Όλοι γνωρίζουν ότι στους νοτιοαμερικάνους (πλην Βραζιλίας και Αργεντινής) τους αρέσει να παίζουν σφικτά, να παρουσιάζουν ομάδες με καλές άμυνες, γρήγορες στις αντεπιθέσεις.
Η σωστή ερώτηση δεν είναι πότε η ομάδα θα είναι έτοιμη, αλλά γιατί επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος κόουτς από τον Παπαδημητρίου, ξέροντας ότι θα κρινόταν βιαστικά μιας και επιλέχθηκε μετά το σίριαλ Σάρι που είχε εκτοξεύσει τις προσδοκίες στα ύψη. Ο τεχνικός διευθυντής τον διάλεξε γιατί μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί του και δεύτερον για να φτιάξει ομάδα ικανή να κερδίζει βαθμούς κι εκτός έδρας, παίζοντας καλά στην κόντρα, πράγμα που το τριφύλλι με τον Τερίμ πέρσι δεν μπορούσε να κάνει.
Το πρώτο δείγμα δεν είναι καλό, αλλά ούτε και κακό π.χ στο Άμστερνταμ και στην Τούμπα αυτό που ήθελες το πήρες. Βέβαια στην Ελλάδα είναι ευκολότερο να ψάχνεις ενόχους, παρά να παραδεχτείς το προφανές, ότι δηλαδή σε κάποια ματς ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, τυχερότερος κι εσένα μπορεί να μην σε ήθελε η μπάλα!
Εδώ όταν κάποιος χάνει φταίει ο ρέφερι, η διοίκηση, ο προπονητής, καμιά φορά κανένας παίκτης ή μπορεί και το κακό το ριζικό μας: αυτό που αποκλείεται είναι να έχει χάσει η ομάδα σου, γιατί παίζει ο άλλος καλά. Προσθέστε την ατμόσφαιρα σε κλαμπ που έχει ξεχάσει πως είναι ο πρωταθλητισμός κι έχετε την εικόνα του Αλόνσο στον οποίο οι περισσότεροι πετάνε βελάκια σε φωτό με την φάτσα του.
Δημήτρης Στρατής
