Με την Λαμία ο Μαροκινός ήταν ο μόνος που προσπαθούσε, οι αντίπαλοι το κατάλαβαν και έδειξαν κέφι να παίζουν άμυνα δίχως να ιδρώνουν κιόλας: άφησαν τη μπάλα στον χωρίς ιδέες γηπεδούχο και δεν κινδύνεψαν παρά απειροελάχιστα στο διάστημα της αναμενόμενης πίεσης.
Λέμε τώρα γιατί η αλήθεια είναι πως στο πρώτο μέρος δεν καταγράφηκε όχι ευκαιρία του οικοδεσπότη αλλά έστω κάτι που να μοιάζει με τελική προσπάθεια αξιώσεων. Αναμενόμενα τα άγρια γιούχα στο 45λεπτο.
Την φοβία και το στρες (που επικαλέστηκε μετά ο Βιτόρια) δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Με αυτό το σκεπτικό πως τους βλέπαμε να προσπαθούν στα ντέρμπι και στα ευρωπαϊκά (πλην Τσέλσι/Τζουγκάρντεν) παιχνίδια;
Η Λαμία υπήρξαν στιγμές που έβγαζε άμυνες σαν σε προπόνηση, ενώ οι μόνοι που έτρεχαν από τη μεριά του Παναθηναϊκός ήταν όσοι πήγαιναν πέρα δώθε στην εξέδρα για να ζεσταθούν από το τσουχτερό κρύο.
Μόνο με Ουναχί δουλειά δεν μπορούσε να γίνει, ούτε από 2-3 σλάλομ του Πελίστρι. Με τον Μπακασέτα στο κέντρο κάπως καλύτερα ήταν τα πράγματα στην επανάληψη, ενώ αν ο Ιωαννίδης εξακολουθεί να παριστάνει τον αόρατο, χίλιες φορές να παίξει ο Πελίστρι δεξιά, ο Τζούρισιτς αριστερά και ο Τετέ στο 9, με Μπακασέτα, Ουναχί στα νώτα τους.
Είναι οι παίκτες που σου έχουν προσφέρει γκολ, ευκαιρίες και τα καλύτερα πατήματα στην αντίπαλη περιοχή.
