Το «σύνδρομο της Παιανίας», το απολεσθέν όραμα και η αξιοπιστία της γαλλικής αγοράς

Ο Παναθηναϊκός μετά από πολλά έτη διαθέτει ένα προπονητή που παραπέμπει στις ένδοξες εποχές της προεδρίας του Καπετάνιου. Όχι ως προς τη ποδοσφαιρική αντίληψη και τακτική, αλλά ως προς τη κουλτούρα και τη νοοτροπία του.

Ο Παναθηναϊκός μετά από πολλά έτη διαθέτει ένα προπονητή που παραπέμπει στις ένδοξες εποχές της προεδρίας του Καπετάνιου. Όχι ως προς τη ποδοσφαιρική αντίληψη και τακτική, αλλά ως προς τη κουλτούρα και τη νοοτροπία του.

Η έντονη και πληθωρική προσωπικότητα του σε συνδυασμό με τη τεταμένη κατάσταση πυριτιδαποθήκης των αποδυτηρίων θυμίζει εποχές Δανιήλ, Όσιμ, Άλεν, κ.λπ. όπου η συγκρουσιακή και έκρυθμη κατάσταση στο εσωτερικό της ομάδας έμοιαζε κανονικότητα.

Του Μουρτοπάλλα Γ. Κωνσταντίνου*

Μια ομάδα ως κοινωνία σε μικρογραφία αυτονόητα θα γνωρίζει εντάσεις, οι οποίες ωστόσο περισσότερο τη χαλκεύουν παρά την αποδιοργανώνουν. Ακόμα και ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα είτε των περιόδων που αναφέρθηκαν παραπάνω είτε ακόμα και χαρακτηριστικών περιπτώσεων όπως τη κατάσταση χαρακωμάτων που επικρατούσε πολλές φορές στα αποδυτήρια της Μάντσεστερ Γιουνάιντετ, με τη συνύπαρξη ισχυρογνωμόνων παικτών και προπονητή. Δεν είναι απαραιτήτως αρνητική λοιπόν η διαμορφωθείσα κατάσταση αρκεί να μην της προσδοθεί δημοσιογραφικά μεγαλύτερη αξία από αυτή που πραγματικά έχει.

Διαπίστωση που μάλλον παραγνωρίζεται ενόψει της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου, το οποίο προφανώς ως βιομηχανία θεάματος πλέον στο επίκεντρο θέτει τον ποδοσφαιριστή και όχι τον προπονητή. Για τον τελευταίο επιφυλάσσει έναν δευτεραγωνιστικό ρόλο χαρακτηρίζοντας τους όποιους αντισυμβατικούς και αντικομφορμιστές προπονητές (Μπιέλσα, Σάρι) στη καλύτερη παρωχημένων αντιλήψεων στη χείριστη με τον μειωτικό της ποδοσφαιρικής διαλέκτου όρο “ταβερνιάρηδες”, χωρίς φυσικά να λαμβάνεται η ποδοσφαιρική οξύνοια των περισσότερων εξ αυτών.

Είναι απολύτως σαφές επομένως ότι ο Μπόλονι υιοθετώντας περισσότερο τη προπονητική φιλοσοφία, αγωνιστική και συμπεριφορική, των μεγάλων προπονητών Έμεριχ Γιένεϊ και Άγγελου Ιορντανέσκου – υπό την καθοδήγηση των οποίων αγωνίστηκε στη Στεάουα – προκαλεί την αντίδραση καλομαθημένων ποδοσφαιριστών και μιας εγχώριας ποδοσφαιρικής κοινότητας που ενώ έχει εθιστεί στον Παράσχο θεωρεί παράταιρη τη παρουσία του Μπόλονι.

