Σπυρόπουλος: «Ο Μπενίτεθ δεν είναι σέξι, είναι προπονητής, όχι influencer»

Αναλυτικά όσα έγραψε στο SDNA:

«Ο σενιόρ Ράφα έφτασε στην Αθήνα, και η πρώτη ερώτηση που τότε αντιμετώπισε, ποταμός ερωτήσεων για την ακρίβεια, ήταν…το όπιο. Μπάτζετ, αγορές. Αγορές, μπάτζετ. Μπάτζετ, αγορές. Μόνο που υπήρχε μία μικρή, επί του πρακτέου, λεπτομέρεια. Ως το άνοιγμα του χειμερινού παράθυρου την 1η Ιανουαρίου, ο Παναθηναϊκός είχε στην ατζέντα δεκατέσσερις αγώνες. Εξι σήμερα, ήδη τους έπαιξε. Μένουν, άλλοι οκτώ.

Ακόμη και όλοι οι καινούργιοι ποδοσφαιριστές να είναι διαθέσιμοι την 1η Ιανουαρίου (κάτι που στην πραγματική ζωή δεν γίνεται ποτέ…), ακόμη και το ποσοστό ευστοχίας στην επιλογή των καινούργιων να φτάσει στο 100% (κάτι που στην πραγματική ζωή δεν γίνεται, επίσης, ποτέ), ακόμη και να υπήρχε (που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει) το κουμπί της ενσωμάτωσής τους στο νέο περιβάλλον μέσα σε μία ημέρα, πάλι αυτούς τους δεκατέσσερις αγώνες σε τρεις διοργανώσεις ο κόουτς θα τους διαχειριζόταν με όσους βρήκε.

Προσπάθησε λοιπόν, διακριτικά, με ολίγον χιούμορ όπου χρειαζόταν, να κρατήσει κόντρα. Να στραφεί, και να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της συνάντησής του με τα media, άρα και της επικοινωνίας με τον κόσμο του συλλόγου, στους παίκτες που έχει.

Όχι στους παίκτες που δεν έχει αλλά…θα έχει. Μία όχι τόσο sexy στάση, ειλικρινής και ρεαλιστική ωστόσο, εκείνη τη στιγμή. Το πλήθος φυσικά, άλλα διψούσε να ακούσει. Δεν σε βλέπει άνθρωπος και δεν σε διαβάζει άνθρωπος αν είσαι δημοσιογράφος και μιλήσεις για τον (ακόμη εδώ είναι αυτός;) Γέντβαϊ, για τον (διώξ’ τον, κάν’ τον, δείξ’ τον) Τουμπά, για τον (μπρρρ…) Μανσίνι, για τον (φτάνει, βαρεθήκαμε) Μλαντένοβιτς, για τον (ανύπαρκτο) Τετέ, για τον (φευγάτο) Γερεμέιεφ, για τον (άχρωμο, άοσμο, άγευστο) Ζαρουρί, για τον (έλεος, καλέ μου άνθρωπε) Τόνι Βιλιένα.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