Τα… «βοηθητικά» χαστούκια!

Σε ένα λαό που ο ενθουσιασμός και η απογοήτευση συνθέτουν το DNA του, χρειάζεται να μπουν σε σωστή θέση τα φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας.

Κάποτε οι ελληνικές ομάδες έδιναν 6-7 φιλικά στο εξωτερικό, εκ των οποίων πάντα τα πρώτα ήταν μεικτές καφενείων και μπυραριών. Έβαζαν μια ντουζίνα γκολ και το ηθικό –δήθεν- ανυψώνονταν. Δεν υπήρχαν και τηλεοπτικές καλύψεις των φιλικών, οπότε ο κόσμος είχε την εικόνα που του μετέφεραν οι εφημερίδες (σάιτ τότε ήταν άγνωστη λέξη).

Ο Παναθηναϊκός φέτος αποφάσισε να πέσει στα βαθιά από την αρχή. Στην πέμπτη μέρα προετοιμασίας στην Ολλανδία έπαιξε φιλικό επιπέδου Champions League με αντίπαλο την Κλαμπ Μπριζ. Στην όγδοη μέρα θα παίξει ακόμα ένα τέτοιο, απέναντι στον Άγιαξ. Θα ακολουθήσουν στην Ελλάδα Ουντινέζε και Ρόμα. Ναι, ήταν ένα χαστούκι η ανωτερότητα της Μπριζ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Μα αυτή δεν είναι η πραγματική ουσία των φιλικών; Να ξεγυμνώσουν τις ωραιοποιήσεις των προπονήσεων, να ξεφτιλίσουν αποθεωτικές κρίσεις μετά από φιλικά τύπου Άρνεμ, να δείξουν το δρόμο στο τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού για το πού βρίσκεται, πώς πρέπει να κινηθεί για να βελτιώσει τα κακώς κείμενα και πώς να παρουσιαστεί όπως πρέπει όταν θα έρθουν τα επίσημα ματς.

Μην το ψάχνετε. Δεν καταστρέφεται καμία ομάδα, ούτε φυσικά ο Παναθηναϊκός, από ήττες στα φιλικά, ακόμα και από κακές εμφανίσεις σαν εκείνη του αγώνα με τη Μπριζ. Ίσα – ίσα. Δεν ξέρω αν η Μπριζ είναι η πιο βατή αντίπαλος από τις πιθανές ομάδες που μπορεί να κληρωθεί ο Παναθηναϊκός στα προκριματικά του Champions League. Αν το δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας, τότε οι Πράσινοι έχουν δρόμο μπροστά τους να διανύσουν. Μακρύ, δύσβατο. Αλλά από την άλλη υπάρχει πολύς χρόνος. Τρεις εβδομάδες γεμάτες είναι μια… αιωνιότητα απόσταση από αυτό που αντικρίζουμε τώρα. Για να μην ξεχνιόμαστε το Τριφύλλι έχει 11 ημέρες προπονήσεων συν δυο ημέρες εργομετρικών. Κοινώς ο Αναστασίου και το επιτελείο του έχουν το διπλάσιο χρόνο από αυτόν που άφησαν πίσω τους έως τώρα, προκειμένου να παρουσιάσουν ένα αξιόμαχο σύνολο.

Φυσικά υπήρχαν τρομερά κενά στην άμυνα. Ασφαλώς δεν λειτούργησε ποτέ το απλωμένο 4-2-2-2 του πρώτου ημιχρόνου. Εννοείται πως οι Πράσινοι έπαιζαν σαν να μην είχαν κεντρικά χαφ. Άπαντες είδαν ότι ο Κοτσόλης έπιασε τα άπιαστα και γλίτωσε ένα βαρύ σκορ στο πρώτο ημίχρονο (μπήκε ένα κάλπικο, θα μπορούσαν όμως να μπουν με άνεση τρία γκολ για τη Μπριζ στο πρώτο 45λεπτο). Βεβαίως παρουσιάστηκε πρόβλημα σύνδεσης στις γραμμές και σοβαρό ζήτημα στην τελική πάσα (ένα γκολ και μια ευκαιρία σε όλο το ματς).

Μα πώς μπορεί κανείς να μετρήσει μόνον αυτά; Δεν γίνεται να παραγνωριστούν γεγονότα. Όπως ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε ένα τέτοιο φιλικό στην αρχή της προετοιμασίας του και έχοντας τον Εσιέν να κοιτάει απέξω, τον Σάντσεθ με μια βαλίτσα στο χέρι να έχει μόλις πατήσει ολλανδικό έδαφος, τον Βέμερ κουρασμένο εκτός αγώνα, τους Στιλ, Νάνο, Κλωναρίδη στα πιτς.

Και κάτι άσχετο – σχετικό με το φιλικό. Για όσους παρακολουθούμε την προετοιμασία του Παναθηναϊκού η εικόνα του Βασίλη Αγγελόπουλου αποτελεί το πιο φωτεινό σημάδι για το μέλλον. Ένας 19χρονος με ποδοσφαιρικό μυαλό τουλάχιστον 25χρονου, ένας πραγματικός box to box, μια ήρεμη δύναμη (αμίλητος, σχεδόν αγέλαστος, σοβαρός, στο όριο του Σκανδιναβού ή του Γερμανού –ταιριάζει και στα χαρακτηριστικά του προσώπου του!-). Σημειώσαμε όλοι πια το όνομά του. Θα μας χρειαστεί στο άμεσο μέλλον.

Πηγή:Sdna.gr