Βέβαια εδώ οι ήττες ενοχλούν πολύ και δεν γίνεται να περνούν αβλεπί, μιλάμε για τον πρωταθλητή Ευρώπης που δεν παίζει βάσει της κλάσης των αθλητών του.
Η ομάδα δεν παίζει άμυνα στο όριο του φάουλ, αφήνει τα σουτ από την περιφέρεια, δεν πιέζει τον αντίπαλο χειριστή, κρατά στις εφεδρείες τον Καλαϊτζάκη, αφήνει τον Λεσόρ στον πάγκο, δίνοντας στον Γιουρτσεβέν μπόλικο χρόνο.
Μας κάνει εντύπωση που ενώ οι ήττες είναι πανομοιότυπες, ο Αταμάν παραμένει ψύχραιμος. Ακόμα κι αν έχει καταντήσει ρουτίνα να μπαίνεις πάντα χαλαρός, να αφήνεις τον αντίπαλο να πάρει διαφορά και μετά να τρέχεις και να μην φτάνεις, δεν το έχουμε δει μόνο στην Ευρωλίγκα, αλλά και σε ματσάκια με τον Κολοσσό και τον ΠΑΟΚ!
Καλοί είναι οι παίκτες που μπορούν να πάρουν επιθετικές πρωτοβουλίες με βάση το ένστικτό τους κι όχι να παίζουν έχοντας στο μυαλό σχεδιάκια στον πίνακα. Από δαύτους το τριφύλλι έχει μπόλικους αλλά μεγάλα παιχνίδια δεν παίρνεις αν δεν παίξεις άμυνα.
Περιμένουμε αντίδραση απέναντι στη Μονακό που έχει ατομική ποιότητα και κάμποσους πρώην που έχουν ακούσει ουκ ολίγα τα τελευταία χρόνια (Σπανούλη, Καλάθη, Τζέημς, Παπαγιάννη) οι οποίοι για λόγους εγωϊσμού θέλουν τη νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ.
Ειδικά ο Μάικ δεν έχει ξεχάσει τις τάπες που έφαγε πέρσι στην Καλογρέζα, ούτε το τρίποντο-μαχαιριά του Γκριγκόνις στο Πριγκιπάτο, ενώ οι δηλώσεις του (πότε για την μεταγραφή του στο λιμάνι, πότε για τους 30 πόντους που θα έτρωγαν οι Αθηναίοι από τους Σέλτικς) το τελευταίο διάστημα είναι λες κι επιθυμεί να τον δει με διαφορετικό μάτι ένας σωρό κόσμος που τον έχει σε περίοπτη θέση στην καρδιά του.
Δημήτρης Στρατής
