Η τροφή του επαγγελματία Μπεργκ

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το καλοκαίρι και τον βαρύ Σεπτέμβριο του Μάρκους Μπεργκ που δεν αρκείται στα «λίγα και καλά».

Δεν ήταν ένα «εύκολο» καλοκαίρι για τον Μάρκους Μπεργκ. Οι μάνατζέρς του πολύ θα ήθελαν να έχει γίνει το deal για το Ντουμπάι. Ισως και η σύζυγός του, Ζοζεφίν Ρίνγκμπλομ. Για το Ντουμπάι ή για τη Μασσαλία του Μίτσελ. Ο Σουηδός δεν είχε πρόβλημα με το «όχι» του Παναθηναϊκού. Δεν έμεινε με το… «ζόρι» στη Γλυφάδα. Ναι, τα χρήματα θα ήταν πολύ περισσότερα στην Αλ Αχλί. Σχεδόν τα διπλάσια από του Τριφυλλιού. Δύο εκατ. Ευρώ ετησίως. Όμως τον «τάιζε» η προοπτική. Η εξέλιξη και η πρόοδος. Τον «τάισαν» οι μεταγραφές του Εσιέν και του Σάντσεθ, η σκέψη για τη συμμετοχή τουλάχιστον σε ομίλους του Europa League, η παραμονή του στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα για να τον βλέπουν καλύτερα και στην εθνική Σουηδίας.

Η σεζόν είχε κλείσει με έναν χαμογελαστό και επαγγελματικά ικανοποιημένο Μάρκους Μπεργκ. Όχι τόσο για το «σπριντ» του Παναθηναϊκού στα πλέι οφ. Κυρίως για τη θέση του στην εθνική Σουηδίας και τις νίκες της. Βασικός δίπλα στον «Ιμπρα» στο 0-2 επί της Μολδαβίας τον Μάρτιο, βασικός και στο εντός έδρας 3-1 επί του Μαυροβουνίου, όταν πέτυχε και το πρώτο γκολ του με την κιτρινομπλέ φανέλα μετά από δυο χρόνια. Να είσαι μόνιμα ο Νο 1 επιθετικός του πρωταθλήματος στη Νο 2 ομάδα, δεν είναι εύκολο για κανέναν. Σε καμία λίγκα του κόσμου. Για να είσαι καλά, πρέπει να «τρέφεσαι» από περισσότερα κίνητρα. Αλλιώς, φεύγεις όπως ο Λουίς Σουάρες από τη Λίβερπουλ ή μένεις ξενερωμένος. Όταν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου και την ομάδα! Και ο Μπεργκ έχει! Δεν ανήκει στην κατηγορία των παικτών που είτε είναι στα «τελευταία» τους, είτε προσπαθούν να αναδειχθούν από τη συμμετοχή τους στον Παναθηναϊκό, είτε αρκούνται στις λίγες επιτυχίες και στα καλά λεφτά.

Βάζει στόχους, έχει στόχους, θέλει περισσότερα και καλύτερα. Και όταν δεν τα πετυχαίνει, επηρεάζεται.

Σε τούτη τη φάση της καριέρας του, επηρεάστηκε δυσμενώς από τα πάντα. Πρώτο χτύπημα η ρεβάνς στο Μπριζ. Δεύτερο σκληρό, η Γκαμπάλα. Τρίτο σκληρότερο, οι δυο απανωτές ήττες της Σουηδίας. Του είπε «όχι» ο Ακινφέεεφ στο 89’, 1-0 η Ρωσία. Του είπε δις «όχι» και ο Αυστριακός Άλμερ, 1-4 αντί… 2-7 από την Αυστρία. Όλα αυτά σε τέσσερις μέρες: 4-8 Σεπτεμβρίου. Από φαβορί, έγινε γκράντε αουτσάιντερ η Σουηδία. Πρέπει να νικήσει αύριο το Λιχτενστάιν και τη Δευτέρα τους Μολδαβούς για να εξασφαλίσει από το Μαυροβούνιο την τρίτη θέση των μπαράζ. Και να περιμένει μια γκέλα των Ρώσων, μπας και γίνει το θαύμα για το απευθείας ταξίδι στη Γαλλία. Αν έχει σε κάτι να προσδοκά ο Γιάννης Αναστασίου το επόμενο τετραήμερο, αυτό είναι δύο νίκες της Σουηδίας, ει δυνατόν και με γκολ του Μπεργκ. Γιατί τώρα ο Μάρκους τρέφεται επαγγελματικά κυρίως από το πρότζεκτ… EURO!

