Λεσόρ: «Όταν καρφώσω θα πάρω τεχνική ποινή - Ελπίζω να επιστρέψω σύντομα»

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο σέντερ του Παναθηναϊκού:

Για την στιγμή του τραυματισμού του

«Μπορώ και καταλαβαίνω κάποια πράγματα που κάποιοι δεν μπορούν να το καταλάβουν. Μπορούν να πιστεύουν ότι είμαι τρελός, μπορούν να πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα νόημα το ότι κάνω, αλλά αυτός είναι απλά ο τρόπος που αντιδρώ από όταν γεννήθηκα. Αν θέλω να κλάψω, θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει στις κακές μου στιγμές, θέλω το αντιμετωπίσω μόνος μου.

Όταν ήμουν στον αγώνα, κατάλαβα πολύ γρήγορα τι συνέβη. Κοίταξα το πόδι μου και είδα ότι δεν μπορούσα να το κρατήσω πλέον. Κρεμόταν. Και ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτα που ο γιατρός μπορούσε να κάνει. Ήξερα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει για μένα και ότι θα έμενα εκτός. Ήταν ένα σοκ στην αρχή. Και μετά συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Ζήτησα όμως να μη βγω με φορείο από το παρκέ. Δεν ήθελα.

Ήρθα μόνος μου. Μόνος μου θα βγω. Όταν βγήκα από το γήπεδο, το ένιωσα τόσο έντονα το πόδι μου να πονά. ‘Όμως θέλω να συνεχίσω να υπηρετώ αυτό που αγαπώ. Πρέπει να προχωρήσω, αυτό σκέφτηκα.

Προσπαθούσα να τους κάνω όλους να μην ανησυχούν και να τους πω ότι είμαι ήδη καλά. Ο γιος μου ήταν εκεί, και ήταν ο λόγος που ήθελα να φύγω όρθιος, γιατί δεν ήθελα να καταλάβει τι είχε συμβεί.

Ήταν μπροστά μου όλη την ώρα, και αυτή ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να είμαι μαζί του. Δεν ήξερε τίποτα, αλλά μου έδινε πνευματική δύναμη. Τον ευχαριστώ!

Υπήρχαν κάποιοι που ήρθαν να με δουν στο νοσοκομείο την ίδια νύχτα, κάποιοι ήρθαν την επόμενη μέρα, κάποιοι μου τηλεφώνησαν. Όλοι ήρθαν όμως. Όπως είδαμε και πριν, η οικογένειά μας, η πολύ μεγάλη μας οικογένεια, ήταν εκεί για μένα. Μου είπαν ότι, ό,τι κι αν χρειαστώ, θα είναι δίπλα μου.

Ήρθαν να με επισκεφθούν είτε στο νοσοκομείο είτε όπου κι αν ήμουν. Στην αρχή ήταν δύσκολο για μένα να είμαι με τους συμπαίκτες μου, γιατί τους έβλεπα να συνεχίζουν την καθημερινότητά τους, να προετοιμάζονται για την προπόνηση, για τα ματς.. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ.

Την πρώτη φορά που πήγα στο νοσοκομείο, προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι και να επικεντρωθώ στην προπόνηση, ακόμα κι αν δεν ήμουν εκεί. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρίσκομαι γύρω από την ομάδα, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθα τόσο έντονα. Η μόνη άλλη φορά που ένιωσα έτσι ήταν όταν ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να παίξω. Τότε, τουλάχιστον, μπορούσα να κάνω κάτι, να προπονηθώ, να βελτιωθώ. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικά.

Ήταν πολύ δύσκολο να βλέπω τους άλλους να συνεχίζουν κανονικά, ενώ εγώ έπρεπε να αποχωριστώ το γήπεδο. Αλλά όταν επέστρεψα, ένιωσα τη στήριξη όλων. Ήταν εκεί, χαρούμενοι που με έβλεπαν ξανά. Μου έδωσαν ενέργεια, θετική διάθεση, με ενθάρρυναν.

Είμαστε οικογένεια. Είμαστε πραγματικά οικογένεια.

