Η διαιτησία αυτή τη φορά δεν ήταν η εύκολη δικαιολογία και πιάσαμε την…πολυκοσμία και το τσιγάρο! Άλλοτε τους φταίνε οι μπάλες, το κακά κουρεμένο χόρτο, το σύστημα που τους κυνηγά (γελάστε όσο θέλετε) όμως ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, δεν ηττήθηκαν επειδή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος ή πιο τυχερός βρε αδελφέ.
Φυσικά ακριβώς επειδή στην Ελλάδα μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει, ξέροντας ότι υπάρχουν πολλά ΜΜΕ που θα υιοθετήσουν τις απόψεις του ακόμα κι αν πρόκειται για μπαρούφες, έχουμε ακούσει απίθανα κατά καιρούς εδώ και πολλές δεκαετίες.
Φυσικά πάντα η λεκτική βία μένει ατιμώρητη, επι της ουσίας σε κάθε περίπτωση η παραγωγή βίας διευκολύνεται, δεν μοιάζει να ενοχλεί γιατί είναι ταιριαστή με το τοξικό αθλητικό μας περιβάλλον. Κουλτούρα και πλαίσιο δεν έχουμε, δύσκολα θα αποκτήσουμε ποτέ: το οπαδίστικο ποδόσφαιρό/μπάσκετ/βόλεϊ μας δύσκολα θα αλλάξει προς το καλύτερο, διότι οι οπαδικές συμπεριφορές «πουλάνε».
Δεν φτάνει όμως μόνο ότι μας λείπει το πλαίσιο: δεν έχουμε και προσωπικότητες ισχυρές, ανθρώπους που να λένε αυτά που πρέπει διότι, είτε τα πιστεύουν είτε όχι, έτσι πρέπει να κάνουν.
Δημήτρης Στρατής
