Το εξωαγωνιστικό θα «στρώσει» και το αγωνιστικό!

Έχει ο Ντάνι Πογιάτος τον δυναμικό χαρακτήρας που μπορεί να ξυπνήσει τον γίγαντα που κοιμάται χρόνια; Πιστεύει στον εαυτό και στις δυνατότητες του;

Η ισπανική παροικία που μαζεύτηκε στο Κορωπί σαφώς κι επιθυμεί να τον “προστατεύσει” αλλά ο φίλος του προπονητή στο ποδόσφαιρο και μάλιστα σε ομάδες …ειδικών καταστάσεων σαν τον Παναθηναϊκό είναι ένας: το αποτέλεσμα! Μην γελιόμαστε, τόσες δεκαετίες αποτυχιών, αλλοπρόσαλλων διοικητικών συμπεριφορών, “προδοσιών” και…παρκαρισμάτων έχουν επιφέρει τον εγκλωβισμό του συναισθήματος στη μιζέρια και την καταστροφολογία.

Οι πράσινοι είναι άμαθοι κι ανίκανοι να διαχειριστούν οριακές καταστάσεις, πέρσι είδαμε ανθρώπους να πλαντάζουν στο κλάμα επειδή η ομάδα απέκλεισε στο κύπελλο τον…ΠΑΣ Γιάννενα (!) μέσα στο ΟΑΚΑ!!! Ο οργανισμός έχει μάθει να λυγίζει από φόβο μπροστά στο “ΠΡΕΠΕΙ”, λέξη που αποτελεί τον μόνιμο εφιάλτη για καραβιές ποδοσφαιριστών που δεν μπόρεσαν να διακριθούν. Το κλειδί της “συναισθηματικής νοημοσύνης” έχει κατηφορίσει προς τα νότια κυρίως λόγω της ανέγερσης της Παράγκας και των παραγώγων της που από τα τέλη του περασμένου αιώνα στέλνουν συστημένα στο λιμάνι τα “πακέτα” του Τσάμπιονς Λιγκ.

Χρειάζεται δρόμος ακόμα μιας κι ο σύλλογος δεν έχει παγιώσει status απέναντι στον ανταγωνισμό (με τον εμφατικό τρόπο που το έκαναν χρόνια οι απέναντι, έχοντας πάντα τις “πλάτες” της διαιτησίας). Υπό αυτό το πρίσμα και κρίνοντας ότι η αδυναμία του συλλόγου να προστατεύσει τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν πολύ βαθιές ρίζες καταλήγουμε στο ότι ο χαρακτήρας και το μέταλλο του ρούκι Ισπανού κόουτς είναι μεν ένα θέμα, μα πολύ μικρότερο από εκείνα που θα έπρεπε καιρό να μας προβληματίζουν.

Ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλη προσπάθεια τόσα χρόνια απέναντι σε αμέτρητες αντιξοότητες να “σταθεί”, μα όταν το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στο κουμάντο από τα υψηλά κλιμάκια το να ανακαλύπτουμε φταίχτες διαρκώς στους υφισταμένους δεν βγάζει πουθενά. Το γράφαμε και τις πρώτες ημέρες της γκρίνιας για το ισπανικό ντουέτο: Οι ξένοι που έφερε ο Ρόκα είναι καλοί παίκτες.

Στο λειτουργικό πλαίσιο βρίσκεται το λάθος και στην χρόνια αδυναμία όσων βαστούν το τιμόνι να εξελιχθούν παραγοντικά, να χαλιναγωγήσουν ένστικτα, να μάθουν να “διαβάζουν” καταστάσεις, βελτιώνοντας όλο και περισσότερο το status του τριφυλλιού. Όσο αυτά δεν γίνονται το να πηδάμε επίπεδα και να ασχολούμαστε με την βάση της πυραμίδας κι όχι με την κορυφή της, το επόμενο stage θα είναι διαρκώς σκληρό για όλο το σταφ.

Δημήτρης Στρατής