Είναι ο Γιάννης Μπουρούσης ο καλύτερος παίκτης της Ευρωλίγκας; Μάλλον όχι! Σίγουρα όχι αν λάβουμε υπόψιν τη διαχρονικότητα κάποιων άλλων και κυρίως την επιρροή που έχουν στις ομάδες τους. Στο μπάσκετ, καλώς ή κακώς, ο μαέστρος μίας ομάδας, ο εισαγγελέας” της τύχης της είναι ο κοντός, ο γκαρντ, αυτός που έχει τη μπάλα στα χέρια κι αποφασίζει αν θα τη δώσει στον ψηλό.
Υπ’ αυτή την έννοια οι ψηλοί παίκτες, οι σέντερ, έχουν πολύ υψηλοτερο συντελεστή δυσκολίας στην επιβολή της προσωπικότητάς τους εντός του συνόλου. Ελάχιστοι ψηλοί στην ιστορία του μπάσκετ ήταν ηγέτες, τα τελευταία χρόνια, κανείς! Αν ένας σέντερ έχει το χαρακτήρα και το μέταλλο για να αναδειχθεί ως ηγέτης και μάλιστα σε μία μεγάλη ομάδα, αυτός, ναι, είναι ο Γιάννης Μπουρούσης… Με τις δεδομένες δυσκολίες που περιέγραψα όμως και οι οποίες συχνά πυκνά είναι αξεπέρασες.
[ads2]
Τότε γιατί είναι βόμβα η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό; Δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα σχεδόν ανυπόφορα βροντώδες μπαμ. Εσκασε με μεγάλο θόρυβο. Αφενός γιατί η ομάδα του Πεδουλάκη βάζει στη μηχανή της τον καλύτερο σέντερ της Ευρωλίγκας κι εδώ μπαίνει τελεία. Χωρίς «αλλά», χωρίς διαζευκτικά, χωρίς αντιθετικές προτάσεις υποψίας. Period που λένε και οι αγγλοσάξονες. Η «πόρπη» απελευθερώθηκε γιατί ο Παναθηναϊκός αποκτά έναν Ελληνα (έναν Ελληνα το επαναλαμβάνω) παίκτη, ο οποίος επιστρέφει στην πατρίδα, σε ελαφρώς προχωρημένη ηλικία, αλλά στην καλύτερη περίοδο της ζωής και της καριέρας του και σε όλες τις ξεχωριστές πτυχές της προσωπικότητάς του. Με λίγα λόγια επαναπατρίζει ένας από τους καλύτερους εν ενεργεία Ελληνες παίκτες, διακριθέντα σε μία λίστα που πλέον δεν περιλαμβάνει πολλά ονόματα. Μάλλον λίγα!
Αν ταιριάζει στο σχήμα Πεδουλάκη και τη φιλοσοφία του, αν εκφράζει το μοντέλο του αθλητικού ή μη ψηλού, αν ο Παναθηναϊκός θα έχει πρόβλημα στην άμυνα p’n’r’, αν θα ξαναπροσαρμοστεί στις ανάγκες του πολύ απαιτητικού περιβάλλοντος που εντάσσεται, είναι ερωτήματα που θα απαντηθούν εν καιρώ.
Προσωρινά και χωρίς να υποχρεωθεί ο ψηλός να απαντήσει το «γιατί» (επέλεξε τον Παναθηναϊκό), οφείλω να είμαι τίμιος. Θεωρώ ότι έκανε τη χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε. Εκτός κι αν δεν είχε καμία άλλη επιλογή, οπότε, οπισθοχωρώ και προσαρμόζομαι. Κοτζάμ MVP όμως της καλύτερης λίγκας στον κόσμο (μετά το ΝΒΑ), ολάκερος διεκδικητής του αντίστοιχου τίτλου στην Ευρωλίγκα, όπου ηττήθηκε στις λεπτομέρειες της άνισης μάχης με την δικτατορία των γκαρντ, είναι δυνατόν να μην είχε άλλες προτάσεις; Φυσικά και είχε! Επέλεξε (και δεν κατέληξε στον) Παναθηναϊκό.
Το συμπέρασμα που αναφέρεται, δεν είναι προϊόν αγωνιστικής ανάλυσης, ούτε μεγεθών. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός ισχυρός ως μέγεθος για να φιλοξενήσει τον Μπούρου; Ασφαλώς και είναι! Δεν ειναι ο Πεδουλάκης ο κατάλληλος κόουτς για να τον εντάξει στην φιλοσοφία του; Δεν υπάρει σχεδόν καμία αμφιβολία!
