Ο τελευταίος διδάσκει, δηλαδή διαμορφώνει ανθρώπους – στην προκειμένη περίπτωση αθλητές. Ο δάσκαλος δεν συζητάει με ρεπόρτερ και ατζέντηδες, ούτε προσπαθεί να καλοπιάσει τον κόσμο.
Αφήνει τον οπαδό και τον δημοσιογράφο να κάνουν κρίσεις (κατά κανόνα επιπόλαιες ή βιαστικές ή υπερβολικές) για την όποια συμβολή του, γιατί πιστεύει ακράδαντα πως η δική του δουλειά, δηλαδή η διδασκαλία, είναι ακατανόητη από όσους απλά παρακολουθούν νίκες και ήττες. Πολύ θέλουμε αυτό το μοντέλο κόουτς να ευδοκιμήσει στον Παναθηναϊκό με τον Ντιέγκο Αλόνσο.
Είναι δύσκολο να συμβεί αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τα αποτελέσματα είναι άθλια, αλλά έτσι άσχημα ξεκίνησε κι ο Ιβάν. Θα πείτε ότι τότε δεν υπήρχαν φιλοδοξίες πρωταθλητισμού και σωστά. Όμως ΜΟΝΟ στην Ελλάδα για τους γνωστούς και χιλιογραμμένους λόγους που ξεκινούν από το καλοκαίρι του 1996 μπορείς να θέσεις νοκ άουτ ομάδα από την 5η αγωνιστική (!) όσον αφορά την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
