Δυο καλά ματς πρόλαβαν να κάνουν Αλεξανδρόπουλος, Ζαγαρίτης και να το ενδιαφέρον από κλαμπ της Μπουντεσλίγκα και του εγχώριου ανταγωνισμού. Και πολύ… άργησαν λέμε εμείς τα ρεπορτάζ.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενικότερη υστερία για τους μικρούς -κυρίως από τον Τύπο και τον κόσμο. Θέλουμε πάντα να πιστεύουμε πως πίσω από τους καταξιωμένους παίκτες υπάρχουν κάποιοι ταλαντούχοι μικροί, που όταν πάρουν την ευκαιρία θα κάνουν πράματα και θάματα.
Γενικά στην Ελλάδα υπάρχει μια εξιδανίκευση των νέων ίσως γιατί σπάνια μένουμε στο σήμερα, μας απασχολεί σε κάθε τομέα και πολύ μάλιστα το χθες (για να τσακωνόμαστε) και το αύριο (για να ονειρευόμαστε).
Η ικανότητα, ωστόσο, ενός φέρελπι ποδοσφαιριστή είναι δύσκολο να αποτιμηθεί. Θυμόμαστε πολλούς να έκαναν το «μπαμ», να μας απασχόλησαν για μήνες μα όσοι μπόρεσαν να κάνουν κάτι της προκοπής σε βάθος ετών ήταν απειροελάχιστοι έως… κανένας, με εξαίρεση την φουρνιά των Γκουμομπασινάδων!
Οι περισσότεροι που βγήκαν από το φυτώριο έκαναν άλματα (ούτε καν βήματα) προς τα πίσω!
Ρωτήστε τον Καπίνο, το Νίνη, τον Μαυρία, τον Βαγιαννίδη για να αναφερθούμε σε αυτούς που διαφημίστηκαν περισσότερο…
Δημήτρης Στρατής
