Παβλίσεβιτς: «Αυτό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που πέτυχα στον Παναθηναϊκό - Είχαμε συμφωνήσει με τον Πέτροβιτς»

Για την υπογραφή του στον Παναθηναϊκό και το σπουδαιότερο πράγμα που πέτυχε: «Ειλικρινά, δεν ήθελα να πάω στην Ελλάδα. Η προτίμησή μου ήταν η Ισπανία, επειδή είχα ήδη πάει εκεί, αλλά ένας μάνατζερ από την Ελλάδα μου τηλεφωνούσε μέρα με τη μέρα. Τελικά, πήγα, και έλαβα τετραετές συμβόλαιο από τον αείμνηστο Γιαννακόπουλο, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη. Η πρώτη χρονιά ήταν δύσκολη, καθώς ήμασταν μια ομάδα μεγαλύτερης ηλικίας, και οι Έλληνες, ως Έλληνες, έμειναν ενωμένοι. Φυσικά, αυτό δεν ήταν της αρεσκείας μου. Την επόμενη σεζόν, φέραμε τους κατάλληλους παίκτες γιατί ο πρόεδρος κατάλαβε ότι αυτό δε λειτουργούσε.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το μεγαλύτερο πράγμα που πέτυχα στον Παναθηναϊκό, καθώς ανεβάσαμε τη νοοτροπία και ο Γιαννακόπουλος κατάλαβε ότι επενδύοντας, ξαφνικά γινόταν η πιο αναγνωρίσιμη αθλητική προσωπικότητα στην Ελλάδα. Όταν φέρνεις παίκτες όπως ο Νίκος Γκάλης και ο Στόικο Βράνκοβιτς, είσαι αμέσως στο πρωτοσέλιδο κάθε εφημερίδας. Χάρη σε αυτό, κατακτήσαμε ακόμη και το Κύπελλο Ελλάδας».

Για τον Άριαν Κόμαζετς: «Όταν έφτασε ο Κόμαζετς, μίλησα αμέσως μαζί του και με τον Γκάλη. Είπα στον Γκάλη ότι ήθελα να φέρω έναν νεαρό παίκτη που να είναι πραγματικός σκόρερ, στο οποίο απάντησε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό, αρκεί ο παίκτης να σέβεται τις αρχές του παιχνιδιού και να του πασάρει την μπάλα. Αν κοιτάξετε τα στατιστικά στοιχεία, εκείνη η σεζόν ήταν η πρώτη που ο Γκάλης δεν ήταν ο πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος.

Του είπα ότι ο κόσμος είχε βαρεθεί να είναι πάντα πρώτος σκόρερ και ότι ήταν καιρός να αλλάξει λίγο η αντίληψη του παιχνιδιού. Όσο για τον Κόμαζετς, του είπα ότι μπορεί ίσως να είναι ο πρώτος σκόρερ και ο καλύτερος παίκτης, ο ηγέτης, αλλά δεν πρέπει να το δείχνει, αλλιώς θα μείνει εκτός ομάδας».

Για τον Ντράζεν Πέτροβιτς: «Εκείνη τη χρονιά, ήρθα σε επαφή με τον Ντράζεν. Δεν είχαμε αθλητικό διευθυντή, οπότε ο πρόεδρος μου είπε το ποσό που μπορούσαμε να προσφέρουμε. Ο Ντράζεν κέρδιζε περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο από τους Νετς, τα οποία θεωρούσε χαμηλά σε σύγκριση με άλλους παίκτες. Ήμασταν διατεθειμένοι να του προσφέρουμε 2 εκατομμύρια ευρώ καθαρά, τα οποία ήταν 40% υψηλότερα από ό,τι στις ΗΠΑ.

Φυσικά, ένας παίκτης του επιπέδου του Ντράζεν θα μπορούσε να επιλέξει τον σύλλογό του, αλλά μίλησα μαζί του προσωπικά. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα είχε ενταχθεί 100%, γιατί σε αυτά τα θέματα ποτέ δεν ξέρεις μέχρι το τέλος. Ο μάνατζέρ του, Ουόρεν Λεγκάρι, ο οποίος βρέθηκε στην Ζάγκρεμπ, διαπραγματευόταν ήδη τις λεπτομέρειες του συμβολαίου μαζί με τα μπόνους που θα το συνόδευαν. Εκείνη την εποχή, θα ήταν το ισχυρότερο συμβόλαιο στην Ευρώπη, χωρίς κανέναν ανταγωνισμό».

Για τον τελικό με τον Ολυμπιακό: «Εκείνα τα χρόνια, ήμασταν ένας σύλλογος σε άνοδο. Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που βρισκόταν στη μέση της βαθμολογίας εκείνη την εποχή. Οι μεγάλοι σύλλογοι είχαν την έδρα τους στη Θεσσαλονίκη – Άρης και ΠΑΟΚ. Σκεπτόμενοι τα παιχνίδια της Τσιμπόνα και της Γιουγκοπλάστικα, παίξαμε και με τον Άρη στην Euroleague. Είχαν ως ηγέτες τους Γκάλη, Γιαννάκη και τον «Πίξι» Σούμποτιτς. Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός είχε προσλάβει τον αείμνηστο προπονητή Ιωαννίδη, γεγονός που αυτόματα πυροδότησε μια αντιπαλότητα μεταξύ δύο οικογενειών  – Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό και Κόκκαλη για τον Ολυμπιακό.

Σε αυτή την κατάσταση, οι διαιτητές δήλωσαν ακατάλληλοι να διευθύνουν, λέγοντας ότι ήταν ψυχικά άρρωστοι, και μπήκαν σε νοσοκομείο. Αμέσως ορίστηκαν τρεις νέοι διαιτητές και όταν το είδε αυτό ο πρόεδρός μας, ανακοίνωσε ότι δεν θα τελειώσουμε τον τελικό. Μέχρι και ο πρόεδρος της Ελλάδας, ο Μητσοτάκης, του τηλεφώνησε, αλλά ο Παύλος ήταν ανένδοτος ότι το παιχνίδι δεν θα συνεχιζόταν».

Για τον Νίκο Γκάλη: «Ήταν ένας εξαιρετικός σκόρερ. Με ύψος μόλις 1,83, μπορούσε να φτάσει στο καλάθι κατά βούληση και απλά δεν μπορούσες να τον σταματήσεις. Ήταν ένα φαινόμενο από μόνος του. Δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα μαζί του. Γι’ αυτό λέω πάντα ότι οι μεγάλοι παίκτες είναι σαν τους μεγάλους καλλιτέχνες. Μετά από κάθε προπόνηση, ο Γκάλης έκανε 150 κάμψεις και 250 καθίσματα, ανεξάρτητα από την ένταση της προπόνησης. Αυτή ήταν απλά η ρουτίνα του».