Τα στατιστικά, το νεαρό της ηλικίας και ο ντόρος που είχε κάνει παίζοντας με τους συνομιλήκους του έβγαλαν το όνομα του Λευτέρη Μαντζούκα στον αφρό, με τον Παναθηναϊκό να προλαβαίνει στη στροφή τον ανταγωνισμό που καιρό τώρα… ζαχάρωνε τον πιτσιρικά.
Η χώρα μας αποδεικνύει ότι διαθέτει παραγωγική διαδικασία ακόμα και σε πολύ χαλεπούς καιρούς για την εθνική μας ομάδα.
Απόδειξη ότι ταλέντο υπάρχει αποτελεί η παρουσία των Μήτογλου, Παπαγιάννη που θεωρούνται… βετεράνοι χωρίς κανείς να έχει κλείσει καν τα 25.
Πρώτη ύλη υπάρχει μπόλικη στον πιτσιρικά για να δουλέψεις στοχευμένα μαζί του, το θέμα είναι αν μπορείς να τον βελτιώσεις κι αν έχεις την τεχνογνωσία να τον …πλάσεις και να τον κάνεις μέλος του rotation.
Ο Λευτεράκης είναι το πιο σίγουρο χαρτί της γενιάς του, ένα από τα πιο ελπιδοφόρα project για την ημέρα που ξημερώνει.
Ήδη λέγονται ύμνοι για τις δυνατότητές του και την άνεσή του να ξεχωρίζει ως ΜΟΝΑΔΑ σε μια σχολή σαν τη δική μας όπου ο αλτρουισμός, το μπάσκετ συνεργασίας, η δεξιότητα στην αξιοποίηση του συμπαίκτη, η πίστη στο σύνολο έχουν ποτίσει το DNA και την κοσμοθεωρία μας. Το θέμα είναι πως θα διαχειριστείς την ορμή και τον ενθουσιασμό, τις φυσιολογικές ψυχολογικές του μεταπτώσεις κάνοντάς τον χρήσιμο και player to see.
Ο ελάχιστα μεγαλύτερός του, Γιώργος Καλαϊτζάκης, με εξίσου καλό βιογραφικό (όχι σαν του Μαντζούκα βέβαια) έφτασε να παίρνει πεντάλεπτα στην Ευρωλίγκα μένοντας χρόνια στη ναφθαλίνη, διαλέγοντας ακόμα και τον δρόμο της ξενιτιάς (Λιθουανία) για να δουλευτεί περισσότερο, να σκληραγωγηθεί και να πιστέψει.
Ο χαρακτήρας κάνει τη διαφορά στην εξέλιξη. Θυμάστε τι είχε συμβεί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που πλούτισε πολύ μικρός αλλά από εξέλιξη δεν μπόρεσε ούτε στις παρυφές να σκαρφαλώσει στο προσωπικό του, αγωνιστικό Έβερεστ.
Θα διαπιστώσουμε εν καιρώ με τον πιτσιρικά πόσο διαρκεί η πείνα για περισσότερα κι η δημιουργική του φιλοδοξία.
Δημήτρης Στρατής
