Παναθηναϊκός: Καμία σχέση με το «σκορποχώρι»

Είχε κουράσει πολύ το ποδόσφαιρο της ατομικής πρωτοβουλίας, του σέντερ φορ που παρίστανε τον κουβαλητή μπάλας, δεν αντεχόταν να βλέπεις τον σύλλογο να τυραννιέται απέναντι σε Καλλιθέες, Λεβαδειακούς και Μπάνια Λούκες.

Δεν μπορούσες να δεχτείς ότι οι ευκαιρίες δημιουργούνταν με το σταγονόμετρο, ότι είχες μόνιμα παθητικό ρόλο, ότι χασμουριόσουν μπροστά στην οθόνη. Τι βλέπαμε επί Ντιέγκο Αλόνσο;

Ποδοσφαιριστές που στην επίθεση προσπαθούσαν όλοι να δημιουργήσουν με ατομικές ενέργειες χωρίς να συνεργάζονται, είτε γιατί δεν εμπιστεύονταν ο ένας τις ικανότητες του άλλου, είτε γιατί όλοι όσοι αγωνίζονταν επιθυμούσαν να γίνουν πρωταγωνιστές στον ρόλο του ήρωα της μίας βραδιάς. Όσα βλέπουμε σήμερα απέχουν πολύ από το σκορποχώρι του φθινοπώρου.

Ο Ρουί Βιτόρια έχει φροντίσει τουλάχιστον να μάθει στους παίκτες του πέντε βασικά πράγματα που έχουν σχέση με την άμυνα, ενώ την ίδια στιγμή ψάχνει τους επιθετικούς που θα κάνουν τη διαφορά χωρίς να εμπιστεύεται πάντα τους ίδιους και τους ίδιους.

Βοήθειες έχει πάρει το κλαμπ όχι μόνο από τους βασικούς αλλά κι από τον Λημνιό, τον Γερεμέγιεφ, τον Μαντσίνι.

Αποδεικνύεται πως σίγουρα τα πράγματα είναι δύσκολα για κάθε κόουτς που αναλαμβάνει σύνολο που έχει στηθεί από άλλον, αλλά στο αργό ελληνικό πρωτάθλημα, αν υπάρχει η μεθοδολογία, γνώση πρωταθλητισμού και 4-5 καλοί παίκτες για να φτιάξεις κορμό, πολλά μπορούν να συμβούν…