Είναι και δύσκολο να κάνεις την οποιαδήποτε κριτική για την παρουσία των πράσινων στη Μαγνησία. Η κριτική από τη φύση της εμπεριέχει κάτι σημαντικό: ένα κριτήριο αξιολόγησης. Οι Κυπελλούχοι π.χ ήθελαν την Κυριακή να κερδίσουν επαγγελματικά, χωρίς να κουραστούν πολύ. Το έκαναν! Το θέμα είναι το πως! Βγάζοντας μεγάλη αγωνία και στρες απέναντι σε αντίπαλο με παίκτη λιγότερο για 50 λεπτά!
Επειδή δεν σκόραραν δεύτερο γκολ, επειδή στο μυαλό τους κυριαρχούσε η σκέψη “τι θα γίνει αν γκελάρουμε και σήμερα”. Στην περίπτωση του τριφυλλιού ποιο είναι το δεδομένο; Πως πρέπει να κρίνεται η ομάδα; Ως σύνολο με δυνατότητες που κάτι διεκδικεί ή ως ομάδα που όντας ανύπαρκτη στο παρασκήνιο περιμένει να κάνει πρωταθλητισμό βασισμένη σε ένα…θαύμα, άρα από δαύτη δεν μπορείς να περιμένεις πολλά;
Το κακό στο τριφύλλι είναι ότι μάθαμε να μοιράζουμε μπράβο σε χρονιές που δεν κέρδισες το παραμικρό. Κι επειδή όλα αυτά είναι αλυσίδα, χρόνο με το χρόνο αποτυχίας, δημιουργήθηκε ένας παραμορφωτικός καθρέφτης που δυσκολεύει περαιτέρω την επιστροφή του σωματείου στην κανονικότητά του.
Που πάει να πει δημιουργική πίεση για νίκες και τρόπαια που μετατρέπουν το άγχος σε δημιουργικό θυμό και θέληση να δείξεις σε όλους ποιος είναι το αφεντικό. Εκτός από προπονητική μεθοδολογία, στο Κορωπί χρειάζεται και καθημερινή μετάγγιση σωστής ψυχολογίας, ώστε οι παίκτες να σταματήσουν να τρέμουν όταν προηγούνται! Αλά Βόλος δηλαδή…