Στα αμιγώς ποδοσφαιρικά, οι μεταγραφικές προσθήκες φαίνονται καθόλα αξιόπιστες μέχρι αποδείξεως του εναντίου, όχι διότι ο Π. Ντρεοσί διαθέτει το άγγιγμα το Μίδα, αλλά διότι για τους παίκτες τους προερχόμενους από τη Ligue 1 δύναται να υπάρξει τεκμήριο αξιοπιστίας. Αν λάβουμε υπόψη όχι μόνο τις προδιαγραφές και τα βιογραφικά των ποδοσφαιριστών, αλλά τη μεταγραφική πολιτική ομάδων που εστιάζουν κυρίως στη γαλλική αγορά. Για παράδειγμα ο ΟΣΦΠ με το δίδυμο Μοντεστό – Καρεμπέ κατάφερε να προσδώσει υπεραξία σε παίκτες προερχόμενους από το γαλλικό πρωτάθλημα, η αρχική ποδοσφαιρική και χρηματιστηριακή αξία των οποίων ήταν μηδενική, όπως των Σισέ και Μπά. Απομένει η έμπρακτη επιβεβαίωση των ανωτέρω.

Όσον αφορά το δανεισμό και γενικότερα το ζήτημα του Εμμανουηλίδη, ο Παναθηναϊκός διέπραξε έγκλημα καθοσιώσεως. Αφενός μεν επειδή διακηρυγμένη πρόθεση του μεγαλομετόχου είναι η τόνωση του ελληνικού στοιχείου, και αφετέρου η απόκτηση μεταπωλητικής αξίας κυρίως των ελλήνων παικτών. Ας θυμόμαστε άλλωστε πως ένα από τους εύσχημους λόγους της απομάκρυνσης του Γ. Δώνη, ήταν η κατά τον Αλαφούζο ανικανότητά του να προωθήσει τους στόχους αυτούς. Ο Εμμανουηλίδης εκτός το ότι ήταν ο πιο φέρελπις όλων λόγω της απόδοσής του ενσάρκωνε ακριβώς τη στοχοθεσία αυτή, συμβολίζοντας παράλληλα το χαμένο κύρος των ακαδημιών της Παιανίας.

Το σύνδρομο της οποίας μιας διαφεντεύει ακόμα μολονότι επί Αλαφούζου τα αναπτυξιακά τμήματα του Παναθηναϊκού αποδυναμώθηκαν όχι μόνο ως προς το έμψυχο υλικό με την απομάκρυνση των πρωτεργατών Σαμαρά, Σάμιου, και τελευταίου του Κ. Φραντζέσκου, αλλά επειδή απώλεσαν και το όραμα της ανάδειξης ελλήνων παικτών που έχουν αντικειμενικά τις δυνατότητες σταδιοδρόμησης στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ας μην παραβλέπουμε την ορθότατη επισήμανση του Μπόλονι ότι στην Ελλάδα όλοι οι παίκτες προερχόμενοι από την ακαδημία θεωρούνται συλλήβδην ταλέντα, όταν στη Γαλλία μόλις 3/10 νεαροί παίκτες υπογράφουν επαγγελματικό συμβόλαιο. Η ανυπαρξία ενός σταδίου πραγματικού φιλτραρίσματος των παικτών είναι ενδεικτική μιας και ολόκληρες γενιές ποδοσφαιριστών δεν εκπλήρωσαν τις αρχικές προσδοκίες. Για παράδειγμα η γενιά των Τριανταφυλλόπουλου, Χουχούμη, Λαγού, Ρισβάνη κ.λπ ,τροφός των οποίων υπήρξε η ακαδημία της Παιανίας, είναι συμβιβασμένοι με τη μετριότητα ή η μη εξέλιξη τους κατέδειξε τελικά τα ποδοσφαιρικά τους όρια.

Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει γενιά εφάμιλλη και ισάξια των Καραγκούνη, Μπασινά, Γκούμα, Σεϊταρίδη δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε ασαφείς διοικητικές διακηρύξεις, αλλά προαπαιτείται ουσιαστικό ποδοσφαιρικό πλάνο, όραμα και οι κατάλληλοι άνθρωποι.

Αναφορικά με τις εξελίξεις για το Βοτανικό ελπίζω να επανέλθω ειδικώς μετά τα επικείμενα και ιδιαιτέρως κρίσιμα παιχνίδια με Ατρόμητο και ΟΣΦΠ.

*Απόφοιτος Νομικής ΔΠΘ και αθεράπευτος Παναθηναϊκός