Τουλάχιστον χθες χαμογελάσαμε...

Ο physical, δυνατός αμυντικά και σκεπτόμενος Παναθηναϊκός (κι αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά της μπασκετικής μας ταυτότητας;) επέβαλλε τον δικό του ρυθμό στην επανάληψη, έχοντας στο παρκέ το…υπερόπλο Νέντοβιτς και το πληθωρικό παιχνίδι των γηγενών ψηλών του (συν εκείνο του Ουάιτ που παραμένει σε καλό φεγγάρι) φέρνοντας την κατάσταση τούμπα.

Στο Μιλάνο είδαμε μια πειστική νίκη της ελληνικής μπασκετικής σχολής που στην κλάση και το πορτοφόλι των άλλων αντιπαραβάλει θέληση, τσαγανό, ψυχή, ειδικά όταν το στυλ τους μας ταιριάζει αφού το τριφύλλι σε σετ μπάσκετ (κι όχι τρεχαλητό made in Spain) δείχνει να βγάζει λαγούς από το καπέλο του.

Ο physical, δυνατός αμυντικά και σκεπτόμενος Παναθηναϊκός (κι αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά της μπασκετικής μας ταυτότητας;) επέβαλλε τον δικό του ρυθμό στην επανάληψη, έχοντας στο παρκέ το…υπερόπλο Νέντοβιτς και το πληθωρικό παιχνίδι των γηγενών ψηλών του (συν εκείνο του Ουάιτ που παραμένει σε καλό φεγγάρι) φέρνοντας την κατάσταση τούμπα.

Το διάβασμα κι η εφαρμογή του πλάνου από τους προπονητές ήταν άψογα στο β΄ ημίχρονο.

Η συνταγή δύο γκαρντ-μισό γήπεδο-ελεγχόμενο τέμπο λειτούργησε άψογα, πράγματα προαπαιτούμενα για να μπορείς να ελέγξεις ρυθμό για να μην πέσεις στην παγίδα που σου έστησαν στη Γαλλία όπου οι της Βιλερμπάν άνοιξαν το ρυθμό και πέρασαν από πάνω σου σαν τεθωρακισμένο!

Τα σκαμπανεβάσματα θα συνεχιστούν, μιλάμε για φρέσκια ομάδα με ρούκι κόουτς και επιλογές που σε άλλες (πολύ πρόσφατες) εποχές απλώς θα κουβαλούσαν τους κώνους για τις προπονήσεις.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά χαμογελάσαμε λίγες ώρες μετά την φρικτή εικόνα στο “Αστρομπάλ” όπου η ομάδα ήταν απλώς απαίσια, νευρική, χωρίς χαρακτήρα και πλάνο όπου πραγματικά άφηνε όποιον γούσταρε να κάνει το κομμάτι του, ήταν πραγματικά σαν να παίρνει φόρα και να χτυπά σε ντουβάρι…

Δημήτρης Στρατής