Απλά πιστεύω ότι ο Μπουρούσης, όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, είναι προσωπικά φθορά για αυτους να αφιερώνουν τη ζωή τους σε ένα τόσο βρωμερό περιβάλλον. Δεν είμαι ευγνώμων σε κανέναν, διότι εν τέλει οι αποφάσεις που πήρε ο καθένας από τους σούπερ σταρ του ελληνικού μπάσκετ επέλεξε την Ελλάδα έχοντας προσωπικό όφελος, αλλά πρέπει να νιώθουμε εξαιρετικά τυχεροί που είδαμε τον Διαμαντίδη, βλέπουμε τον Σπανούλη, τωρα θα έχουμε και τον Μπουρούση, παιδιά που κάλλιστα θα είχαν την δυνατότητα να ρίξουν μαύρη πέτρα στο διαρκώς καμμένο δάσος του ελληνικού μπάσκετ από καπνογόνα, φωτιές, πυρακτωμένα κέρματα, φωτοβολίδες, αναπτήρες που εκτοξεύονται στα κεφάλια των αντιπάλων. Προτίμησαν όμως να μείνουν εδώ… Θα ήθελα να τους δω κάποια στιγμή να φεύγουν, να μας εγκαταλείπουν όλους στη μιζέρια μας για να μεγαλουργήσουν με ομάδες του εξωτερικού, για να μας πνίξει η νοσταλγία.
Ο Μπουρούσης έκανε μία άριστη επιλογή σε επίπεδο ομάδας, η οποία όμως, συμμετέχει στο πρωτάθλημα της λάθος χώρας. Είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι ο κόσμος φαίνεται να τον υποδέχεται με την αγκαλιά ανοιχτή και τα όνειρα για επιστροφή στην κορυφή φρέσκα, ανανεωμένα, ζωντανά. Το παρελθόν μοιάζει σαν μία μπαγιάτικη φρατζόλα που δεν έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Όπου φυςικά ανήκει. Οι «δέκα μέρες», οι δηλώσεις, η προσωπική περιπέτειά του με τις τηλεφωνικές συνομιλίες προςφέρουν μέχρι στιγμής τροφή για πνευματώδη και όχι περιπαικτικά, ή επικριτικά σχόλια.
Τι θα συμβεί όμως την ημέρα που ο Μπουρούσης προσωπικά, και ο Παναθηναϊκός ως ομάδας θα ολοκληρώσουν έναν κακό κύκλο εμφανίσεων που θα φέρουν ήττες και προβληματισμό; Πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος να κρατήσει στον κάλαθο των αχρήστων το θυμό που έτρεφε κάποτε για τον ψηλό, όταν η κατάσταση θα στραβώσει, δεδομένου ότι στη διάρκεια μίας σεζόν (και ειδικά από τη νέα αγωνιστική περίοδο, που θα είναι πιο μακρά και απαιτητική); Νομίζω ότι δεν είναι κι εύχομαι να διαψευστώ. Οι πυρήνες στις οπαδικές ομάδες που αντιτίθενται στο όνομα Μπουρούσης δε θα πάψουν να υπάρχουν. Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα απομονωθούν οι φωνές τους, όταν χρειαστεί να γίνει και δε μετατραπούν σε οργή Θεού.
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς ο Μπουρούσης πήρε την ευκαιρία της Λαμποράλ και στο μυαλό των περισσότερων φούντωσε η πεποίθηση ότι η καριέρα του ξεκίνησε τον κατηφορικό δρόμο της. Αντ’αυτούς, ο ψηλός, όχι μόνο δεν κατηφόρισε, αλλά απέδειξε σε όλους ότι ακόμα και μετά την υποβάθμιση του από τη Ρεάλ, σε μία ομάδα που ξεκινούσε ουσιαστικά με ρόστερ εκτάκτου ανάγκης, είχε κοχόνες και μάλιστα βαριά για να υποστηρίξει ένα θαύμα.
Ε, μετά από μία θρυλική, μία παραμυθένια σεζόν, περίμενα ότι ο Μπούρου, θα καθόταν στον καναπέ του σπιτιού του, απολαμβάνοντας τις περγαμηνές του τείνοντας τον αντίχειρα πάνω ή κάτω στις προτάσεις που του έρχονταν, επιλέγοντας την πιο πρωτότυπη και συνάμα συμφέρουσα. Δε θα ήθελα να δω κάποιον που έγινε ο συγγραφέας του παραμυθιού του να μπαίνει σε μία κατάσταση που έχει οφέλη πολλά μεν, προκλήσεις, αλλά ταυτόχρονα πολλά «αν», (κατα)πίεση και κίνδυνο αποκαθήλωσης.
Κάπως έτσι τον καλωσορίζω, κι εύχομαι ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να σκεφτεί: «Θεέ μου τι μαλακία έκανα».
πηγή: sdna.gr
