Μπορεί να μην έχει τονιστεί εμφατικά, αλλά το αληθινά αναπάντεχο που εισβάλει σε μια ομάδα, ειδικά με την μορφή του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, θέλει χρόνο για να γιατρευτεί. Οι τρόποι που όλοι προσπαθούν να αντλήσουν δύναμη για να ξορκίσουν την κακή στιγμή διαφέρουν.
Αμέσως μετά το γεγονός που αναστατώνει τους πάντες είναι ανθρώπινο να ακολουθούν φόβος, άγχος, αγωνία, άρνηση ότι θα συμβεί το χειρότερο, ελπίδα σε ένα οργανισμό που πάει αγκαζέ με την αρνητικότητα, τον μηδενισμό και την μόνιμη αποτυχία.
Αυτομάτως κρίνει εύκολα κανείς ότι όλα τα παραπάνω γίνονται ένα στο μίξερ της θλίψης και τα πάντα εντός μιας ομάδας γίνονται πιο σκληρά, πιο ακραία. Η οδύνη που προκαλεί ο χαμός ενός μέλους της ομάδας μεγαλώνει αφόρητα γιατί το δράμα είναι καθημερινό – ο εκλιπών ήταν στις ζωές όλων.
Ταξίδια, προπονήσεις, παιχνίδια πρέπει να συνεχιστούν υπό το βάρος μιας συμφοράς: η οικογένεια του παίκτη μπορεί να είναι στο προσκέφαλά του – η ομάδα όχι κι αυτό κάνει τα πάντα πιο σκληρά. Η εισβολή του θανατικού στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τραυματίζει απλά, πονάει. Μετά δεν ξέρεις τι να περιμένεις.
Στην ΚΑΕ π.χ επειδή υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, δομή και winner νοοτροπία ο χαμός του Πάρη Δερμάνη πέρσι έγινε κίνητρο για την κατάκτηση τίτλων. Στο ποδόσφαιρο;
Δημήτρης Στρατής
