Άλλη μια χρονιά μας αφήνει, χωρίς στον Παναθηναϊκό να έχει αλλάξει το παραμικρό, ο σύλλογος παραμένει κομπάρσος, αναξιόπιστος και με χίλια δυο προβλήματα.
Το φοβερό είναι πως η ανύπαρκτη προοπτική για το μέλλον κι η βεβαιότητα πως για καιρό ακόμα το κλαμπ θα παραμένει τριτοτέταρτο οδήγησε τον κόσμο σε μια συλλογική και συνολική απόφαση σιωπής.
Η οικογένεια του τριφυλλιού αποφάσισε να ζήσει το επερχόμενο δράμα με όπλο τη λήθη: πήγαν όλα στην άκρη, ξεχάστηκαν τα πάντα, αμνηστεύθηκαν οι υπαίτιοι της ιλαροτραγωδίας που βιώνουμε από το 2010, οι υπερασπιστές των Ταϋλανδών, των Αράβων από το… Ζεφύρι, ενώ τα πορίσματα των διαχειριστικών και λοιπών ελέγχων ξεχάστηκαν.
Οι πιο πολλοί οπαδοί μένουν σπίτι τους, θα πάνε ξανά στο γήπεδο όταν κι εφόσον ο Παναθηναϊκός γυρίσει εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Άλλοι θα τρέχουν πάλι στη Λεωφόρο (όταν ξεμπερδέψουμε με την πανδημία) γιατί δεν ξέρουν πώς να ζήσουν χωρίς το τριφύλλι.
Οι οπαδοί έχουν μπροστά τους κι άλλα χρόνια μαρτυρίου: καμιά από τις νίκες που θα έρθουν δεν θα έχει αξία, γιατί δεν είναι από αυτές που ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό κι αλίμονο αν ο τεράστιος αυτός σύλλογος φτάσει να πανηγυρίζει επιτυχίες γοήτρου, άνευ του παραμικρού αντικρίσματος.
Για μια ακόμα σεζόν δεν ξέρουμε τι άλλο να ευχηθούμε παρά…υπομονή και κουράγιο σε όλους μας.
Δημήτρης Στρατής
