Ο Παναθηναϊκός φέτος βάζει βάσεις αποκτώντας πείρα, αν στο μεταξύ καταφέρει να ανησυχήσει τον ανταγωνισμό προκαλώντας το σεβασμό του στην πιτσιρικαρία τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα.
Οι μικροί πρέπει φέτος να αποκτήσουν παραστάσεις, να δουν οι άνθρωποι της διοίκησης τις όποιες αδυναμίες και του χρόνου με δυο τρεις σημαντικές προσθήκες να γίνει το βήμα μπροστά, μιλάμε βέβαια όλα τα παραπάνω να συμβούν υπό κανονικές συνθήκες, από αυτές που στον Παναθηναϊκό απουσιάζουν δεκαετίες τώρα.
Η εμπειρία δεν αγοράζεται: την αποκτάς παίρνοντας και κάποια σκληρά μαθήματα όσο περιμένεις οι νεαροί να γίνουν άντρες, τα λάθη είναι αναμενόμενο να γίνουν, πρέπει να τα περιμένεις.
Σήμερα βλέπουμε ένα μπούσουλα, βελτιωμένα τρεξίματα, επένδυση στο ταλέντο, επί Πογιάτος υπήρχε το απόλυτο μηδέν αν και πάλι η ομάδα αδικούσε τον εαυτό της μιας και το υλικό της ήταν πλούσιο για να χρεωθεί το χειρότερο ξεκίνημα του σωματείου σε όλη του την ιστορία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κλαμπ επί Ισπανού δεν ήταν αγωνιστικό, είχε να κάνει με το μυαλό: νομίζουμε πως κανείς από τους παίκτες δεν ήταν προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να κάνει το τριφύλλι παιχνίδι πρωτοβουλίας. Άλλωστε από το 50-60 οι παίκτες…κρέμαγαν, οπότε τι να λέμε.
Όποτε η ομάδα σκόραρε (με Λάρισα, με Βόλο) μαζευόταν πίσω από τη σέντρα αφήνοντας μπάλα στους αντιπάλους δείχνοντας αδυναμία στην κυκλοφορία που δεν ταιριάζει στον Παναθηναϊκό.
Αυτή η αδυναμία μπορεί να οφειλόταν στην ταυτόχρονη παρουσία Μακέντα-Καρλίτος, είχε όμως να κάνει κυρίως με το μυαλό: έλειπε κι η ατομική ενέργεια και το σωστό μοίρασμα μπάλας μολονότι στο γήπεδο υπήρχαν παίκτες όπως ο Μπουζούκης και ο Αγιούμπ που ξέρουν τη δουλειά. Ούτε επί Μπόλονι αρέσει η οπισθοχώρηση αλλά τουλάχιστον επί Ρουμάνου υπάρχει πλάνο και σιγουριά πως τα πράγματα θα αλλάξουν και θα βελτιωθούν όταν αγωνιστούν Κουρμπέλης, Βιγιαφάνιες και βρεθεί στο 100% ο Μαουρίσιο.
Δημήτρης Στρατής
