Μια αλήθεια που δεν ειπώθηκε ποτέ για τον Ρουί Βιτόρια

Τον υποστήριξα ακόμη περισσότερο όταν είδα να γίνεται – όπως τόσοι άλλοι πριν από αυτόν – στόχος μιας άδικης, μεροληπτικής κριτικής, μόνο και μόνο επειδή δεν κατέκτησε πρωτάθλημα ή κύπελλο.

Για μένα, ήταν φανερό πως ο άνθρωπος αυτός συγκρινόταν άδικα με προπονητές που δουλεύουν σε ομάδες προστατευμένες από το σύστημα. Κανείς δεν του αναγνώρισε το πόσο δύσκολο είναι να εργάζεσαι καθημερινά σε ένα τόσο τοξικό περιβάλλον, όπως αυτό του Παναθηναϊκού. Κι όμως, προσπάθησε να βάλει μια τάξη στο χάος. Δεν δίστασε να αφήσει στον πάγκο διεθνείς όπως ο Μπακασέτας και ο Ιωαννίδης, να βγάλει εκτός ενδεκάδας τον «πολύ» Τετέ ή τον Ουναχί. Τόλμησε να πειραματιστεί με αμυντικά χαφ σε ρόλους στόπερ, αφού έβλεπε ότι τα μπακ του ήταν ευάλωτα απέναντι σε κάθε αντίπαλο επιθετικό.

Αυτό που εκτίμησα περισσότερο; Δεν προσπάθησε να τα έχει καλά με όλους. Δεν έπαιξε τον διπλωμάτη, ούτε τον «χαμογελαστό» που κυνηγά τη συμπάθεια Τύπου και εξέδρας. Ο Βιτόρια είναι επαγγελματίας, που κατάλαβε πολύ γρήγορα το κενό νοοτροπίας που υπάρχει στο Κορωπί. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις δηλώσεις του μετά το 0-1 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ για να το διαπιστώσει.

Ξέρω καλά ότι φέτος θα έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση: να αποδείξει πως δεν είναι απλά ένας διαχειριστής, αλλά ένας προπονητής που ξέρει να χτίζει από την αρχή δυνατές ομάδες. Και στην Πορτογαλία με την Μπενφίκα, άλλωστε, τα είχε καταφέρει εξαιρετικά.

Δεν πιστεύω ότι θα δικαιωθεί απαραίτητα μέσω κάποιου τίτλου – ειδικά σε έναν «μαφιόζικο» χώρο, όπου επιβραβεύονται όσοι πληρώνουν περισσότερο στα λαμόγια. Θα νιώσει δικαιωμένος όταν σταματήσει κάθε αμφισβήτηση για την καταλληλότητά του και γίνει ξεκάθαρο σε όλους το πλάνο του, μέσα από μια ομάδα που θα αγαπηθεί από τον κόσμο της.

Αν θα τα καταφέρει; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Η αποστολή του είναι δύσκολη…