όπως ο ίδιος αναφέρει.
Πείθεται από φίλους και γνωστούς να αναλάβει τον Εθνικό και από το 1994/95 ξοδεύει σημαντικά ποσά – ο ίδιος αποτιμά την ενασχόλησή του με τον Πειραϊκό σύλλογο σε ένα deficit της τάξης των 600 εκατ. δραχμών – και φέρνει στο Καραϊσκάκης ποδοσφαιριστές όπως ο Νινιάδης, ο Καψής, ο Ξάνθης, ο Καμίτσης, ο Γιόβιτσις, ο Πάντοβιτς. Πρόεδρος εκείνης της ομάδας ο Αλέκος Γιαννακόπουλος και προπονητής ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας. Ο Εθνικός θα κάνει την καλύτερή του πορεία στη δεκαετία του ’90, ο Πατέρας θα μυηθεί στα πρώτα μυστικά του ποδοσφαίρου από παράγοντες που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή όπως ο Δημήτρης Μελισσανίδης, το «χόμπι» όμως είναι ακριβό και μοιραία θα αποχωρήσει πωλώντας το χαρτοφυλάκιό του στο Βασίλη Τσιαμάκη. Η πρώτη επαφή με το «μικρόβιο» του ποδοσφαίρου ήταν ατυχής.
Στο λυκαυγές του προηγούμενου αιώνα, η Pacific&Atlantic του Νικόλα Πατέρα ελέγχει πλέον 27 ποντοπόρα πλοία και η άνοδός της στους ναυτιλιακούς κύκλους είναι ραγδαία. Πλέον είναι στα top ονόματα της ελληνόκτητης ναυτιλίας και ως πλοιοκτήτης ή μεταπράτης, διαχειρίστηκε περισσότερα από 100 οcean liners με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε κορυφαίο «παίκτη» της αγοράς. Ο επιβλητικός «Έλβις» είναι πλέον ένας από τους σημαντικότερους ναυτιλιακούς παράγοντες της πατρίδας μας και έχει χτίσει το δικό του προφίλ. Είναι ένας άνθρωπος με εξαίρετη αγωγή, ζηλευτές σπουδές και «ψημένος» στα βαπόρια, αφού ακολούθησε τη συμβουλή του πατρός του και μπήκε στο διπύθμενο για να μπορέσει μετά να καθίσει στην πολυθρόνα του γραφείου.
Bon viveur, συλλέκτης έργων τέχνης αλλά και πλοίων-μινιατούρες, κατ’ επανάληψη χορηγός πολιτιστικών εκδηλώσεων και λάτρης της ιστιοπλοΐας (παροιμιώδης η αγάπη του για τον «Αετό» και οι ομηρικές μάχες με το κόκκινο ιστιοπλοϊκό «Λέων» του Βαγγέλη Μαρινάκη) ο Νικόλας Πατέρας αποφασίζει μετά από πολλά χρόνια να μεταφέρει το στρατηγείο του από τον Πειραιά στο κέντρο της Αθήνας. Αγοράζει το ιστορικό κτήριο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας που ανήκε στην οικογένεια Εμπειρίκου και εγκαθιστά πολύ κοντά στο σπίτι του την απαστράπτουσα στους ναυτιλιακούς και επιχειρηματικούς κύκλους Pacific & Atlantic. Το ημερολόγιο γράφει 2003 και η ανανέωση που επιχειρεί είναι ριζική. Η εταιρεία πλέον διαθέτει πάνω από 50 βαπόρια: bulkers, containers, MPV’s, dry cargoes. Ο Νικόλας Πατέρας τα έχει καταφέρει.