Θα είναι αυτή, αν τα καταφέρουν ο Ντουρμάζ, ο Ίμπρα και ο Μπεργκ, η πρώτη συμμετοχή του σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ας το σκεφτούμε λίγο για να «χωνέψουμε» πόσοι και πόσοι ικανοί παίκτες στην Ευρώπη δεν έχουν ζήσει στην καριέρα τους με τις εθνικές ομάδες τους ούτε το 10% όσων βίωσαν από το 2004 μέχρι το 2014 οι Ελληνες διεθνείς! Ήταν στην Ξάνθη, η πρώτη φορά που το χάρηκε με την ψυχή του εφέτος, μετά τη νίκη επί της Μπριζ στη Λεωφόρο. Η χαρά του αποτελέσματος είναι αυτή που θρέφει έναν καλά αμειβόμενο ποδοσφαιριστή, ο οποίος βάζει στόχους. Όταν δεν έχεις οικονομικό πρόβλημα, η επιτυχία είναι αυτή που γεμίζει το ντεπόζιτο των κινήτρων. Τίποτα άλλο! Όταν δεν σε πολυενδιαφέρει, όταν αντιμετωπίζεις την καριέρα σου με το μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει, ψηλότερα δεν θα πας.

Ναι, δεν ήταν στα καλύτερά του ο Μάρκους. Προσπαθήσαμε να ζωγραφίσουμε το σκηνικό που διαμορφώθηκε, χωρίς να συνυπολογίζουμε την πίεση από τους οπαδούς, τις ομιλίες προπονητή, προέδρου, τεχνικού διευθυντή, τη μέτρια απόδοση της ομάδας, τα φαλτσοσφυρίγματα. Στην Ξάνθη ήταν πιο ήρεμος. Και με τον Βοσκάκη και με τους αντιπάλους του. Ξέσπασε στο τέλος. Με τους πανηγυρισμούς μπροστά από την κερκίδα των οπαδών και με τη δήλωση για τη δυσκολία «να παίζεις μερικές φορές εναντίον 12 ή 15». Πρώτη φορά… αριστερά ο Σουηδός. Πρώτη φορά στα δυόμισι χρόνια μιλά δημοσίως για τη διαιτησία. Δείγμα κι αυτό όσων κουβαλά μέσα του.

Θα μπορούσε να μην βάζει πίεση και απαιτήσεις στον εαυτό του. Μια χαρά η εν Ελλάδι ζωή του. Ακόμη κι όταν δεν σκοράρει ή δεν παίζει όπως θα μπορούσε, λατρεμένος της εξέδρας είναι. Μα, αντιθέτως, εκείνος βάζει απαιτήσεις και θέλει αποτελέσματα. Και καθημερινά στο Κορωπί, παραδίδει «μουγκά» μαθήματα επαγγελματισμού. Όχι, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, δεν έχει τη μεταδοτικότητα ενός «Καραγκούνη» στα αποδυτήρια. Δεν έχει αυτού του τύπου το ηγετικό χαρακτηριστικό. Ανήκει στη συνομοταξία των «Βαζέχα», των «Χένρικσεν» και των «Ζιλμπέρτο Σίλβα». Εκείνων που προτιμούν να περνούν μηνύματα μόνο με την προπόνηση. Και όποιος τα κατάλαβε από τους υπόλοιπους, τα κατάλαβε…

