Ο Τζούρισιτς ήταν… Παναθηναϊκός – Η ψυχή, το πάθος και η αδικία ενός ηγέτη

Στο χορτάρι του ΟΑΚΑ το βράδυ της Τετάρτης, υπήρχε ένας παίκτης που δεν έκανε βήμα πίσω. Ένας παίκτης που ταυτίστηκε πλήρως με τη «μάχη» του Παναθηναϊκού απέναντι στη Ρέιντζερς. Ο Φίλιπ Τζούρισιτς δεν ήταν απλώς ένας από τους έντεκα του Βιτόρια. Ήταν κάτι παραπάνω: ο καθρέφτης της πράσινης προσπάθειας.

Ο Σέρβος μεσοεπιθετικός ξεκίνησε το ματς με αποφασιστικότητα, τρέχοντας ασταμάτητα, κυνηγώντας κάθε φάση, πιέζοντας, μαρκάροντας και οργανώνοντας, κάνοντας μια από τις πιο γεμάτες εμφανίσεις της καριέρας του στην Ευρώπη.

Είχε φροντίσει άλλωστε να προειδοποιήσει: «Δεν ξέρω αν δείχνω για κάποιον που τα παρατάει», είχε πει μετά το πρώτο ματς στη Γλασκώβη – και το απέδειξε στην πράξη. Με πάθος, καθοδήγηση και ανεξάντλητη ενέργεια.

Δεν σταμάτησε εκεί. Όταν ο Πελίστρι αστόχησε σε κλασική φάση, ο Τζούρισιτς έτρεξε και τον αγκάλιασε. Καμία επίπληξη, κανένα παράπονο – μόνο στήριξη. Με αυτή την κίνηση ενίσχυσε ψυχολογικά τον συμπαίκτη του και έστειλε μήνυμα ενότητας προς όλη την ομάδα και τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκείνο το σημείο το ΟΑΚΑ τραγουδούσε ρυθμικά το όνομα του Ουρουγουανού.

Ο «Τζούρι» βίωσε κάθε συναίσθημα του παιχνιδιού: χαρά για το γκολ, απογοήτευση όταν αυτό ακυρώθηκε, ένταση για την αναμονή του VAR και ξέσπασμα όταν τελικά μετρήθηκε. Και όταν ήρθε η ισοφάριση της Ρέιντζερς – από τον μόνιμο «δήμιο» Γκασάμα – ο Σέρβος έσκυψε το κεφάλι, όχι από παραίτηση, αλλά από την ένταση και τη στεναχώρια για το άδικο.

Αν κάτι έμεινε από αυτή την ευρωπαϊκή βραδιά, είναι το παράδειγμα του Τζούρισιτς: παίκτης-ηγέτης, με χαρακτήρα και ψυχή, που κάνει το παραπάνω. Όπως ακριβώς και ο Παναθηναϊκός σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Έδωσαν πολλά. Άξιζαν περισσότερα.