Ελπίζω να επιστρέψω σύντομα, αλλά ξέρω ότι η θεραπεία με βοήθησε πολύ. Όπως είπα, οι πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες. Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να περάσω κάτι τέτοιο. Στην καριέρα μου, οι τραυματισμοί μου ήταν πάντα μικροί , δύο ή τρεις εβδομάδες το πολύ. Αυτή είναι η πιο σοβαρή κατάσταση που έχω ζήσει.

Το να είμαι μακριά από το παιχνίδι που αγαπώ τόσο πολύ είναι τρομερά δύσκολο. Αλλά δεν άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου. Συνέχισα να έχω το ίδιο πάθος, γιατί το μπάσκετ είναι το μόνο που θέλω να κάνω.

Ίσως όλο αυτό να είναι ένα μάθημα. Ίσως να έπρεπε να μάθω περισσότερα για το σώμα μου, να καταλάβω πράγματα που πριν δεν είχα σκεφτεί. Σήμερα νιώθω ότι πήρα πολλά μαθήματα. Ίσως να είναι και μια ευλογία.

Όταν πέφτεις, το σημαντικό είναι το πώς σηκώνεσαι. Και κατάλαβα πως, πέρα από όλα, μπορώ να γίνω ένα παράδειγμα για τα παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες. Αυτό μου δίνει έναν επιπλέον σκοπό. Μου δίνει περισσότερη δύναμη για τη ζωή.

Μετά από όλα αυτά, το βλέπω και σαν πατέρας, όχι μόνο σαν παίκτης. Δεν ήθελα να με δει κανείς πεσμένο, ούτε ο γιος μου, ούτε οι φίλοι μου, ούτε η οικογένειά μου.

Νομίζω πως όλο αυτό είναι κάτι πολύ αληθινό. Είναι κάτι μεγαλύτερο από εμένα».

Για το παρατσούκλι «λιοντάρι»

«Εκτιμώ το ότι με αποκαλούν έτσι. Ότι νομίζουν πως είμαι δυνατός χαρακτήρας και άνθρωπος. Το λιοντάρι είναι ο Βασιλιάς της ζούγκλας και πολλές φορές το παρκέ μετατρέπεται σε ζούγκλα άρα ταιριάζει.

Αλήθεια συχνά νιώθω σαν θηρίο σε κλουβί, δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν το πόσο θέλω να επιστρέψω στο παρκέ. Είναι ευλογία όμως που μπορώ και περπατάω ξανά χωρίς βοήθεια. Να νιώθω καλά με το σώμα μου. Είχα χρόνο να περάσω με την οικογένεια μου.

Ζήτησα να επιστρέψω στο γήπεδο μόνο όταν μπορούσα να περπατήσω κανονικά και η ομάδα συμφώνησε. Αυτός είμαι και έτσι λειτουργώ. Δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει όταν δεν είμαι καλά. Θέλω να είμαι αυτός που φέρνει θετική ενέργεια στην ομάδα. Όταν αισθάνθηκα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και μπορούσα να περπατήσω τότε αποφάσισα να επιστρέψω στο παρκέ και η ομάδα το σεβάστηκε απόλυτα. Είμαι όντως σε θηρίο σε κλουβί και ανυπομονώ να σπάσω τα δεσμά μου».

Πως θα αντιδράσει μετά το πρώτο του κάρφωμα;

«Το ονειρεύομαι συνέχεια. Χθες μάλιστα έπαιζα με τον γιο μου σε μια χαμηλή μπασκετούλα και κάρφωνα την μπάλα. Έπαιζα περισσότερο από αυτόν. Μου έλεγε μπαμπά έλα να σουτάρουμε και εγώ συνέχιζα να καρφώνω.

Το σκέφτομαι συνέχεια όμως δεν πρέπει να βιάζομαι. Πρέπει να μάθω να χειρίζομαι το σώμα μου, τις κινήσεις μου. Αλλά σίγουρα όταν καρφώσω θα πάρω τεχνική ποινή για το πως θα αντιδράσω. Θα ουρλιάξω, θα κρεμαστώ από τη στεφάνη, θα κυλιστώ στο παρκέ. Ανυπομονώ».

