Η Ευρωλίγκα δεν είναι η διοργάνωση που κερδίζεται από ομάδες που παίζουν με σκληρές άμυνες, που σου επιτρέπεται σε αυτή να διακριθείς αν παίζεις συνέχεια σε έντονους ρυθμούς.
Η διοργάνωση έχει αλλάξει πολύ, αργά αλλά σταθερά, από τότε που άλλαξε το φορμάτ κι έχει γίνει ένα κανονικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Η παλιά φόρμουλα, με το περίφημο top 16 και τους δυο ομίλους, έδινε στις ελληνικές ομάδες τη δυνατότητα να μην αγωνίζονται με όλους τους δυνατούς αντιπάλους στη διοργάνωση και να κάνουν και λιγότερα ταξίδια – να καταπονούνται λιγότερο.
Τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Από την ώρα που η διοργάνωση άλλαξε, επιβραβεύονται όσοι έχουν πολλές λύσεις, όσοι σκοράρουν εύκολα, όσοι ξέρουν από καταπόνηση: πέρσι ο Αταμάν παρουσίασε αυτή την ομάδα τότε που ΕΠΡΕΠΕ έχοντας ακούσει τα μύρια όσα για το κακό ξεκίνημα, για την απώλεια σούπερ καπ και κυπέλλου, για τις δύο ήττες από τους λιμανίσιους στην Ευρωλίγκα.
Την κατάληξη όλοι την ξέρουμε. Συνεπώς ψυχραιμία. Το φθινόπωρο τίποτα δεν είναι τόσο καλό ή κακό φαίνεται, το αναφέρουμε τόσο για εκείνους που λυπούνται με τις φιλικές ήττες αλλά κι όσους έχουν δώσει άνευ αγώνων στον Παναθηναϊκό το 8ο!
Περιθώρια διάκρισης υπάρχουν αρκεί να υπάρχουν φιλοδοξίες, όνειρα και κυρίως κάποια πληρότητα. Το τριφύλλι σε αυτή επένδυσε, αλλά δεν είναι εύκολο να μοιράσεις ρόλους σε όλους τους αθλητές τόσο νωρίς.
