Θύμα των... φαντασιώσεών του

Συμβαίνει συχνά στους προπονητές, πολλοί στον χώρο (χαριτολογώντας) λένε ότι κυκλοφορεί μια… αρρώστια που προσβάλλει κάθε κόουτς που στις φαντασιώσεις του πλάθει όνειρα δημιουργίας μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής μηχανής.

Πολλοί τοπ προπονητές που πέτυχαν σημαντικά πράγματα στον δικό τους ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο πίστεψαν κάποια στιγμή πως η συνταγή τους, δηλαδή το σχήμα, ήταν σημαντικότερο από τους παίκτες, δηλαδή τους αληθινούς πρωταγωνιστές. Θυμηθήκαμε την ιστορία βλέποντας πόσο άδοξα έληξε το πείραμα Ντάνι Πογιάτος.

Ο μειλίχιος Ισπανός έβλεπε την ομάδα του να μην ρολάρει και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το θέμα της αποτυχίας αφορούσε κυρίως αυτόν και τις ιδεοληψίες του.

Ο νεαρός τεχνικός επέμενε να αχρηστεύει τον Καρλίτος βάζοντάς τον έξω αριστερά, τον Μακέντα κοντά του, δίπλα στον Κουρμπέλη έβαζε δύο δεκάρια (Αγιούμπ και Μπουζούκη), ζητώντας πλαγιοκοπήσεις από Χατζηγιοβάνη, Αϊτόρ, Φακούντο, Χουανκάρ.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Δύο στράικερ, δύο «δεκάρια» και «δύο δημιουργοί-κρυφοί φορ» (Αϊτόρ, Τάσος), με τον Κουρμπέλη μοναδικό μπροστά από την αμυντική τετράδα ικανό να “προστατέψει” τους σέντερ μπακ! Πώς λέγεται αυτό; Νομίζουμε W.M. και το έπαιζαν οι ομάδες το …1950 κι ο Γιόχαν Κρόιφ όταν δέχτηκε τα τέσσερα γκολ από τη Μίλαν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1994 στο ΟΑΚΑ. Έτσι και με τον Πογιάτος που άλλο πράγμα οραματίστηκε κι άλλο του βγήκε δίχως όμως να κάνει πολλά για να γλιτώσει την παρτίδα. Έπεσε κι εκείνος θύμα των φαντασιώσεών του…

Δημήτρης Στρατής