Βλέπουμε ότι το παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα για το μέλλον ακόμα κι αν δεν έχουν περάσει ούτε έξι μήνες από την άρση του 7ου και του 41ου. Στον Παναθηναϊκό οι νίκες είναι υποχρέωση κι απλά υπάρχει ένα μικρό χρονικό σημείο ανοχής για όλους, μετά το πέρας λίγων εβδομάδων πρέπει κάθε εμφάνιση να είναι πειστική, ειδάλλως η πίεση εντείνεται από Τύπο, οπαδούς, περιβάλλον.
Στον Επτάστερο οι επισημάνσεις άρχισαν σιγά σιγά να φουντώνουν. Η δυσκολία του Σλούκα να παίξει στο στάτους του, η κούραση του Μήτογλου, η απουσία του Αντετοκούνμπο, το μπέρδεμα Μπράουν με τον ρόλο του, όσο δεν έρχονται ροζ φύλλα , τόσο πιο πολύ θα σχολιάζονται.
Τα προβλήματα τα είδαμε ξανά στη Μαδρίτη, ο αντίπαλος χτυπάει με τον αθλητικό γκαρντ του τον κάπτεν (εν προκειμένω με τον Φακούντο Καμπάτσο) , ψάχνει τα μις-ματς και τα ελεύθερα τρίποντα, αρπάζει και επιθετικά ριμπάουντ μπόλικα. Σε διάστημα που ο αρχηγός δεν είναι καλά μα έχει υγιή νοοτροπία και ξέρεις ότι θα είναι εκείνος που θες, όποτε τον θες.
Πρέπει να μπουν στο νόημα όμως ο Οσμάν, ο Γιουρτσεβέν, ο Μπράουν που έχουν σκαμπανεβάσματα, ενώ ο Γκριγκόνις δεν έχει εμφανιστεί ακόμα δίνοντας συνέχεια στην εξαφάνισή του από τα ματς των πλέι-οφ με την Μακάμπι κι έπειτα.
Ο Αταμάν δεν χαρίζεται σε κανέναν και είναι βέβαιο ότι η πίεση θα ενταθεί αν παίκτες εξακολουθούν να χάνονται στο παρκέ, έχοντας ανάγκη για πιο πολύ τακτική προσπάθεια. Παρόλα αυτά επιθετικά έχεις τεράστια κλάση, βάζεις άκοπα τα καλάθια σου και απλά περιμένεις να ξεμπουκώσεις, αποκτώντας ροή στο παιχνίδι σου.
