Δεν νοείται Ευρωλίγκα χωρίς τα ντεσιμπέλ του κλειστού, χωρίς τα αμέτρητα ευμενή σχόλια από οπαδούς ανά τον πλανήτη για την ατμόσφαιρά του. Ήταν φοβερή εικόνα να βλέπεις ανά σεζόν τα “μπλε” να ακολουθούν τους οργανωμένους και ο αντίπαλος να νομίζει ότι είχε μπρος του τα χνώτα 20.000 ανθρώπων.
Μετά από μια παύση τριών ετών φέτος το κλειστό τίμησε το δοξασμένο παρελθόν του κι έδωσε ραντεβού για ένα ακόμα πιο δυναμικό μέλλον, κουβαλώντας την τεράστια παράδοση.
Με τα λάβαρα των Πατριαρχών, τα μπάνερ, τις φωτό από τα εφτά, τις φανέλες Δημήτρη/Φραγκίσκου, είναι στιγμές που είσαι στο γήπεδο και θαρρείς πως μια αόρατη σκάλα ξεκινά από το κέντρο του και φτάνει μέχρι τον ουρανό συνδέοντας το παρκέ με κάτι θεϊκό.
Δημήτρης Στρατής