Τα έξι βαπόρια που παρέλαβε από τον πατέρα του και το θείο του, τα έχει πολλαπλασιάσει καθιστώντας την εταιρεία που ο ίδιος ίδρυσε, από τις πλέον επιτυχημένες και πρωτοπόρες στο χώρο. Το ταλέντο του στο management και τις αγοραπωλησίες είναι σπάνιο και στα δύο αυτά πολύ σημαντικά προσόντα, προστίθεται και η απαράμιλλη διορατικότητά του: με έναν παντελώς απρόσμενο επιχειρηματικό ελιγμό, το 2007 αποφασίζει να πωλήσει όλο το στόλο της εταιρείας, εξασφαλίζοντας έναν χρόνο πριν την τεράστια οικονομική κρίση και την κατάρρευση της Lehman Bros περισσότερα από 600 εκατομμύρια ευρώ cash. Σύσσωμος ο επιχειρηματικός κόσμος απόρησε, ο Πατέρας όμως έναν χρόνο αργότερα, με την αγορά «στεγνή», τα ναύλα στα τάρταρα και την κρίση να παγκοσμιοποιείται, είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους με ρευστότητα.
Ακριβώς εξ αιτίας της διορατικότητάς του, δίνει βροντερό παρών στο κάλεσμα που απευθύνει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης στην ιστορική Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου του Παναθηναϊκού με αποκλεισμό των παλαιών μετόχων. Λέγεται ότι υπήρξε και ο συνδετικός κρίκος Τζίγγερ-Βγενόπουλου και ο άνθρωπος που γεφύρωσε το αχανές χάσμα μεταξύ των δύο ανδρών και χάρη στις δικές του κινήσεις η «Παναθηναϊκή Κίνηση» εισήλθε στο μετοχικό σχήμα του τριφυλιού. Με το Γιάννη Βαρδινογιάννη γνωρίζονταν από παλιά, με τον Ανδρέα Βγενόπουλο η γνωριμία ήταν μεταγενέστερη αλλά και αυτή βασιζόταν σε αμοιβαία εκτίμηση προερχόμενη από το επιχειρηματικό πεδίο και τα χρόνια που ο Βγενόπουλος δικηγορούσε.
Το όνομά του μέχρι να «προεδροποιηθεί» στον Παναθηναϊκό, περνά σε δεύτερη μοίρα, αφού οι εφημερίδες και ο Τύπος της εποχής εστιάζουν στον Mister MIG και στην οικογένεια Γιαννακόπουλου η οποία μετά από μια τριακονταετία κατόρθωσε να εισέλθει στην ΠΑΕ. Ο ρόλος που διαδραμάτισε ο Νικόλας Πατέρας υπήρξε ζωτικής σημασίας για την επιτυχία του εγχειρήματος της διεύρυνσης του μετοχικού σχήματος. Ο χαρακτήρας του και οι καταβολές του σε συνδυασμό με την ευγένεια και την αγωγή που τον διακρίνει, συμφιλίωσε δύο αντίθετες παρατάξεις και λογικές, σε μια εποχή που ο κόσμος του Παναθηναϊκού έπνεε μένεα εναντίον του Γιάννη Βαρδινογιάννη και της οικογένειάς του. Χωρίς το Νικόλα Πατέρα και τη διπλωματία του, εκείνη η ΑΜΚ δεν θα είχε στεφθεί ποτέ με επιτυχία.
Η ιστορική συμφωνία και η πολυθρύλητη φωτογραφία των τεσσάρων, θα λάβει χώρα στο γραφείο του. Εκεί θα κατέβουν χαμογελαστοί οι ισχυροί άνδρες της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και θα κάνουν τις πρώτες τους δηλώσεις σχετικά με το όραμά τους για το τριφύλι. Ο Πατέρας θα συμμετάσχει στην ΑΜΚ με 9 εκατ. ευρώ μετρητά επί 63 εκατ. που συγκεντρώθηκαν εν συνόλω και κατόπιν συμφωνίας όλων των εμπλεκομένων, θα προταθεί ως η καταλληλότερη λύση για την προεδρία της ΠΑΕ. Το όνειρο του Νικόλα Πατέρα, του μικρού παιδιού που παρακολούθησε σε ηλικία 8 ετών δια ζώσης τον τελικό του Wembley, θα γίνει πραγματικότητα. Είναι ο 37ος Πρόεδρος στην ιστορία του Παναθηναϊκού, ο άνθρωπος που με του ανέλαβε υπόσχεται ότι «οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού θα πρέπει να δημιουργήσουν την απαραίτητη ασπίδα προστασίας στα συμφέροντα της ομάδας, κάτι το οποίο έλειπε τα τελευταία χρόνια».
