Στη φουρνιά των Παπαπέτρου-Παπαγιάννη έλαχε να βιώσουν (;) τα δύσκολα (;) χρόνια του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ.
Ο ψηλός είχε πολυετές συμβόλαιο, το οποίο όμως του χρόνου ολοκληρώνεται. Ο αρχηγός το περασμένο καλοκαίρι παρότι φαινόταν τι ερχόταν (με τα «έσοδα-έξοδα» να προμηνύουν μεγάλες φουρτούνες) επέλεξε να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Το έκανε μάλιστα δίχως να το πολυσκεφτεί.
ΟΚ, ο σύλλογος δεν είναι πια πρωταγωνιστής στην Ευρωλίγκα, παραμένει, όμως, Παναθηναϊκός, με έξι τρόπαια Ευρωλίγκας από το 1996 μέχρι το 2011, με brand που έχει κάνει σταρ να παρακαλούν (Ενές Καντέρ, Μάριο Χεζόνια), για τους δικούς του λόγους ο καθένας, να παίξουν με την πράσινη φανέλα.
Εδώ που τα λέμε δεν έχουν όλοι την τιμή να είναι αρχηγοί σε ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός.
Ο Ιωάννης συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση από την εποχή του πατέρα του Αργύρη που όμως στα δικά του «καλά» χρόνια βίωσε τις πίκρες μέχρι το μεδούλι.
Τουλάχιστον ήταν παρόντας το 1993 όταν η εκτόξευση του τμήματος σημαδεύτηκε από τον πρώτο τίτλο επί Παύλου Γιαννακόπουλου, το κύπελλο Ελλάδας.
Ευχόμαστε οι δύο Έλληνες να μην αναζητήσουν αλλού την τύχη τους βλέποντας τον σύλλογο να μην προσφέρει τις αναγκαίες συνθήκες για να εκτοξεύσουν περαιτέρω την σταδιοδρομία και το κασέ τους.
Δημήτρης Στρατής
Widget not in any sidebars