O Σάντσεθ και ο Νίνης

Εντύπωσή μου είναι πως εν αντιθέσει με τις περισσότερες διακοπές στο πρωτάθλημα, η τρέχουσα θα ωφελήσει τον Παναθηναϊκό. Κι ας προερχόταν από την πρώτη σημαντική νίκη του στο πρωτάθλημα. Θα τον βοηθήσει γιατί με την ηρεμία του τριπόντου στην Ξάνθη – χωρίς την πίεση των οπαδών και των μέσων ενημέρωσης – δίνει τον χρόνο στον Αναστασίου να τακτοποιήσει τις σκέψεις του και στους παίκτες να αποφορτιστούν. Άλλος με ένα ταξίδι ή με την οικογένειά του στο ρεπό του, άλλος με συμμετοχή στο φιλικό, άλλος στην εθνική ομάδα του, άλλος με το πρόγραμμα θεραπείας για την επιστροφή του. Να ξεφύγουν από την καθημερινότητα: ομιλίες – μπόνους – διαρροές – γκρίνιες – φωνές – παρατηρήσεις. Ταυτόχρονα, παρέχεται η δυνατότητα επανένταξης στο σύνολο ή πιο εντατικής δουλειάς σε ορισμένους παίκτες οι οποίοι λόγω τραυματισμών – μικρών ή μεγαλύτερων – ήταν εκτός ενδεκάδας στα τελευταία ματς. Ο πιο σημαντικός σ’ αυτή τη φάση δεν είναι ο Εσιέν, αλλά ο Σωτήρης Νίνης.

Παρότι ξεκίνησε ως βασικό στέλεχος, o τραυματισμός του στο ματς με την Καλλονή, τον άφησε πίσω. «Αλλαγή», για 22 λεπτά στην ήττα από τον Πανιώνιο, αλλαγή για 32 λεπτά σε κακή εμφάνιση με τον Λεβαδειακό όταν ο ρυθμός είχε πέσει στο β΄ μέρος, εκτός 18άδας στο «μίζερο» 1-0 επί του Πλατανιά και στη νίκη επί της Ξάνθης. Να ένας από τους βασικούς λόγους που ο Μπεργκ δεν έχει σκοράρει στα τέσσερα τελευταία ματς, να μια από τις αιτίες που εναντίον του Πλατανιά είχε μόλις δύο τελικές προσπάθειες και στην Ξάνθη μηδέν! Ο Σωτήρης είχε αναπτύξει… καλή σχέση με τον Σουηδό στο γήπεδο. Συντονιζόταν μαζί του όλο και περισσότερο σταδιακά. Και με τη μπάλα και χωρίς αυτή, όταν ο Μπεργκ κινείται στους χώρους, κυρίως εκτός περιοχής. Και αυτή η σχέση – αν θέλει ο Παναθηναϊκός να πάρει περισσότερα από αμφότερους – πρέπει να… αποκατασταθεί. Όχι δια μαγείας, ούτε χαριστικά.

Με τη δουλειά του Νίνη, ο οποίος καλείται να είναι ανταγωνιστικός για περισσότερο από 60 λεπτά μέσα στο παιχνίδι, να μοχθήσει για να ξανακερδίσει θέση στην ενδεκάδα (γκολ ο Ατζαγκούν με Λεβαδειακό και Πλατανιά), να «ερεθιστεί» ποδοσφαιρικά από τη βελτίωση και τις καταπληκτικές εμφανίσεις του Κώστα Φορτούνη, να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του Αναστασίου και την κλήση του στην εθνική Ελλάδας. Είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ μέσος του Παναθηναϊκού που μπορεί και να κρατήσει τη μπάλα και να σκοράρει και να «απλώσει» το παιχνίδι και να περάσει κάθετες. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που μπορεί να καθορίσει τον ρυθμό ενός ματς. Αλλά πρέπει να το αποδείξει!

