(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Απλά τα πράγματα . Αυτό, που πέτυχε η ομάδα την περασμένη Τρίτη δεν έχει προηγούμενο για τέτοια εποχή και με αντίπαλο μία ομάδα, που πέρυσι έφθασε στους 8 του Europa League.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Το να παίζεις για ένα ημίχρονο με παίκτη λιγότερο και να κερδίζεις το παιχνίδι δείχνεις, ότι έχεις τα ….άντερα για να πας ψηλά. Όχι η ομάδα δεν έπαιξε καμία σπουδαία μπάλα. Όχι δεν είδαμε επιθέσεις με ωραίους συνδυασμούς που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από αυτή την ομάδα. Ναι και πάλι εμφανίστηκαν τα γνωστά αμυντικά κενά και τα ηλίθια ατομικά λάθη.
Όλα αυτά, όμως, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα για τον κόσμο της ομάδας που «τρελάθηκε» βλέποντας στο δεύτερο ημίχρονο 10 καμικάζι να παίζουν λες και είναι στο πεδίο μάχης στον πόλεμο. Επαιξαν με την νοοτροπία ζωή, η θάνατος. Είναι από τα ημίχρονα, που πάνε περίπατο οι τακτικές και τα συστήματα και μιλάει η ψυχή και το πάθος των παικτών.
Αν παίζουν έτσι, όπως έπαιξαν στο δεύτερο ημίχρονο οι παίκτες του Παναθηναϊκού να είναι σίγουροι, ότι θα τους αγκαλιάζει όλο και πιο πολύ ο κόσμος μέσα στην χρονιά. Αυτό, που θα πρέπει να δουν , όμως, οι παίκτες γιατί αδικούν πρώτα από όλα τους εαυτούς τους και μετά την ομάδα είναι, γιατί πρέπει πρώτα να γίνει κάτι άσχημο, για να αφυπνιστούν μετά και να παίξουν με τέτοια ψυχή.
Την Τρίτη η Μπριζ προηγήθηκε στο σκορ , στη συνέχεια η ομάδα έμεινε και με 10 παίκτες και μετά υπήρξε αυτή η κατάθεση ψυχής. Στο Βέλγιο , για να προκριθεί η ομάδα χρειάζεται αυτή η κατάθεση ψυχής των παικτών, αυτή η θυσία του ενός για τον άλλον μέσα στο γήπεδο να γίνει από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
