Αναρωτιόμαστε όλοι τι προπονητής είναι ο Μπόλονι και συζητάμε τι μπάλα παίζανε οι ομάδες του: στην περίπτωσή του δεν έχει νόημα.
Στην παρουσίασή του ο Ρουμάνος οριοθέτησε, κατά κάποιον τρόπο, την αποστολή του, λέγοντας πως θέλει να δώσει στην ομάδα κάτι από την χαμένη της αυτοπεποίθηση, ο άνθρωπος μπήκε στα αποδυτήρια και …έφριξε από τα χαμηλωμένα κεφάλια και την έλλειψη σιγουριάς.
Θα δούμε αν καταφέρει να κάνει το δύσκολο κοινό του Παναθηναϊκού να τον αγαπήσει, το αναφέρουμε επειδή κυρίως τους προπονητές σε αυτή την ομάδα τους εκτιμάμε όταν αυτοί φεύγουν!
Τον Αναστασίου τον εκτιμήσαμε όταν καταλάβαμε που πήγαμε και μπλέξαμε με τον Φάμπρι, μια από τα ίδια με τον Σουμ όταν τη θέση του την πήρε ο Σκάζνι, με τον Τεν Κάτε και τον Νιόπλια, με τον Γιώργο Δώνη όταν αντικαταστάθηκε από κάποιον Πογιάτος. Ο κόσμος εν τέλει αγάπησε τους προπονητές που στην ομάδα κάτι έμαθαν και που αυτό το κάτι ήταν απλό, αντιληπτό και κατανοητό.
Ο Ρότσα και το ποδόσφαιρό του αγαπήθηκε από όσους κατάλαβαν ότι χωρίς αυτόν δεν θα έπαιζε η ομάδα ποτέ έτσι, ο Κυράστας λατρεύτηκε γιατί το τριφύλλι είχε ταυτότητα και σειρά, ο Μαρκαριάν κέρδισε χειροκροτήματα όταν αποδείχτηκε ότι το …στριφνό ποδόσφαιρό του μπορούσε να φέρει πολλά «διπλά» στην Ευρώπη.
Αν μας έλεγαν να δίναμε στον Ρουμάνο μια συμβουλή, θα ήταν να προσπαθήσει να μάθει κάτι στην ομάδα.
Τότε και μόνο έχει μια πιθανότητα να κατηχήσει και τους απαιτητικούς οπαδούς: μόνο οι νίκες δεν έκαναν συμπαθή κανέναν γιατί οι πιο πολλοί τις θεωρούν υποχρεωτικές γι αυτό… τρελαίνονται που σχεδόν 25 χρόνια οι παίκτες κάνουν λιγότερες από όσες πρέπει.
Δημήτρης Στρατής