Η δεύτερη σημαντικότερη επανένταξη είναι του Σέρχιο Σάντσεθ. Του πιο αμφιλεγόμενου προσώπου στον Παναθηναϊκό το πρώτο δίμηνο της σεζόν. Ενός στόπερ ο οποίος ακριβοπληρώθηκε για να μην ψάξει ομάδα στην Primera Division εν μέσω capital controls, που ήρθε face to face με τη βία μόλις στο τρίτο παιχνίδι του με την πράσινη φανέλα (Γκαμπάλα), αφού είχε αποβληθεί μόλις στο πρώτο (!) παιχνίδι του, εναντίον της Μπριζ. Η απουσία του στα τέσσερα τελευταία ματς από την ενδεκάδα (αντικατέστησε τον Ταυλαρίδη στην Ξάνθη) όχι μόνο δεν κόστισε στον Παναθηναϊκό αμυντικά, αλλά έδωσε χώρο και στον Ράσμους Τελάντερ. Τέσσερα ματς, ένα γκολ, από τη γκάφα του Στιλ στη Νέα Σμύρνη. Όχι εναντίον τρομερών ομάδων και καταπληκτικών επιθετικών, αλλά σε κρίσιμο χρονικό διάστημα, όπου κάθε βαθμολογική απώλεια θα είχε δέκα τόνους βάρος στον Παναθηναϊκό.

Επέστρεψε και ο Ισπανός με τη βαθιά πάσα ακριβείας. Σωστά ο Αναστασίου τον δοκιμάζει ως αμυντικό μέσο. Τόσες και τόσες δοκιμές έχει κάνει δυόμισι χρόνια τώρα… Για δεξιός μπακ μάλλον βαρύ φαίνεται το σκαρί του, αν και στην Ισπανία αυτή ήταν η αρχική θέση του. Για αμυντικός μέσος όμως, ουδείς δικαιούται να υποτιμήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: καλή πάσα και αντίληψη παιχνιδιού, δυνατότητα κάλυψης σφάλματος από τους αμυντικούς, μαχητικότητα, πείρα. Το βασικό προσόν του, είναι η προσωπικότητα. Ίσως ενοχλητική για κάποιους συμπαίκτες του σε μια ομάδα στην οποία κατά τη διάρκεια των αγώνων οι μόνοι που φωνάζουν είναι ο «Ταύλα» και ο Σάντσεθ. Εξ ου και πολύτιμη. Πώς αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του θα μετουσιωθεί προς όφελος και όχι με κόστος για τον Παναθηναϊκό, είναι δουλειά του κόουτς. Δεδομένου ότι το δίδυμο Τελάντερ – Ταυλαρίδη «δένει» προς το παρόν (επαναλαμβάνουμε, χωρίς να έχει δοκιμαστεί σε ντέρμπι), θα ήταν άδικο για τους δύο στόπερ να «σπάσει» για να «εισχωρήσει» – τουλάχιστον αυτή τη στιγμή – ο Σάντσεθ.

Κακό δεν είναι να έχει μπόλικες επιλογές ο Αναστασίου. Ο βαθμός δυσκολίας του management εκτοξεύτηκε μετά το Grexit. Λιγότερα ματς, λιγότερες ανάγκες rotation, λιγότερες απουσίες από τραυματισμούς, περισσότεροι παίκτες εκτός ενδεκάδας και 18άδας. Το ανά εβδομάδα φιλικό στο Κορωπί είναι επωφελές για τον ρυθμό όσων μένουν εκτός, μια καλή ιδέα. Οι ισορροπίες σε συνδυασμό με την αξιοκρατία, όμως, είναι πολύ μεγάλο καράβι και γι’ αυτό ο πολυτιμότερος θησαυρός που πρέπει να βρει ο Παναθηναϊκός είναι η πίστη των παικτών στον προπονητή. Θα τη βρει μόνο μέσα από τις νίκες.