Γελάγαμε το καλοκαίρι διαβάζοντας ότι τον Αμερικανό τον ήθελαν οι Αγγελόπουλοι, λες και έχει δείξει ο συγκεκριμένος προπονητής ότι μπορεί να συνεργαστεί με ισχυρά εγώ και αθλητές-βεντέτες.
Εδώ μήνες πριν ο σκακιστής ειρωνευόταν τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού (“πείτε μου τι έχουν προσφέρει οι καλά αμειβόμενοι παίκτες” διατυμπάνιζε), έχοντας μάλλον στο νου του ότι ο κάθε Σλούκας και Ναν αποτελούν κακά παραδείγματα: παλιόπαιδα που σκοράρουν, καμαρώνουν για τα ατομικά τους επιτεύγματα και τα πανηγυρίζουν, μετατρέπουν ματς σε one man show.
Το ό,τι η ελληνική συνταγή αυτή δημιουργεί μόνο μαχητικές ομάδες είναι υποσημείωση. Σημασία έχει ότι το χωρίς σταρ παιχνίδι είναι βολικό για όλους.
Οι προπονητές δεν χρειάζονται να ψάχνουν πως θα αξιοποιηθεί το ταλέντο, οι οπαδοί μπορούν να κάνουν καζούρα για θριάμβους της μιας βραδιάς, οι ρεπόρτερ να αποθεώνουν την ελληνική ψυχή και οι παράγοντες να παραληρούν αφού οι σκόρερ με ταλέντο κοστίζουν κιόλας.
Υπήρχε περίπτωση σε τέτοιο σύνολο να δείξει τα προσόντα του ο αλέγκρος Αμερικανός που τις προάλλες άκουγε τον προπονητή του να τον κράζει (στην Πυλαία με τον ΠΑΟΚ) και την Κυριακή διέλυσε τον ΟΣΦΠ όπως είχε κάνει με την Φενέρ ώρες πριν;
Ευτυχώς για την καριέρα του ο Λορέντζο έκανε σωστή επιλογή, διαλέγοντας άμεσα να έρθει στον πρωταθλητή, δίχως να περιμένει περισσότερα λεφτά που σίγουρα θα έπαιρνε αν ο μάνατζέρ του τον άφηνε περισσότερο καιρό “εκτεθειμένο” στην μεταγραφική βιτρίνα, περιμένοντας πλειστηριασμούς!
Δημήτρης Στρατής