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Ο πολυμετοχικός πλέον Παναθηναϊκός του Νικόλα Πατέρα, σαρώνει στις μεταγραφές, θέτει ως πρωταρχικό στόχο την αλλαγή της ηγεσίας της ΕΠΟ και συσπειρώνει τον κόσμο της ομάδας μετά από πολλά χρόνια εσωστρέφειας και ανίερου πολέμου. Ο Πατέρας γίνεται αμέσως ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο του Παναθηναϊκού και ιδιαιτέρως στο οργανωμένο του κομμάτι, δεν τα καταφέρνει την πρώτη σεζόν της προεδρίας του, κατά τη δεύτερη όμως η υπεροχή του είναι καθολική. Μετά τα ιλιγγιώδη ποσά που ξοδεύονται και τον ερχομό ενός great tactician όπως ο Χενκ Τεν Κάτε για την τεχνική ηγεσία της ομάδας, θα χρειαστεί η αλλαγή πλεύσης μετά το χαμένο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για την κατάκτηση του νταμπλ.
Ο Παναθηναϊκός του Πατέρα αφήνει πολλές χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου: το μεγάλο διπλό στο San Siro με την Ίντερ του Μουρίνιο, η πρώτη θέση στους ομίλους του Champions League και ο αποκλεισμός στο γκολ από τη Villareal στην πορεία προς τους «8», οι δύο νίκες κόντρα στη Ρόμα, η αποπομπή του Βασίλη Γκαγκάτση από την ηγεσία της ΕΠΟ που πανηγυρίστηκε σαν κατάκτηση πρωταθλήματος από μεγάλη μερίδα των οπαδών του τριφυλιού, η αίσθηση υπεροχής στις μεταγραφές, τα μεγάλα ονόματα που πέρασαν το κατώφλι της Παιανίας, η «ταπείνωση» του αιώνιου αντιπάλου με την 5η θέση στα play offs, το ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας και ασφαλώς η κατάκτηση του νταμπλ. Μπορεί οικονομικά και ενδοεταιρικά να είχε πυροδοτηθεί μια βραδυφλεγής βόμβα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού όμως έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.
Ο Παναθηναϊκός της περιόδου Πατέρα, μιας περιόδου ιδιαίτερα ανθηρής ή σπάταλης – αναλόγως το πρίσμα – οικονομικά έφερε στην Ελλάδα ποδοσφαιριστή του διαμετρήματος του Ζιλμπέρτο Σίλβα, εν ενεργεία αρχηγό της Σελεσάο, κάτι ασύλληπτο αν αναλογιστεί κανείς τη μετέπειτα ανυποληψία στην οποία βυθίστηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πολύ κοντά στο Βραζιλιάνο μέσο, ο διεθνής Γάλλος φορ Τζιμπρίλ Σισσέ, ο άνθρωπος για τον οποίο ο Νικόλας Πατέρας ταξίδεψε με το αεροπλάνο του Βαγγέλη Μαρινάκη προκειμένου να τον πείσει να έλθει στην Ελλάδα και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο φίλος του ακόμη δεν είχε εμπλακεί με τον Ολυμπιακό και η σχέση τους δεν είχε διαταραχθεί όπως συνέβη αργότερα.
