Πλάκα-πλάκα ο Παναθηναϊκός φέτος παρότι έχει το χαμηλότερο μπάτζετ της Ευρωλίγκας (αν εξαιρέσεις την περασμένη εβδομάδα και τα παιχνίδια στην Ισπανία) βγάζει καλύτερο πρόσωπο εκτός συνόρων.
Τα προηγούμενα έτη παρότι οι παίκτες ήταν καλύτερου επιπέδου δεν έλεγαν να ξεριζώσουν από μέσα τους το σύνδρομο που τους ήθελε λοπόψυχους μακριά από το Μαρούσι, αρνούμενοι να αφήσουν πίσω τους παιδικά λάθη και ασθένειες, βρίσκοντας τρόπο να τα επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο με διαφορετικές ποικιλίες και παραλλαγές.
Κάπως έτσι από το 2012 εώς τις μέρες μας ο Παναθηναϊκός έχει εξελιχθεί σε κλασική ομάδας έδρας που μόλις φεύγει μακριά από το ΟΑΚΑ βρίσκει χίλιους διαφορετικούς τρόπους να αυτοκτονεί και να χαρίζει δικά του παιχνίδια.
Τουλάχιστον, ποτέ δεν είναι βαρετός ο τρόπος που επιλέγουν οι παίκτες να χάσνυν σε διάφορες έδρες της Ευρωλίγκας. Το 2019 και το 2018 ο πρωταθλητής έσωσε την παρτίδα με επικές νίκες την ώρα που είχε φτάσει στο …μη παρέκει και κοντά στον αποκλεισμό από τα προημιτελίκά.
Τη σεζόν 2018-2019 έκανε το παιχνίδι της χρονιάς στο Μιλάνο και διέλυσε την Αρμάνι κλειδώνοντας την πρόκριση στα προημιτελικά, χρειάστηκε όμως να φτάσει στην 28η αγωνιστική για να το πετύχει. Δύο χρόνια νωρίτερα, χρειάστηκε να κερδίσει τα τρία τελευταία παιχνίδια του εκτός έδρας για να πάρει πλεονέκτημα έδρας.
Τρία χρόνια νωρίτερα πάλι στη δύση της κανονικής περιόδου (28η αγωνιστική, Μάρτης του 2017) άλωσε τη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και πήρε το διπλό από τη Μπασκόνια σε ένα do or die παιχνίδι! Φέτος οι ελπίδες για πρόκριση στην επόμενη φάση είναι περιορισμένες μα η αλήθεια είναι πως βλέπουμε μεγαλύτερο πάθος και ενέργεια. Κάτι είναι κι αυτό…
Δημήτρης Στρατής