Παναθηναϊκός: Ξεκάθαρα τα προβλήματα, αλλά…

Αν μάλιστα έχει προηγηθεί κακή δουλειά το καλοκαίρι είσαι καταδικασμένος. Παίκτες στατικοί, που σκάνε μετά το 70, παίκτες που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τα μάτια και την αισθητική μας ενώ έχουν δείξει ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, είναι αδύνατον να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και μέταλλο πρωταθλητή.

Αρχικά άμα δεν ενδιαφέρουν όλα αυτά την διοίκηση, ο παίκτης τι μήνυμα θα πάρει; Θα του γίνει βίωμα ότι θα παίζει και κερδίζει-χάνει διαφορά δεν θα βλέπει. Ούτε που θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που στους παίκτες επιβλήθηκε πρόστιμο ή κάποιος από την διοίκηση τους επισκέφτηκα για παραινέσεις και παράπονα.

Πως να μην προκύψει νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου; Αγωνιστικά ότι καλό κάνεις από το ξεκίνημα της χρονιάς προέρχονται από στιγμιαίες αποφάσεις κλάσης μερικών παικτών (Τζούρισιτς, Τετέ, Βαγιαννίδης), λείπουν οι αυτοματισμοί, η ψυχολογία, οι άνθρωποι που κάθε μέρα στο Κορωπί θα θυμίζουν σε όλους που παίζουν και τι ανάγκες υπάρχουν.

Δυστυχώς συνδυασμός αποφάσεων και ανθρώπων έχουν κάνει τον Παναθηναϊκό μία ομάδα που δεν ξέρει να νικάει , μία ομάδα ηττοπαθή , μία ομάδα που είναι απολύτως soft, που μόλις βάλει ένα γκολ ρίχνει ταχύτητες και αλλάζει πασούλες.

Η ομάδα δεν είναι μόνο μέτρια αγωνιστικά , έχει χάσει το πνεύμα του νικητή και δεν κυνηγάει τη νίκη , απλά διεκπεραιώνει, τα υπόλοιπα είναι θέμα τύχης.