Χωρίς τους έμπειρους Κουρμπέλη, Μαουρίσιο στο πλευρό του ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος θα αναλάβει την καθοδήγηση του πράσινου άξονα απέναντι στον σκληροτράχηλο Αστέρα Τρίπολης.
Το ποδόσφαιρο του Λάζλο Μπόλονι απαιτεί δύναμη, ενέργεια, τρέξιμο, στοιχειά που δεν χαρακτηρίζουν το παιχνίδι ούτε του Νοτιοαμερικάνου, ούτε του αρχηγού, αυτός είναι ο λόγος που ο πιτσιρικάς «γυάλισε» στον κόουτς.
Σε μια ομάδα του Ρουμάνου μπορεί να υπάρχουν και παίκτες (κυρίως επιθετικοί) που λίγο λουφάρουν αποφεύγοντας τις επιστροφές, αλλά αυτοί πρέπει να έχουν δυνατότητα της καθοριστικής ενέργειας, πράγμα που έχει π.χ. ο Μακέντα (γκολ με ΑΕΚ, κερδισμένο πέναλτι με ΠΑΣ, ασίστ με ΠΑΟΚ). Φυσικά το διαθέτει και ο Βιγιαφάνιες και λιγότερο ο Καρλίτος.
Κυνηγούς που να περιμένουν μπάλα για να γλυκάνουν τη φάση μπορεί να ανεχθεί ένας προπονητής σαν τον Μπόλονι υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί έχουν ικανότητα να πανικοβάλουν την αντίπαλη άμυνα. Όλοι οι άλλοι πρέπει να έχουν ενέργεια για να δουλεύουν και ανασταλτικά. Σε αυτό τον τομέα ο Σωτηράκης δεν έχει ταίρι. Σε σχέση με τα περσινά πλέι-οφ φέτος δείχνει να πρόσθετε στο παιχνίδι του μεγαλύτερη τακτική παιδεία.
Αυτό του το ατού ομόρφυνε το παιχνίδι του τριφυλλιού κι έκανε το κέντρο ΑΕΚ και «αιώνιου»…ρημαδιό στα μεταξύ μας ματς, ακόμα απορούμε γιατί ο κόουτς τον άφησε εκτός μάχης στην Τούμπα.
Ο Αλεξανδρόπουλος είναι ικανός για πρωτοβουλίες που λίγοι Έλληνες παίκτες μπορούν να πάρουν. Του είναι σχετικά εύκολο να κλέψει και να στήσει παγίδα στο κέντρο, μπορεί να παίξει κάθετα και γρήγορα, μπορεί να βρει σε κίνηση τους μεσοεπιθετικούς.
Όμως για να παίξεις χαφ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις μια χρησιμότητα κι όταν δεν έχεις μπάλα κι αυτό είναι το όμορφο με τον πιτσιρικά: με το τόπι στα πόδια μπορεί να είναι καλός στη μέρα του, χωρίς την μπάλα η προσφορά του είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μπορεί να κάνει λίγα (αλλά ωραία), αλλά δύναται κι ως χαφ να κάνει και τα πολλά που είναι απαραίτητα.
Δημήτρης Στρατής