Για την αντίδραση του κόσμου όταν επέστρεψε στο ΟΑΚΑ στο ματς με τη Ρεάλ

«Ήταν περίεργο συναίσθημα. Παρά το ότι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, δεν μου αρέσει να τραβάω την προσοχή. Είναι κάτι που μπορώ να διαχειριστώ όσο παίζω. Όταν είμαι εκτός παρκέ είμαι ένας συγκρατημένος άνθρωπος. Άρα όλο αυτή η προσοχή με έκανε να νιώσω αμήχανα όσο και αν την εκτιμώ. Δεν ήθελα όμως να αποσπάσω την προσοχή του κόσμου από τα παιδιά που έπαιζαν. Ομολογώ όμως ότι ανατρίχιασα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσαν το όνομα μου όμως νομίζω αυτή ήταν η πιο εμφατική από κάθε άλλη. Να βιώνω κάτι τέτοιο με 25000 άτομα να φωνάζουν το όνομα μου, ειδικά για κάποιον σαν εμένα που γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό σε ένα μικρό νησί, είναι κάτι καταπληκτικό που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Είναι ευλογία και ανυπομονώ να τραγουδήσουν ξανά για μένα όταν κάνω κάτι στο παρκέ».

Για το νέο συμβόλαιο και την υπογραφή στο σπίτι του, μαζί με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο

«Σημαίνει πολλά για μένα. Δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά. Συζητούσαμε αρκετά για την επέκταση του συμβολαίου μου όμως ήθελα να κάνω υπομονή. Όμως ο τραυματισμός τα άλλαξε όλα. Όμως ακόμα και τα αρνητικά πράγματα στη ζωή μπορούν να φέρουν κάτι θετικό. Έτσι το σκέφτηκα και με αυτόν τρόπο τελικά οι οπαδοί με έχασαν για λίγους μήνες αλλά θα με έχουν για τρία ακόμα χρόνια.

Ξέρεις, για εκείνον το να έρχεται στο σπίτι μου και να προσπαθεί να κλείσει τη συμφωνία το συντομότερο δυνατό, να με κάνει να νιώθω ασφαλής και να με βοηθάει να προχωρήσω, δίχως να σκέφτομαι ότι “τελειώνει το συμβόλαιό μου, πώς θα το διαχειριστώ γιατί είμαι τραυματίας”… Έπαιζα καλά, τα πηγαίναμε καλά. Επρόκειτο να υπογράψω ένα καλό συμβόλαιο κι έπειτα αυτό με τον τραυματισμό συνέβη για πρώτη φορά στην καριέρα μου. Ήταν κάτι που με απασχολούσε και δυσκολευόμουν να διαχειριστώ. Το να τον βλέπω όμως να έρχεται τόσο γρήγορα και να μου λέει “μην ανησυχείς, ακόμη σε θέλουμε, δεν πρόκειται να αλλάξουμε την προσφορά μας, θα πάρεις το συμβόλαιο και τα χρήματα που δικαιούσαι”. Ήταν μια μεγάλη κίνηση από τον ίδιο και όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Αυτό σημαίνει οικογένεια. Πολλοί άνθρωποι είναι δίπλα σου όταν είσαι στα καλύτερα σου. Όταν πέφτεις όμως αυτό αλλάζει.

Τότε έχεις ανάγκη τους ανθρώπους σου. Τότε καταλαβαίνεις ποιοι είναι δίπλα σου και σου προσφέρουν την αγκαλιά τους ακόμα και αν δεν είναι η λαμπερότερη σου στιγμή».

Και τέλος… για το FIFA

«Είμαι πολύ καλός. Κανείς δεν θέλει να παίξει μαζί μου γιατί φοβάται ότι θα χάσει. Αρκετοί παίζουν 2Κ, αλλά όχι FIFA. Προκάλεσα κάποιους φιλάθλους να παίξομε online και έτσι έπαιξα μαζί τους. Όποιος θέλει να παίξει στοίχημα μαζί μου για το FIFA είμαι εδώ και τον προκαλώ να μου στείλει μήνυμα προκειμένου να τον προσθέσω στη λίστα με τα άτομα που έχουν χάσει από μένα».