Εν τω μεταξύ, εξ αιτίας της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ο Πατέρας αποχωρεί από τα σχήματα στα οποία μετείχε στο χώρο των media, πωλώντας το χαρτοφυλάκιό του διαδοχικά στους ομίλους Λυμπέρη, ΔΟΛ και ΙΜΑΚΟ. Με τα πρώτα σύννεφα επί δικού του management στον Παναθηναϊκό, θα εμφανιστεί και ο φίλος του Βαγγέλης Μαρινάκης στο προσκήνιο του Ολυμπιακού. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ζήσουμε παρά μόνο μια πρόγευση από τη μάχη των δύο φίλων, οι οποίοι τόσα χρόνια στις δουλειές δεν είχαν να χωρίσουν το παραμικρό και ψυχράνθηκαν για το ποδόσφαιρο. Είναι κι αυτό μια απόδειξη της δύναμης του σπορ και της επιρροής που έχει έμμεσα ή άμεσα στους ανθρώπους ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής τάξης.
Το Μάιο του 2009 θα χάσει τον αγαπημένο του πατέρα Διαμαντή, ο οποίος απώλεσε τη μάχη με την επάρατη νόσο μετά από πολυετή αλλά αξιοπρεπέστατο αγώνα. Η παρουσία του Νικόλα Πατέρα στον προεδρικό θώκο ολοκληρώθηκε πρόωρα το 2010 και λίγο αργότερα έπαψε εξ ολοκλήρου να ασχολείται ενεργά με τα κοινά του Παναθηναϊκού. Τον Παναθηναϊκό της εποχής Αλαφούζου και «Συμμαχίας» (στην οποία δώρισε το χαρτοφυλάκιό του) τον παρακολουθεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα από κοντά ως φίλαθλος και εξακολουθεί να παθιάζεται. Κάποια στιγμή στο μέλλον έχει δηλώσει ότι θα ειπωθούν αρκετά από τα αίτια της αποτυχίας του εγχειρήματος της πολυμετοχικότητας, όταν οι συνθήκες θα είναι ώριμες και ο χρόνος θα έχει επουλώσει τις περισσότερες πληγές.
Επιστροφή στη Ναυτιλία
Θαρρείς και ψάχνει υποκατάστατα, αποφάσισε να κάνει το αδιανόητο και να ξαναχτίσει νέο στόλο, τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρησή του από το χώρο και το διάλειμμα του Παναθηναϊκού. Από το 2014 επαναδραστηριοποιείται στη ναυτιλία, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση που με ελάχιστες παύσεις χρονολογείται από τα τέλη του προ-περασμένου αιώνα. Αυτή τη φορά είναι πιο φειδωλός στις επενδύσεις του, ήδη όμως αριθμεί σχεδόν 20 βαπόρια υπό τη διαχείριση ή την πλοιοκτησία της Pacific&Atlantic. Στα 52 του χρόνια πλέον, σοφότερος και πιο νουνεχής, αφιερώνει σημαντικό μέρος από το χρόνο του στο δημιούργημά του την Pacific&Atlantic και πιο συνετά συνεχίζει τις αγαθοεργίες και την ενίσχυση της χειμαζόμενης από την κρίση ελληνικής οικονομίας, μέσω του κοινωφελούς ιδρύματος που φέρει το ονοματεπώνυμό του.
Το Ίδρυμα ενισχύει οικονομικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσοκομεία, αθλητικά σωματεία, τα σώματα ασφαλείας, την εκκλησία, πολιτειακούς φορείς που ασχολούνται με την Υγεία, το Περιβάλλον, τη Ναυτιλία, την Παιδεία, τις Τέχνες και τα Γράμματα. Όπως δηλώνει ο ίδιος «είμαι βέβαιος ότι το Κοινωφελές Ιδρυμα ΝΙΚΟΛΑΣ Δ. ΠΑΤΕΡΑΣ θα καταγράψει σημαντικό έργο σε όλους τους τομείς που εντάσσονται στους σκοπούς του, επ’ ωφελεία των νέων, των ναυτικών, των πασχόντων συνανθρώπων μας και γενικότερα της πατρίδας μας, επιδιώκοντας, μεταξύ άλλων, τη συνεργασία και τη συμβολή ατόμων και φορέων που τους διακρίνει η ευαισθησία και η αλληλεγγύη».
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Πηγή: Contra
Συνδεθείτε στην ομάδα του Newspao.gr στο Viber Ακολουθείστε τo Newspao.gr στο Google News