Μετά από κάποιες ήττες τον χειμώνα θυμόμαστε μερικούς να γκρινιάζουν για την εξάρτηση της ομάδας από τον μπόμπερ της, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η ομάδα και ο Ναν ήταν ένα και το αυτό: ο πρωταθλητής είχε το χαρακτήρα του Κέντρικ και ο παίκτης το χαρακτήρα του κλαμπ, αμφότεροι ανταγωνιστικοί, νικητές, θρασείς.
Στο τέλος της χρονιάς βρίσκουμε αυτή την εξάρτηση υπέροχη γιατί προσωπικά προτιμάμε σύνολα εξαρτημένα από τους παίκτες τους κι όχι π.χ από τους χρηματοδότες τους ή τους διάφορους παραγωγούς της εγχώριας μπόχας που άρχισε να αναβλύζει ΚΑΙ το μπάσκετ.
Η προσωπική επιτυχία του Αμερικανού δείχνει ότι η ταύτιση με την ομάδα, η ανάληψη κάθε ευθύνης δεν γίνεται να σε αγχώνει (αφού σε γεμίζει υποχρεώσεις), αλλά σε βοηθά να πας πιο ψηλά, αρκεί να είσαι ανταγωνιστικός κι εγωιστής με την καλή έννοια πάντα.
Ο Ναν είναι εξάρτηση πρώτα από όλα για τους ίδιους τους οπαδούς που έμαθαν από αυτόν να περιμένουν τα πάντα.
