«Έλεγαν ότι είμαι χούλιγκαν επειδή είμαι Παναθηναϊκός»: Η αποκάλυψη της ηθοποιού, Αφροδίτης Γεωργούση που κατήγγειλε τον Πέτρο Φιλιππίδη

Η Αφροδίτη Γεωργούση παραχώρησε συνέντευξη στο ladylike.gr και τη Λία Παπαϊωάννου, ανοίγοντας την καρδιά της για όσα έζησε στη διάρκεια της πολύχρονης δικαστικής διαδικασίας απέναντι στον Πέτρο Φιλιππίδη, τον οποίο είχε καταγγείλει για απόπειρα βιασμού. Όπως είπε, στόχος της δεν ήταν ποτέ η ποινή ή η εκδίκηση, αλλά η προσωπική λύτρωση και η προστασία άλλων κοριτσιών.

Η ηθοποιός περιέγραψε την καθημερινότητα που βίωνε τα τελευταία χρόνια:
«Κάθε μέρα νιώθω και λίγο καλύτερα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι τελείωσε. Όταν για περίπου 5 χρόνια έχω συνηθίσει σε μία καθημερινότητα που με ανάγκαζε να σηκωθώ το πρωί με δυσκολία από το κρεβάτι με τον γνωστό, βαρύ αναστεναγμό και με αργά βήματα, να κατευθυνθώ προς το μπάνιο για να δω στον καθρέφτη το άυπνο πρόσωπό μου και να πω στον εαυτό μου για ακόμη μια φορά: “Πάμε. Μπορείς. Αντέχεις. Πρέπει. Θα τα καταφέρεις”, να φορέσω τα ρούχα μου με την αίσθηση ότι φοράω τη στολή του πολέμου και να μπω για ώρες σε μία κρύα αίθουσα γεμάτη τοξικά βλέμματα, αμφισβήτηση και να μπορέσω να επιβιώσω εκεί, αυτό θέλει χρόνο να ξεχαστεί. Οπότε και με τη βοήθεια της ψυχολόγου μου και των δικών μου ανθρώπων, αρχίζω μέρα με τη μέρα να συνειδητοποιώ τι έγινε και να μπαίνω σε ρυθμούς κανονικής ζωής».

Η ίδια μίλησε και για την παραπληροφόρηση που αντιμετώπισε:
«Έλεγαν ότι είχα σχέση με ανθρώπους που ούτε καν γνώριζα, ότι έκανα πορνό γιατί έπαιξα σε μία γυμνή σκηνή σε βραβευμένη ταινία, ότι είμαι χούλιγκαν επειδή είμαι Παναθηναϊκός, μέχρι και το ασύλληπτο ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφες για να μας βιάσει κανείς και γενικά αφηγήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε είναι σαν να σου κάνουν πλύση εγκεφάλου. Αρχίζεις και αμφισβητείς κι εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Θέλει πολλή δουλειά, για να μπορέσεις να μείνεις σταθερή και να κοιτάξεις τον καθρέφτη σου, όπως σου έλεγα, και να δεις ποια πραγματικά είσαι».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης θυμήθηκε την περίοδο που άρχισαν να δημοσιοποιούνται καταγγελίες:
«Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα όταν έμαθα, πριν καν γίνει κάποια καταγγελία, ότι εστάλη ένα εξώδικο στα media από τον καταδικασθέντα, ζητώντας να μην ακουστεί το όνομά του. Εκεί νόμιζα ότι το έκανε για μένα, μήπως μιλήσω εγώ. Στη συνέχεια, όταν έγιναν οι 3 επώνυμες καταγγελίες και μετά κι άλλη, κι άλλη, ήταν το μεγαλύτερο ταρακούνημα για μένα. Κατάλαβα ότι αυτό δεν είχε συμβεί μόνο σε μένα, ότι δεν έφταιγα εγώ, ότι δεν έκανα κάποιο λάθος ούτε παρεξήγησα. Φαίνεται παράξενο αλλά εκεί ένοιωσα μια κάποια σιγουριά που με έκανε να σκέφτομαι ότι τώρα είναι η ώρα να πω κι εγώ τι μου συνέβη. Γιατί, ούτε κρύβονται άνθρωποι πίσω απ’ αυτό που λένε #MeToo, που κινούν τα νήματα, ούτε άνθρωποι μπροστά με πλακάτ και σημαίες. Μια ιδέα είναι που σε ωθεί να σταματήσεις να φοβάσαι. Αυτό είναι».

Η Γεωργούση παραδέχτηκε ότι πολλές φορές ένιωσε εξαντλημένη από τη διαδικασία:
«Πρέπει να ρωτήσεις τους δικηγόρους μου πόσες φορές τους έχω πάρει τηλέφωνο και τους έχω πει “τι μπορούμε να κάνουμε για να τελειώνει, δεν αντέχω άλλο”. Ήταν πάρα πολλές φορές. Είναι εξοντωτική η όλη διαδικασία γιατί οφείλεις εσύ να αποδείξεις την κατηγορία».

Επίσης, αναφέρθηκε στην υποκρισία που διαπίστωσε:
«Γενικά είδα πολύ μεγάλη υποκρισία. Ανακάλυψα πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να πει ψέματα, χωρίς καμία ντροπή. Είδα ανθρώπους να μιλάνε για μένα χωρίς καν να με ξέρουν, να εκμεταλλεύονται τη διαδικασία, να παραπληροφορούν ότι είναι μέρος της δίκης ενώ δεν ήταν ούτε μάρτυρες, ακόμα και να εμφανίζονται στα δικαστήρια μόνο για να τους παίρνουν οι κάμερες ενώ δεν ήξεραν καν τη δικογραφία, αλλά ούτε και ενδιαφέρθηκαν ποτέ ουσιαστικά να βοηθήσουν τα θύματα».

Για το #MeToo και τις καταγγελίες σχολίασε:
«Έχω την αίσθηση ότι όσοι σχολιάζουν “γιατί τώρα” είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν τα στραβά μάτια όταν συμβαίνει κάτι που χρειάζεται καταγγελία στο διπλανό τους διαμέρισμα ή που φοβούνται να καταγγείλουν τον εργοδότη τους επειδή δεν τους βάζει ένσημα ή που σφυρίζουν αδιάφορα εκεί που πρέπει να μιλήσουν, όπως συνέβαινε και στον χώρο του θεάτρου για χρόνια και επέτρεπε αυτές τις συμπεριφορές ενώ ήταν γνωστές».

Τέλος, υπογράμμισε ποιος ήταν ο στόχος της:
«Για εμένα η ποινή δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Δεν αποφάσισα να καταγγείλω για να εκδικηθώ. Ο λόγος που κατήγγειλα είναι για να βγάλω επιτέλους από μέσα μου όλα αυτά που είχα και να λυτρωθώ. Και κυρίως για να σταματήσει αυτή η δράση, να προστατέψω άλλα κορίτσια. Δεν ταυτίζομαι με σχόλια του τύπου “να σαπίσει στη φυλακή και να μην ξαναδεί το φως της μέρας”, ίσα- ίσα. Θεωρώ ότι ποινή δεν είναι μόνο ο εγκλεισμός».