Βαριά η κληρονομιά που καλείται να δώσει συνέχεια

Ανυπομονούμε να ξεκινήσει η σεζόν στο μπάσκετ, θέλουμε να δούμε αν ο Γιώργος Βόβορας συνεχίσει την παράδοση που θέλει τον Παναθηναϊκό να μεγαλουργεί, όχι κι εύκολο φέτος λόγω διοικητικών και οικονομικών συνιστώσεων.

Αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο όπλο του Εξάστερου είναι το δέος που νιώθουν οι αντίπαλοι κοιτώντας το έμβλημά του, μόνο που οι φανέλες δεν παίζουν μπάσκετ, απλώς καμιά φορά συντελούν στο να νιώσουν οι αθλητές το βάρος της αποστολής και πολλάκις να τρυπήσουν το προσωπικό τους ταβάνι.

Ο Παναθηναϊκός του ’70 ήταν μια συνάθροιση πολύ μεγάλων καλαθοσφαιριστών –κάτι σαν τους “Galacticos” που έφτιαξαν στη Μαδρίτη μετά από πολλά χρόνια. Η ακμή κι η παρακμή του στηρίχτηκε αποκλειστικά στη φόρμα κάποιων σταρ (όπως ο Κόντος κι ο Κορωναίος), οι οποίοι βρήκαν στη Λεωφόρο καταφύγιο και δόξα.

Η ομάδα που άρχισε να χτίζεται στα 90ties θα μπορούσε να ήταν κλαμπ του καιρού μας: είχε σπουδαίους ξένους, μάρκετινγκ που άρχισε να ξυπνά και, κυρίως, παράγοντες με διορατικότητα. Οι Γιαννακόπουλοι είχαν καταλάβει νωρίς την αξία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αποφασισμένοι μέσω εκείνου να χτίσουν το μύθο τους, τη στιγμή που δυσκολευόντουσαν να διεκδικήσουν (προσέξτε να διεκδικήσουν όχι να κατακτήσουν) την πρωτιά στην Α1.

Από το millenium και μετά ο ΠΑΟ άλλαξε το άθλημα, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς πέτυχε τη σύνθεση κάθε καινοτομίας που είχε στο νου του (δίμετροι πόιντ γκαρντ, ευκίνητοι undersize σέντερ, πίβοτ με έφεση στην πάσα, πικ εν ρολ) γι’ αυτό η ομάδα έγινε σύμβολο: τα έκανε όλα –κι ίσως η ετικέτα του εκπροσώπου του total basketball που της δόθηκε να είχε να κάνει με αυτό.

Αργότερα χώρεσε κι η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη (2012-2014), κυρίως για τη νοοτροπία –πράγμα εξίσου σημαντικό με το παιχνίδι. Εκείνο το σύνολο δεν παρουσίασε νεοτερισμούς, ούτε είχε προπονητές που μας έκαναν ως κάτι σοφότερους.

Όμως το μέταλλο του νικητή, η επιβολή του παιχνιδιού, η διάρκεια κι η εναλλαγή των πρωταγωνιστών (η ομάδα πέρασε από τον Διαμαντίδη στον Ματσιούλις κι από κει στον Γκιστ, τον Λάσμε και τον Κάρι αποδίδοντας περίπου το ίδιο μπάσκετ) την κατατάσσουν στις μεγάλες ομάδες του καιρού μας: όλες οι μεταγενέστερές μιμήθηκαν τη νοοτροπία της και τον τρόπο που προσέγγιζε κάθε χρονιά της.

Έχουμε την εντύπωση ότι πάνω στο τελευταίο μοντέλο θα πατήσει κι ο Βόβορας, ελπίζοντας ειλικρινά να συνεχίσει τον μύθο.

Δημήτρης Στρατής