Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με τον Φώτη Ιωαννίδη: ο Αλεξ δεν μπορεί να φέρει, να κρατήσει με την ίδια ευκολία την μπάλα μέσα στην περιοχή. Ο Έλληνας είναι περισσότερο φορ ενέργειας κι έντασης. Θέλει να τρέχει το γήπεδο, να κουράζει τους αντίπαλους στόπερ.
Ο Γερεμέγεφ προτάσει ως νο1 προσόν του ότι ξέρει να στέλνει τη μπάλα στο πλεκτό μα δεν είναι από τους επιθετικούς που θα βοηθήσουν την ομάδα να περάσει την μπάλα μέσα στην περιοχή και κυρίως να καταφέρει να κρατήσει την φάση …ζεστή όταν αυτό συμβεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Σκανδιναβός λειτουργεί καλύτερα, γίνεται πιο απειλητικός, πιο επικίνδυνος όταν μπαίνει σαν αλλαγή.
Ερχόμενος φρέσκος από τον πάγκο μπορεί με τα πλούσια σωματικά του προσόντα και το παίξιμο του διαρκώς μπροστά από τον πορτιέρο, να εκμεταλλευτεί την κούραση των αντίπαλων στόπερ και να βρίσκει με ευκολία το κενό στην αντίπαλη άμυνα ή να παίρνει δεύτερες μπάλες από αποκρούσεις της μέσα στην περιοχή σημαδεύοντας σωστά.
Στον ίδιο είναι φυσικό να μην αρέσει ο ρόλος του μόνιμου παγκίτη όμως για να κάνεις πρωταθλητισμό χρειάζεσαι πάση θυσία φορ πάγκου που να σκοράρει με ευκολία.
