Με νωπές αναμνήσεις από το κάζο στην Σουηδία (αλλά και τις μνήμες από τη Μπάνια Λούκα) φυσιολογικά ήταν τα γιούχα στο ημίχρονο απέναντι στο μεγαθήριο της Λαμίας (που έπαιζε με απουσίες βασικών) για το ότι οι παίκτες δεν μπορούσαν να σκαρώσουν μισό συνδυασμό της προκοπής.
Όλα αυτά ενώ το καλοκαίρι έδωσες ένα σκασμό λεφτά για καλούς παίκτες, κράτησες τον Ιωαννίδη και μπήκες στην αφετηρία με το συναίσθημα πως δεν είσαι κατώτερος από τον ανταγωνισμό. Είναι δεδομένο ότι η γκρίνια ξεχειλίζει κι εκφράζεται εντόνως. Είναι δεδομένο πως δεν έχασες άδικα βαθμούς σε Βοσνία, Σκανδιναβία, ούτε ότι φλερτάρεις σε κάθε ματς με γκέλα. Προφανώς δεν πληρώνεις κάποιο καπρίτσιο της μπάλας, αλλά δικές σου παθογένειες.
Χρειάζεσαι καλύτερους ποδοσφαιριστές σε κομβικές θέσεις στο μεσοαμυντικό κομμάτι για να μπορείς να κάνει πρωταθλητισμό. Φορ βαρβάτο που να σκοράρει 20 γκολ ανά έτος. Όταν δεν μπορείς να τελειώσεις φάσεις, όταν δεν έχεις ποιότητα στην τελευταία γραμμή άμυνας, όταν τα μπακ σου δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, το λάθος θα το πληρώσεις στο αμυντικό κομμάτι και οι αδυναμίες σου εκεί επηρεάζουν όλο το χτίσιμο του παιχνιδιού.
Το τριφύλλι έχει μονάδες που μπορούν να ορίσουν μεγάλα παιχνίδια υπέρ του. Το απέδειξε ο Τζούρισιτς, ο Μπακασέτας, ο Τετέ με προσωπικά γκολ, το είδαμε και από τον Φώτη με γκολάρα στη Γαλλία! Όμως υπάρχουν και αδυναμίες που από μόνες τους μπορούν να καθορίσουν αρνητικά ένα παιχνίδι.
Οι επιλογές στο μεσοαμυντικό κομμάτι είναι πολύ κατώτερες από τις επιλογές στο μεσοεπιθετικό κι αυτό το γεγονός σε πληγώνει. Η φετινή χρονιά πρέπει να είναι η αφετηρία ώστε να δημιουργηθεί ένα σύνολο ικανό να κάνει πρωταθλητισμό. Αλίμονο αν απαξιωθεί ΑΛΛΗ ΜΙΑ ελπιδοφόρα φουρνιά.
Δημήτρης Στρατής
