Ο Βραζιλιάνος είχε διάθεση, πήρε τον κύριο όγκο επιθέσεων αλλά είχε και βοήθειες από τον Ουναχί, τον Τζούρισιτς, τα ανεβάσματα του Μλαντένοβιτς.
Παίζοντας με ένα παραπάνω χαφ που ξέρει μπάλα (τον Μαροκινό) υπήρχε πάντα παίκτης που θα συνδυαζόταν με τον πανταχού παρόντα λάτιν άσο, αποτελώντας “μαξιλαράκι” μετάβασης στην αντίπαλη περιοχή.
Βλέπαμε λοιπόν, για πρώτη φορά την ομάδα να μην βραχυκυκλώνει επιθετικά, να έχει δοκάρια, φάσεις, αφού δεν υπήρχε μόνο το κάθετο τρέξιμο του Tετέ, το οποίο σταματούν με παγίδες λίγο έξω από την περιοχή οι αντίπαλοι όταν ο νοτιοαμερικάνος παλεύει αβοήθητος.
Με το που έκαναν οποιαδήποτε απόπειρα να κλείσουν πάνω στον Τετέ ήταν φανερή η εντολή του Πορτογάλου να μεταφερθεί γρήγορα η μπάλα στους χαφ για να βρουν άλλους χώρους επίθεσης κι ανοργάνωτους τους Βολιώτες.
Το κακό είναι ότι δεν υπήρχε αμυντική σιγουριά και στις δύο φάσεις που βρήκε ο Βόλος λίγο έλειψε να γίνει η ζημιά!
Αν βέβαια οι πράσινοι δεν αντίκρυζαν το τέρμα ως δαχτυλήθρα στο τέλος δεν θα αγχωνόταν κανείς.
Θα σπάσει, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός το σερί του ενός γκολ σήμερα κόντρα στη Λαμία;
