Παναθηναϊκός: «Εκεί που είσαι ήμουν» και με Βιτόρια

Εμφανίσεις σαν αυτές απέναντι στο κλαμπ του Λεωνίδα Βόκολου βοηθούν όποιον θέλει να καταλάβει (και) την φετινή ομάδα του κυπελλούχου. Φυσικά επιβάλλεται να αφήσει κατά μέρους ιδεοληψίες – αν πιστεύεις ότι ο Παναθηναϊκός είναι κάτι καταπληκτικό ή κάτι κάκιστο (η υπερβολή είναι και στις δυο περιπτώσεις το πρόβλημα) δεν θα καταλάβεις τίποτα.

Το διαχρονικό πρόβλημα του κλαμπ είναι ότι λυγίζει από το άγχος υπό το βάρος του “πρέπει”, ότι είναι υποστελεχωμένο, ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη του κόσμου προς το οργανόγραμμα του, ότι απουσιάζει παντελώς η συσπείρωση και φυσικά ότι είναι διάτρητο απέναντι σε κάθε λαμόγιο που από το 1996 κάνει παιχνίδια στις πλάτες του, στερώντας σου νίκες, βαθμούς, τίτλους και προκρίσεις.

Ο πιο σκληρός κι ο πιο δίκαιος κριτής του συλλόγου εν προκειμένω οφείλει να είναι ο προπονητής του που απαγορεύεται να εφησυχάζει στις νίκες, γνωρίζοντας ότι πανεύκολα μέσα σε λίγες μέρες η ομάδα μπορεί να μην εκπληρώσει τις προσδοκίες.

Επειδή το άγχος έχει πλημμυρίσει τους παίκτες της, επειδή δεν υπάρχει προσωπικό που θα τους εμφυσήσει νοοτροπία νικητή και άνθρωποι που θα αποπνέουν σεβασμό και θα εμποδίζουν άλλους να κάνουν λεφτά από το παραποδόσφαιρο εις βάρος του Παναθηναϊκού.

Τα ίδια και τα ίδια από το 1996 γράφουμε, με καραβιές προπονητών, παικτών να έχουν αποχωρήσει με στάμπα λούζερ μόνο και μόνο επειδή δεν βρέθηκαν 3-4 ικανά στελέχη να κόψουν τον βήχα πολλών και να σμιλεύσουν νοοτροπίες εντός Παιανίας και Κορωπίου.

Δημήτρης Στρατής