Η ικανότητα μας ως λαός να παρουσιάζουμε απίθανους σαν νέους προφήτες κι έμπειρους επαγγελματίες σαν…απατεώνες (!!!) είναι παροιμιώδης: το ότι τον Λάζλο Μπόλονι τον πήραν με κακό μάτι οι…μισοί Έλληνες στο ντέρμπι του Φαλήρου και τον παρουσίαζαν σαν …ανίδεο είναι (ίσως) καλό για τον Ρουμάνο.
Αν ήδη του έχει κρεμαστεί η ταμπέλα του…λίγου, κανείς δεν θα περιμένει από αυτόν θαύματα, σωστά; Εμείς λέμε ότι ένας άνθρωπος που έρχεται από το εξωτερικό, με λαμπρά παράσημα και την αποδοχή όλου του ποδοσφαιρικού κόσμου ασκώντας το επάγγελμα του προπονητή για δεκαετίες, ανίδεος δεν είναι.
Μένει να δούμε τι μπορεί να κάνει: μας φαίνεται δύσκολο να μπορεί να πράξει λιγότερα από τον Ντάνι Πογιάτος που διέλυσε τον σύλλογο δυσκολευόμενος να καταλάβει ότι με την αδύναμη άμυνα που είχε δεν μπορούσε να παίζει με έναν κόφτη και δύο φορ.
Στο β΄ ημίχρονο στο Καραϊσκάκη αλλά και απέναντι στον Παναιτωλικό έπειτα από καιρό ο Παναθηναϊκός ήταν μια λογική ομάδα: είχε για παράδειγμα κόφτες που προστάτευσαν την άμυνά του και ακραίους που γυρνούσαν να βοηθήσουν τα μπακ -αυτά τα απλά μέχρι τώρα μόνο δεδομένα δεν ήταν.
Η δε έκρηξη πολλών ποδοσφαιριστών στην ανάπαυλα του ντέρμπι κι ο εκνευρισμός του Μπόλονι για τους γραφικούς που τον έβριζαν στο Φάληρο, δείχνει και σε τι κατάσταση είναι τα νεύρα όλων στο Κορωπί: ο 67χρονος είναι προπονητής, καλός ή μέτριος θα το δούμε, το σίγουρο είναι πως μέχρι να ρολάρει η ομάδα, το τριφύλλι χρειάζεται ψυχολόγο…
Δημήτρης Στρατής
