Ο Γουίλιαν Αράο είναι τραχύς παίκτης, αλλά βαρύς και αργός, χώρια που με τις απουσίες εναλλακτικών γίνεται χρησιμότερος ως στόπερ.
Ο Τσέριν κι ο Μαξίμοβιτς είναι περισσότερο οκτάρια, ο Ζέκα βαδίζει στα 37 και δεν υπολογίζεται, ο Νίκας είναι εξαφανισμένος.
Τα τελευταία χρόνια με την επανάσταση που έφεραν στη θέση 6 οι Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα στη Μπαρτσελόνα φάνηκε πως ένας μεγάλος αμυντικός μέσος μπορεί να κάνει την διαφορά (φανταστείτε…τρεις!).
Το να κλέβεις μπάλα από τον αντίπαλο είναι κάτι που κάνουν πολλοί, φυσικά παραμένει σημαντικό, αλλά το κάνουν σχεδόν όλοι.
Εκείνο που κάνει τις ομάδες με βαρβάτους ανασταλτικούς μέσους να μοιάζουν λες και παίζουν με παίκτες περισσότερους είναι η ικανότητα τους να γίνονται στόπερ αν χρειάζεται ή να κουβαλούν και να μοιράζουν πετυχημένα τη μπάλα.
Αν ξέρουν καλά τα μυστικά της (σαν τους Τσάμπι Αλόνσο, Τζέραρντ, Ρεδόντο, Ντάβιντς, Ζέεντορφ, Πίρλο, Βιεϊρά για να πάμε σε σταρ της προηγούμενης γενιάς) ακόμα καλύτερα, χτίζεις στα πόδια τους αυτοκρατορίες.
Αυτό το τελευταίο είναι το πιο δυσεύρετο πράγμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (αμυντικός μέσος-μπαλαδόρος) και φυσικά όταν εντοπίζεται πληρώνεται πανάκριβα.
Το τραγικό είναι ότι εσύ δεν έχεις καν ένα παίκτη στο στυλ Τσοκάι (!), που απλά θα τρέχει γρήγορα, θα είναι τραχύς και δεν θα αφήνει τον αντίπαλο να τρέχει ανενόχλητος 15-20 μέτρα κάθετα προς την εστία σου, το είδαμε σε αμέτρητα ματς και με αντιπάλους τους “μικρούς”.
